Para akong lutang buong biyahe. Akala ko ba may hindi sila pagkakaintindihan ng mga Yildirim? Bakit naman siya sisipot sa wedding anniversary ni Papa at ng bago niyang asawa? Huh?
This is making me confused as hell! Para na akong timang nakaupo sa passenger's seat at walang imik. Cameron and Cambria exchanged conversation and I'm not in the mood to listen to their chats.
“We're here,” pagpupukaw ni Cameron sa aking isipang kung saan-saan na napapadpad.
I blinked my eyes several times and looked outside the window. Nabungaran ko ang engrandeng mansion na halata mong may okasyon sa loob. Maraming sasakyan ang nakaparada and I guess those cars are owned by their visitors.
&ld
Tinitigan ko si Cameron habang kami ay naglalakad palabas ng venue. Tulog ang mga bata sa kamay ng kanilang mga yaya habang si Cameron ay hawak ang aking kamay.Something feels odd.Blanko pa rin ang mukha nito ngunit mahahalata ang pagiging maaliwalas nito. It's as if he's now carefree into something. Gusto kong magtanong ngunit alam kong idi-deny niya rin ang mapapansin ko.Sinalubong kami ng isang magarang limo at pinagbuksan kami ng pinto. I raised my brows and looked at him. Tumingin din siya sa 'kin at kiming ngumiti.“What?”“Really?” I gestured the vehicle in front of us. “A l
I kicked the nearest table beside me and held his collar. Fear is written all over his face. But I don't care. My hands are trembling to end his fucking useless life. “Simpleng bagay hindi mo magawa?” I asked coldly. He looked down. “S-Sorry po—” “Anong magagawa ng sorry mo kapag tinapos ko ang buhay mo?” I cut him. Someone held my shoulders. “Keep calm, Cameron. He's still our asset.” Walang pag-aalinlangan kong binalibag ang taong hindi ko alam ang pangalan. All I know is that he's our asset, and I don't fucking care about his name. “Chill. You can't kill him…not for now,” Lucifer mumbled. I clenched
Naalimpungatan ako nang makaramdam ako ng gutom. Tumagilid ako ng higa at dahan-dahang minulat ang aking mga mata. Naramdaman ko ang pagyakap ni Cameron sa akin nang mahigpit.Nag-angat ako ng tingin at bahagyang tinampal ang kaniyang pisngi. That was an enough move to wake him up. Minulat niya ang kaniyang mga mata at nagbaba ng tingin sa 'kin.“Gutom ako,” I whispered. “Gusto kong kumain.”Tumihaya ito at kinusot ang kaniyang mga mata. Ngayon ko lang din napansing nakaunan ako sa kaniyang braso habang ang isang kamay ko'y nakalapat sa kaniyang dibdib. The position is undeniably comfortable somehow.“You want to eat something?” he asked.Agad akong tum
I turned my head to look at him. Sinamaan ko kaagad ito ng tingin. But it seems like it didn't affect him at all. He's just standing there, looking so arrogant with his two guards with him. “How's the organization?” Sir Constello asked. I tapped the head of my pen on the table while glaring at him. “Everything is fine. Ms. Germosa is now inside a mental facility and once she'll heal, she'll be sent to the jail. Umupo ito sa 'king visitors chair at sarkasmong tumawa. “You're just like your father, Cameron. You hate violence. But now you're leading Oumini Pericolosi.” My jaw clenched. Nangingimi ang mga kamao kong suntukin siya. Maybe I should be thankful that my mom blessed me some little patience to longer my short ones. I can still hold
“Chloe, sa table five!” sambit ng Manager namin nang mapadaan siya sa counter.Agad akong tumalima sa utos nito at nagtungo sa table five. Dalawa lamang kami ni Ate May Ann ngayong araw dahil nag-absent ang dalawa ko pang kasamahan. Unfortunately, dagsaan ang mga costumer na karaniwan ay estudyante. Siguro ay tapos na ang kanilang mid-term examination.“Hello, may I take your order?” magalang kong tanong.Nag-angat sa akin ng tingin ang isang binata na sa tingin ko ay engineering student, marahil na rin sa nakapaskil na ID niya. “What?”Pilit ko itong nginitian at muling tinanong kung ano ang kanyang order. Lima silang nasa mesa at kapwa estudyante. May isang nakatutok lamang sa kanyang laptop habang
Nakatitig ako sa kalmadong mukha ni Clein. Maraming aparatos ang nakakabit sa kanyang katawan at minimal ang pagtibok ng puso niya. Natatakot ako na baka bumitiw siya. Mayroon din kasi siyang sakit sa puso.Hindi ko alam kung ano ang mga naging kasalanan ng pamilya namin para danasin ang ganito kapait na buhay. Kung bakit kinakailangang magdusa ang kapatid ko.“Chloe,” Patty called when she entered Clein's room.Agad kong pinunasan ang luha sa aking pisngi at suminghot bago siya hinarap. I plastered my fake smile and cleared my throat. “Patty...”“Pasensiya ka na kung natagalan ako sa pagdating. Nagkapalitan kami ni mama ng salita, e.” Mapag-umanhin itong ngumiti.
Pagod akong bumuga ng hangin at nag-inat ng katawan. Sinuri ko muna ang oras sa pader at napangiwi nang mapansin kong alas kuwatro na. Dito na ako pinatulog ni Madam sa bakanteng silid dito sa bar dahil hindi na siya pumayag na umuwi ako dahil malalim na ang gabi.Tumungo ako sa banyo at naglihamos nang todo. Binura ko ang make up na nakalimutan kong tanggalin kagabi. Paniguradong mangangati na naman pisngi ko nito. Bawal pa naman daw matulog na may make up dahil nakakasira ng balat. Hay nako.Matapos ay nagbihis ako ng dala kong extrang pantalon at long T na damit na kulay puti. I tied my hair into a bun while humming a song. Hanggang ngayon ay maingay pa rin sa baba. Mamayang alas siete pa magsasara ang bar kaya't alive na alive pa ang mga tao ngayon.I glanced at the time for
Humugot ako ng malalim na hininga at hinilot ang aking sintido. Sumakit likod ko du'n, ha. Hindi ako aware na buong floor pala ang lilinisan ko mag-isa. Wala akong kasama. Muntikan pa akong atakehin ng takot dahil baka may multo dito o ano. Dagdag pang sobrang tahimik.I pressed the button of the elevator and huffed. Mabuti na lang talaga at tapos na ako. Gusto ko na ring magpahinga. Pasadong ala una na ng madaling araw. Antok na antok na ako. Jayjay invited me for a coffee but I declined. Gusto ko na makita ang kapatid ko.Nang makabalik ako sa faculty room, naabutan ko sila doon na busy sa pag-aayos ng mga panglinis na ginamit nila kanina. Si Jayjay ay nakabihis na ng panggayak. Talagang may lakad pa ang mga ito bago umuwi.“Hindi ka talaga sasama, Chloe?” tanong sa 'kin ni Rey.I smiled. “Hindi na. May babantayan pa ako sa ospital.”“I