Chapter 4: Friend Request

Papalabas na kami ng mall when suddenly Miyah's phone rang. Her boyfriend asks to videocall her but she refuses kasi nahihiya siya dahil nandito ako. So I gave the honor, we parted ways para naman sa privacy nilang dalawa. I just smiled and bid goodbye. Naglibot-libot lang ako sa mga gift wrappers and souvenirs, until I found a keychain similar to mine. It was the exact same replica of the keychain that I have. It was the Eiffel Tower na may nakasulat na Paris. Nakakabit pa rin siya sa bag ko. We were on our second monthsary when he gave it to me. Nakakalungkot lang isipin na until now siya pa rin ang iniisip ko.

Continuation of Flashback.

Padabog akong umalis pagkatapos naming trabahuin ang community service. Galit na galit akong sumakay ng taxi pauwi sa bahay.

I lay in my bed without even changing my clothes. I counted the stars in the ceiling to ease my mood.

"102, 103, 104-" Napahinto ako sa pagbibilang nang tumunog ang cellphone ko. It was a missed call.

I know, it was Alex and he is now ready to irritate me, again.

Another missed call.

"Pumpkin?" A text message from him. He is fond of calling me pumpkin nowadays.

Pumpkin? Anong tingin mo sa akin, kalabasa?

Pumpkin kasi pang-halloween?

I opened my data and another notification pops up.

ALEX ALONZO II sent you a friend request.

ALEX ALONZO III send you a friend request.

ALEX ALONZO IV send you a friend request.

ALEX ALONZO V send you a friend request.

ALEX ALONZO VI send you a friend request.

ALEX ALONZO VII send you a friend request.

ALEX ALONZO VIII send you a friend request.

ALEX ALONZO IX send you a friend request.

ALEX ALONZO X send you a friend request.

ALEX ALONZO II sent a message.

"Regardless of how much you ignore me. I will forever annoys you!" chat niya sa akin. I am now imagining his face the way he smirks in front of me. Mas lalong sumakit ang ulo ko habang binabasa ang chat niya at habang ini-imagine ang suplado niyang mukha.

You are something, Alex!!

He never fails to give me headaches from school to home. I wonder how consistent he is in exasperating me from time to time.

I replied. MORON!

He replied. DUMMY.

And I blocked him again.

Another message pops up.

ALEX ALONZO III sent a message.

"You can block me all you want, but you cannot stop me from aggravating you!" I read another message.

More and more messages popped up.

"You look stupid today!"

"You think you're beautiful?"

"Na-a! It's a big No-No!"

"You look like an idiot wearing pinky hairpins."

"Stupid as always."

Tinapon ko ang phone ko. He is such a bully! So I cried the whole night because I really felt so stupid with my acts. He won't stop acting so childish with his immature messages. Hinayaan kong naka-open and messenger ko. Sunod-sunod ang mga masasakit na messages niya sa akin.

Sumusobra ka na!

I just cried the whole night while my phone kept ringing and ringing. I ignored him.

I came to school wearing my usual ragged uniform and boyish look. Maybe, he was right. I'm just making myself a fool for wearing make-up! So I decided to be who I am. I have no one to prove myself. I am who I am.

We don't have afternoon classes since the Teachers are having their monthly faculty meeting. Everyone was so happy to go home and others were so excited to watch a movie and even do window shopping. But same as usual, I am left all alone beneath the mango tree. Lying on the ground full of bermuda grass while looking at the sky. The air feels so fresh. I opened my favorite book and started reading until I found it so comfortable to sleep in. I closed my eyes while enjoying the sun rays hanggang sa unti-unti itong nawala. Papaulan na non. My eyes are still closed and I don't feel like getting up from the grasses. I let the little raindrops touch my face. Paunti ng paunti, palakas ng palakas. My uniform is already soaking from the rain. Napatigil ako sa pag iisip ng nawala ang patak ng mga ulan sa aking mukha at may nakabalot na sa aking katawan. Napatayo ako and I saw an umbrella sa uluhan ko at isang black leather jacket na nakatakip sa katawan ko. Nagpalingon-lingon ako and there I saw Alex na nakapamulsang naglalakad pabalik sa classroom nila, wearing his sando.

Kunot-noo akong napaisip.

May sakit ba siya? Mabait yata siya ngayon. Nauntog kaya ulo niya?

Pano kaya kung patayin ko na lang siya ngayon?

Inikot ko pa ang mga mata ko to check if may mga studyante pa ba sa paligid. He can't blame me for thinking too much, kung paano ko siya aalisin sa buhay ko.

Ayos, wala ng tao, saksakin ko na lang kaya siya patalikod?

Sinundan ko lang na tingin ang likod niya hanggang sa mawala siya sa paningin ko.

Mas lumakas pa lalo ang ulan kaya ginamit ko na ang payong at jacket na iniwan niya. Bumalik ako sa classroom para magpatuyo ng damit. May malaking salamin sa bandang likuran ng classroom namin kaya humarap ako dito. Bakat na bakat pala ang katawan ko dahil sa basang-basa kong uniform. Mabuti at may jacket na nakapambalot sa katawan ko kanina. Mabuti nalang at may dala akong PE uniform kaya nagpalit ako ng damit. Mag-isa lang ako sa classroom habang pinagmamasdan ang mga patak ng ulan.

This time sa library kami naka-assign na maglinis. Kahit wala pang 4 pm pumunta na ako dun dahil na bo-bored na ako.

In-arrange ko ang mga books sa kung saan dapat ang mga codes nila. Minsan may mga interesting books kaya pasimple kong binabasa.

2200 is dead?

Yun ang title ng hinahawakan kong libro.

2200 is dead? Interesting? Novel ba to?

"Earth is in chaos. After 179 years, Earth is finally dying. People on Earth are living with their clocks in their arms. If the timer ticks zero, they die!" I murmured. Binasa ko ang first line ng story description.

"Wow! Future pala 'to?"

Binuksan ko ang libro at nagsimulang basahin. Naaliw ako at napaupo sa may sulok habang aliw na aliw sa binabasa kong libro. Kumportableng-kumportable ako na nakasandal sa isa sa mga bookshelves ng library. Nasa pinakadulo ako ng library kaya confident akong walang makakakita sa position ko ngayon. Ipinatong ko ang kanang paa ko sa kabilang shelf habang mahinang sumisipol, napapaisip sa simula ng storyang binabasa ko. Hindi ko na namalayan ang oras at dumidilim na pala. Napatayo ako at napatingin sa librarian pero wala na pala ito dito. Kinabahan ako bigla. Patakbo akong pumunta sa may pinto pero sarado na ito. Tiningnan ko ang orasan pero 7 pm na pala kaya mas lumala pa ang kaba ko. Nasa fourth floor pa naman ako ng building. Wala ng mga tao sa labas. Kinapa ko ang bulsa ko only to find out na hindi ko pala nadala ang phone ko. Naiwan ko yun sa table ng classroom kaninang nagpapalit ako ng P.E. uniform.

"Heyy! May tao ba? May tao ba sa labas?" sigaw ko.

Pumunta ba dito si Alex kanina? I'm sure hindi ko siya nakita dito sa library.

"Hey! Janitor? May tao ba?" sigaw ko ulit.

Kinakabahan na ako. Mabuti nalang at hindi pinatay ng librarian ang ilaw kundi lagot ako. Matatakutin pa naman ako pag feeling ko masyado nang madilim.

"Guard? Guard? May tao ba? Please open the door!" Hindi na ako mapakali.

Shiiitttt--- this is not good anymore!

Biglang nagpatay sindi ang ilaw sa pinakadulo ng library. Mamatay ata ako sa kaba. Napaiyak na talaga ako.

"Guard? May tao ba?" Umiiyak na ako sa tako.

Napasandal na ako sa door. Takot na takot na pinagmamasdan ang dulo ng library. Namatay na talaga ang ilaw doon. Tatlong pairs ng flourescent nalang ang funcional this time. Kapa-kapa ko na ang dibdib ko ngayon. Nakikita ko na ang guard na naglalakad sa oval. It gives me hope.

"Guard!" Paulit-ulit kong pagsigaw.

Hindi ko alam kung naririnig niya ba ako o dine-disturbo ko lang ang mga multo sa paligid ko. I don't even have my phone para kahit man lang may matawagan ako to rescue me. Nawala na sa paningin ko ang guard and the light went off. The whole building is now black. The pounding of my heart gets faster and faster. Wala na akong nagawa kundi magsisigaw at umiyak.

"Guard? May tao ba?" Nalulunod na ako sa sarili kong mga luha dahil sa takot.

I feel so hopeless na talaga. It was already 9 pm and still, nobody knows I'm fucking trapped in this freaking library.

Mas lalo pa akong umiyak nang may marinig akong nahulog sa pinakadulo ng library..

"Please let me out from here! Help!" I freaked out. Paos na paos na ako. Na de-dehydrate na ako sa sobrang pagsigaw at sa sobrang uhaw, nanghihina na ako. Ayoko pang mamatay dahil lang sa takot.

"Help, please!" I wanted to shout more pero walang lumalabas na boses sa bibig ko. Paos na paos na ako.

Pinukpok nang pinukpok ko ang pintuan ng library nagbabakasakaling may makarinig sa akin. Mas lalo pa akong napaiyak ng malamang Sabado bukas at walang pasok. Nanghihina na ako. Panay na lunok ng laway ang ginagawa ko dahil sa sobrang takot. Mahigit dalawang oras na rin akong umiiyak.

Napahiga na ako sa pinto ng bigla itong bumukas.

"Alex!" Yun lang ang narinig ko at nag collapse na ako.