THIRD POV
“Dito sa parte na ito ng ulo niya, may namuong bukol, iyon ang nagiging dahilan kung bakit lagi siyang nakakaranas ng pananakit ng ulo at minsan ay pagkahilo.”
Bukol? Bukol sa ulo? Tumingin siya sa tinuturo ng Doctor, hinahanap niya kung saan iyong bukol na sinasabi ng Doctor pero wala siyang makita bukod sa itim.
“I’m sorry… may tumor ang Mama mo, kailangan niya ng agarang gamutan at operasyon bago pa mas lumaki at lumala ang bukol sa ulo niya.”
Tumor. Tumor. Tumor.
Nagpaulit-ulit ito sa isip niya, parang sirang plaka. Napailing siya ng ilang beses dahil sa narinig. Gusto pa nga niya sanang tumawa.
“Do-doc, baka naman nagkakamali lang po kayo ka-kasi malakas naman po si Ma─”“Miss, kung gusto mo magpa-second opinion ay pwede kitang i-refer sa kaibigan ko ring Doctor. Hindi ako pwedeng magkamali.” Nag-iwas siya ng tingin sa Doctor at tila nakaramdam siya ng hiya sa tinuran. Hindi niya na alam kung saan ibabaling ang mga mata.
Lingid sa kaalaman nila ay gising ang Mama ni Isla at nakikinig. Narinig niya lahat nang pinag-usapan ng Doctor at ng kanyang anak simula umpisa.
“Sabihan niyo na lang ako kung nakapagdesisyon na kayo, Miss. Pero kung ako ang tatanungin mas mabuti iyong maaga,” sabi ulit ng Doctor at saka na siya nagpaalam.
Napasapo si Isla sa noo niya at napako ang tingin sa pintong kakasara.
Pagharap niya sa kama ng Mama niya ay nagulat siya dahil gising at nakaupo na sa gilid ng kama ang Mama niya. Seryoso ang mukha.
“Ma! Gi-gising na pala kayo. Masakit pa ba ulo niyo? Ano kailangan niyo, tubig?” sunod-sunod niyang tanong at saka kabadong lumapit.
Kahit masakit pa rin ang ulo ng Mama niya ay taliwas ang naging sagot nito sa anak. “Ayos na ako. Hindi na masakit ulo ko,” nakangiting sabi niya. Binasa niya ang naging expression ng anak sa tinuran niya. Kailangan niyang maging malakas para sa anak niya. Naiiyak at naaawa siya sa itsura ng anak niya. Mugtong mga mata at magulong buhok, halatang walang sapat na tulog at kain.
Napaiwas siya ng tingin, nasasaktan siya at nakokonsensiya. Hindi dapat ito nararanasan ng anak niya. Hindi dapat siya ang nahihirapan.
Tumingala si Isla sa kisame dahil alam niyang nagsisinungaling na naman ang Mama niya. Kilala niya na ito, bawat sulok ng kanyang mga mata at kung kailan siya nagsisinungaling. Naiinis siya dahil hanggang sa ganitong sitwasyon ay nagagawa pa rin niyang magsinungaling. Pinipigilan niya ang sarili na umiyak sa harap ng Mama niya. Gusto niyang magsumbong na mababaliw na siya dahil hindi niya na alam ang gagawin o iisipin niya.
Pero mas nagtagumpay ang kanyang mga luha at bigla na lamang tumulo ito.
“Ma-mama, hi-hindi ka okay,” nahihirapan niyang sabi dahil na rin sa hikbi niya. Nakayuko na siya ngayon, ayaw niyang ipakita na umiiyak siya at na nahihirapan na siya.
“Ako na magbabantay sa Papa mo. Puntahan mo na mga kapatid mo, ikaw na bahalang magpaliwanag sa kanila.” Naramdaman ni Isla ang pagtayo ng Mama niya kaya napaangat siya ng tingin. Gusto niyang ipadyak ang paa niya sa inis na nararamdaman.
“Ma! Hindi nga po kayo okay, may ano kayo… may bu─”
“Alam ko. Narinig ko lahat nang sinabi ng Doctor.” Hindi na nagulat si Isla dahil ramdam niya naman na ito kanina. “Pero hindi na iyon kailangan, anak. Ayos lang ako,” madiing sabi ng Mama niya at saka lumapit sa pintuan.
“Naririnig niyo po ba iyang sinasabi niyo?” Hindi makapaniwalang tanong ni Isla.Lumingon ang Mama niya sa kaniya at ngumiti pero hindi umabot sa kanyang mga mata. “Huwag ka nang mag-alala, ‘nak. Ayos na ako.”
Napatakip ng mukha si Isla dahil sa matinding pagbuhos ng kaniyang mga luha. Hindi niya na kayang pigilan kaya hinahayaan niya na lang.
“Ka-kailangan niyo magpagamot, ‘Ma! Makinig naman po kayo sa akin… kahit ngayon lang,” humihikbing sabi ni Isla sa Mama.
“Oh, sige! Gawin natin iyan, magpapagamot ako! Tapos ano? Saan tayo kukuha ng pera?! Saan ka kukuha, ha?! Ikaw ang makinig sa akin, Isla. Baon na baon na tayo sa utang, anak. Ang Papa mo ang mas importante ngayon, naiintindihan mo?” Mas lumakas ang iyak ni Isla sa narinig lalo na kung paano mabasag ang boses ng Mama niya.
Napapamura na lang si Isla sa isip niya dahil lagi na lang silang sinasampal ng kahirapan. T*ng*na lang talaga!
“Ako na bahala doon, ‘Ma! Ang gusto ko magpagamot kayo, utang na loob!” wala na sa sariling sabi niya. Hindi niya na alam kung paano niya kukumbinsihin ang Mama niya. Umiling lang ang Mama niya at binalewala ang sinabi ng kaniyang anak.“Tapos na ang usapang ito. Ihatid mo na ako sa Papa mo,” madiin at malamig na sabi ng Mama niya at saka niya pinihit ang seradura at lumabas.
Paglabas ni Isabelle ay napahawak siya sa ulo niya at sinuntok-suntok ito. Sinisisi niya ang sarili dahil dumagdag pa siya sa iisipin ng anak niya.
Inayos niya ang nagulong buhok nang marinig niya ang pagsunod ni Isla. Mas lalo siyang nasasaktan nang marinig at makita niya na mismo kung paanong nahihirapan ang anak niya dahil sa kanila. Na dapat ay siya ang gumagawa ng mga ito. Na dapat ay siya ang sumasalo sa problemang ito ng pamilya nila.
Naglakad siya na parang walang nangyari kahit pa kumikirot-kirot na naman ang ulo niya. Lalabanan niya ang sakit na ito nang hindi niya kailangang magpagamot at gumastos.
Hindi alam ni Isla ang mararamdaman sa mga sinabi ng Mama niya, kilalang-kilala niya na ito. Alam niya na ayaw talaga ng Mama niya kahit anong pilit pa niya dahil gano’n din siya, namana niya yata ang katigasan ng ulo ng mama niya.
Habang naglalakad ay pinag-iisipan niya iyong balak niya para makapagbayad ng bills dito sa hospital. Iniisip niya rin kung may kamag-anak ba silang pwedeng mahingian ng tulong kaso ang mga kapatid ng Papa niya ay sa probinsiya pa nakatira at katulad din nilang kapos na kapos sa pera. Sa side naman ng Mama niya ay wala siyang kilala na kamag-anak nila, ang kwento lang ng Mama niya noon ay wala na ang mga magulang niya at wala rin daw siyang kapatid. Katulad din ng Papa niya na nasa malayong probinsiya rin daw sila.
Nang makarating sila sa tapat ng pinto ay tahimik lang silang mag-ina.
“Dito na ‘ma, alis lang po muna ako. Bibili ng pagkain natin,” paalam ni Isla sa ina. Tumango ang kaniyang Mama habang ang mga mata ay tutok sa pinto sa harap nila.
Naglakad paalis si Isla at hinugot ang pera na nasa bulsa niya. Sampung benteng lukot-lukot ang nahugot niya mula sa bulsa. Naaawa na lang talaga siya sa sarili habang nagba-budget sa isip niya. Madilim na labas at naalala niyang may trabaho pa pala siyang papasukan mamaya. Hindi siya pwedeng lumiban dahil kailangan niya ng pang-allowance nilang magkakapatid.
Habang naglalakad sa madilim na kalsada ay tumawag muna siya sa kapatid niyang lalaki. Agad naming sinagot ito ng kapatid niya.
“Ate!” Nagulat siya nang ang kapatid niyang babae ang sumagot.
“Leigh! Kumain na ba kayo? Nasaan ang kambal mo?” magaan niyang tanong. Ayaw niyang mag-alala ang mga kapatid niya lalo na si Ashleigh na may sakit sa puso.
“Nan-nandito po. Ate, nasaan po si Mama at Papa? Sabi po ng mga kapitbahay ay may… nangyari po kay Papa. Totoo po ba iyon, ate?” Napahinto siya sa paglalakad sa mga sinabi ng kaniyang kapatid. Huminga siya nang malalim.
“Huwag na kayong mag-alala. Magkakasama kaming tatlo at okay na si Papa, okay? Hintayin niyo ako diyan mamaya, ha. Magpahinga na kayo… huwag kayong magpupuyat.” Umupo si Isla nang makakita siya ng bench sa gild ng kalsada. Sinandal niya ang likod at tumingin sa madilim na kalangitan.
“Pwede ko bang kausapin si Asher?” tanong niya sa mababang tono. Ilang segundo lang ay si Asher na ang may hawak ng telepono.
“Kuya Asher! Ikaw na bahala dyan, ha? Huwag kayong masiyadong mag-isip… ayos lang kami. At saka huwag niyo kalimutang mag-lock ng pinto.” Napapikit si Isla nang maramdaman ang pagtulo ng tubig mula sa itaas. Mukhang uulan pa yata.
“Opo, ate. Ako na po ang bahala dito. Ingat po kayo,” sagot ng kapatid niyang lalaki. Nagpaalam na siya dahil nararamdaman niyang pakapal na nang pakapal ang tulo ng tubig. Laking pasasalamat niya na lang na maunawain at matured na mag-isip ang kapatid niyang lalaki.
THIRD PERSON’S POVHalos twelve midnight na ng matapos si Isla sa gabihang trabaho niya. Ginagalaw-galaw niya ang ulo dahil sa pangangalay nito gawa nang napakadaming trabaho kanina.“Oh, Davina! Sahod mo!” Abot sa kaniya ng manager niyang laging galit sa kaniya ng sobreng puti. Hindi niya alam kung bakit napakainit ng ulo nito sa kaniya. Wala naman siyang maisip na ginawang hindi maganda sa kaniya. Nagpasalamat siya at binuksan agad ang sobre, pero napansin niyang kulang ito.“M-miss, kula─”“Kinaltas sa mga utang mo, huwag ka nang magtanong!” sigaw niya na naman kay Isla. Hindi na siya nakapagsalita dahil pakiramdam niya ay wala rin naman siyang karapatan. Napapahiyang napangiti na lang siya nang pilit sa mga kasama niya.Dismayado si Isla na umuwi ngayon dahil sa natanggap niyang sahod. Iniisip niya pa lang kung paano niya pagkakasyahi
THIRD PERSON’S POV“Ayon! Kumpleto na tayo, so shall we start?” bungad ng principal sa kaniya. Malalaking hakbang ang ginawa niya at tumabi sa mga kapatid. Hindi siya mapakali dahil nag-aalala siya sa babaeng kapatid. Hinawakan niya ang mga kamay ng mga kapatid para iparamdam na nandito siya at hindi na nila kailangang matakot.“A-ate,” nanginginig na tawag sa kaniya ni Ashleigh. Napatingin siya sa kapatid at hinalikan ang noo.“Shh. Nandito na si ate,” pag-aalo niya sa kapatid.“Ang kapal naman talaga ng mga mukha niyo! Sa dami ng utang niyo sa amin nagawa niyo pang saktan ang anak ko! Mga wala kayong utang na loob!” Nagulat siya nang biglang sumigaw si Mrs. Meiji, parang umuusok ang ilong nito sa galit. Napadako ang tingin niya sa pasa ng anak ni Mrs. Meiji. Hindi siya makapaniwala! Si Asher ba ang may gawa niyan? Pinigilan niyang tumingin kay A
THIRD PERSON’S POV“Bakla, gising na! Nandito na si Ma’am.” Naalimpungatan si Isla nang makaramdam siya nang mahinang pagtapik sa balikat niya. Ayaw pa sana gisingin ni Sasa ang kaibigan dahil alam niya ang pagod at puyat nito ngunit kailangan niyang kausapin ang kanilang Professor, iyon lang naman ang ipinunta ni Isla sa eskwelahan.Nakausap niya na ang iba nilang Professors. Buti na lang at nagbigay sila ng considerations para sa kaniya. Kinailangan niya munang manatili sa school para hintayin ang oras ni Mrs. Manuel, ito lang naman ang mahigpit sa lahat ng Professors nila.Nagkusot ng mata si Isla nang makita na papasok na ang kaniyang terror na Professor. Nanginginig na ang kaniyang tuhod sa kaba, magaling kasing mamahiya ang Professor na ito. Hindi nagbibigay ng konsiderasyon kaya tahimik silang magkaibigan na nagdadasal na sana ay magkaroon ng himala bigla.Rinig na rini
ISLA’S POVKanina ko pa tinatawagan si Adam pero hindi niya sinasagot ang mga tawag ko. Sa tagal na naming magkaibigan, ilang beses na rin naman kaming nagkatampuhan at nag-away. Kahit kasalanan ko, siya pa rin ang unang kakausap sa akin o minsan, tatawag lang ako tapos sasagutin niya tapos magkakaayos na.Ngayon niya lang ako binalewala ng ganito kasi hindi niya ako kayang tiisin eh. At hindi ko alam ang mararamdaman ko. Ayoko na galit siya sa akin.Hindi ko naman sinasadya. Nakukuha ko rin naman ang punto niya.“Ate, ayos ka lang ba? Nahihilo na kami sa palakad-lakad mo.” Napatingin ako kay Asher nang sabihin niya iyon. Napakagat-labi ako nang ma-realize na nandito pala sila, kasama ko.Tumigil ako at umupo na lang sa kusina. Hawak-hawak ko pa rin ang cellphone ko. Paulit-ulit ko ibababa sa lamesa at saka kukunin pabalik.Tinawagan k
ISLA’S POVNakita ko ang paglapit niya at binuklat ang bag na dala ko. Bago ko pa pigilan ay hawak-hawak niya na sa kamay iyong red na dress!“Wow! May date ka? Sino iyan, ha?” tanong niya habang sinisipat ang design ng dress. Inagaw ko ito sa kaniya at umiling.“Wa-wala! A-ano lang… wala lang.”“Hmm?” Pinaningkitan niya ako ng mata, hinahanap kung nagsisinungaling ba ako. Kaya agad akong nag-iwas ng tingin dahil feeling ko madali lang niya akong basahin.“Tsk! Wa-wala nga.”Okay, ngayon pa lang ay hindi ko na kayang sabihin. Feeling ko maiintindihan niya ako pero nahihiya ako!Umupo siya sa katapat na sofa, kung saan sila nag-ano kanina. Tsk. Tahimik lang siya at inopen iyong TV niya. Parang naging malalim ang tingin niya at biglang naging seryoso.Kinakaba
ISLA’S POVHindi pa rin ako makapaniwala na nandito ako sa club ngayon at balak ibenta ang katawan. Parang ngayon ko lang naproseso ang lahat at natauhan. Pwede pa naman sigurong umatras ‘di ba? Wala pa namang customer eh. Aalis na lang ako.Nilibot ko ulit ang aking mga mata sa aking mga kasama na naririto. Iyong iba ay parang wala lang ito na tipong sanay na sanay na sila. Hindi ko alam kung kanino ako maaawa, kung sa kanila ba o sa aking sarili.Dahil sa kaba ay balak ko nang umatras at lumabas. Bahala na!Tumayo ako at pinihit ang seradura ng pinto nang bilang pumasok si Sweetie na tuwang-tuwa. Nagulat siya nang makita niya akong papalabas.“Isla?! Anong ginagawa mo?” tanong niya, kita pa rin ang kinang sa kaniyang mga mata. Mukhang may natanggap siya na magandang balita.“Ah, gu-gusto ko na sanang u-umu─&rdq
ISLA’S POVNanlaki ang mga mata ko nang makilala ko ang baritonong boses ng lalaki. Siya iyon! Siya iyong lalaki kagabi sa club! Siya ba? Siya ba ang bumili sa akin?Gusto kong sampalin ang pisngi ko kung totoo ba ito o namali lang ako ng pinuntahang pinto? Hindi eh… dito ako hinatid ng guard.“Do you want to come in?” Tumalon ang puso ko nang bigla niya akong tanungin. Niluwagan niya ang bukas sa pinto at tumagilid siya. Really? Sa ganiyang suot?Pilit kong iniiwas ang tingin ko sa nakabalandra niyang katawan. Bakit naman ito nakahubad agad?! Hindi ba siya nahihiya?!At bakit naman siya mahihiya kung maganda naman ang katawan niya?Namula ako sa aking naisip. Lumingon ako kunwari sa likod ko, sasabihin ko na lang na maling pinto napuntahan ko. Hindi ko alam pero ang lakas ng tibok ng puso ko! Pambih
ISLA’S POVHindi pa ako tuluyang nakakalabas dito sa building ay may tumawag sa pangalan ko. halos lahat ng tao ay lumingon sa sumisigaw.“Ms. Davina!” Napalingon ako sa direksiyon ng boses. Tumigil ako sa paglalakad at hinintay ang lalaking tumatakbo.Hingal na hingal naman siya nang makarating sa harap ko. Nakasalamin sa mata, halos magkasing-height lang kami at parang nasa limang taon ang tanda niya sa akin. Napakunot noo ako kung bakit niya ako kilala.“B-bakit po?” puno ng pagtataka kong tanong. Napansin ko rin na naka-suit din siya na parang papasok sa opisina. Katulad ni… Mr. Martin.“Hi, I am Elmar Pascua, Secretary po ako ni Mr. Ad─ Martin, Mr. Martin!” Mas lalo akong nagtaka nang mapansin ang pagiging kabado niya. Secretary ni Mr. Martin? May nakalimutan ba ako kanina?