Lumabas si James sa spotlight at tinungo ang kinatatayuan ni Amelia. Nakatutok ang mga mata nito sa kanya na parang hindi pa niya ito nakita.Lumapit ito sa kanya at binagalan. Napalunok siya ng mariin at tumayo sa harapan niya."Maaari mo ba akong bigyan ng isa pang pagkakataon?" Tanong ni James na sobrang lapit ng mukha sa kanya.Lumunok si Amelia at luminga-linga sa paligid upang makitang nalipat ang atensyon ng mga tao sa susunod na nagsasalita."Bakit mo siya hinalikan?" Sagot naman ni Amelia, napangiti ng mahina si James.‘At least she wants to talk to me now.’ Naisip niya.“Bago ko sagutin ang tanong na iyan, hayaan mo akong magtanong sa iyo ng isa pang tanong. Pwede ba?" Tanong pa niya.Napabuntong-hininga si Amelia at inangat ang ulo. "Ano?"“Mahal mo pa ba ako ng buo? Anumang maliit na damdamin? Ipinapangako kong aayusin ko ito." He uttered, at ibinaba ni Amelia ang kanyang ulo.Nanlaki ang mata ni James sa takot habang nakatitig sa kanya. 'Ano kaya ang tagal niyang sumagot?
“So…” Iginalaw ni James ang kamay niya sa ibabaw niya at hinawakan ito ng bahagya, napapikit siya ng dahan-dahan."Sa gabing iyon, dapat nating gawin ito." Dagdag niya, tumango naman si Amelia. Binuksan niya ang kanyang mga mata at tumingin sa kanya."Kaya natin ngayon, di ba?" Ang kanyang boses ay puno ng gutom sa kasiyahan, at halos hindi siya marinig ni James.“Gusto mo ba tayo?” Tanong pa niya."Hindi ko pa ito nagawa noon, at wala akong anumang regalong ibibigay sa iyo." Sagot niya, at humagikgik si James."Hindi mo ako kailangang bigyan ng kahit anong regalo. Isa kang espesyal na regalo sa akin."Napangiti si Amelia at lumapit sa kanya. Humiga siya sa kanyang kanang bahagi at itinaas ang kanyang ulo sa hangin gamit ang kanyang kanang kamay.Lumapit siya sa kanya kaya kitang kita niya ang sabon na pinaligo nito.Napangiti si James habang inililipat ang kanang kamay sa maganda at makinis na mukha ni Amelia. Dumampi ang kamay nito sa pisngi niya at napunta ang tenga nito sa gitna n
Sumakay sina Amelia at James sa iisang sasakyan papunta sa kumpanya. Tumanggi si James na payagan siyang magmaneho dahil naniniwala siyang nasasaktan pa rin siya noong nakaraang gabi.Hindi lang iyon ang dahilan, ayaw niyang malayo ito sa kanya. Kaya tinabihan siya nito habang nagmamaneho at hinawakan din ang kamay niya.Sinulyapan niya ang magandang mukha nito habang nagmamaneho. One way or the other, mas maganda ang hitsura niya sa kanya kaysa dati. Naniniwala siya na ito ay bunga ng nangyari noong nakaraang gabi.Ipinarada ni James ang sasakyan sa parking lot at sinabihan si Amelia na huwag nang bumaba. Tumakbo siya papunta sa pintuan niya at tinulungan siyang buksan ito."Ano? Kaya ba sinabi mo sa akin na huwag akong bumaba?" Tanong niya, at napahagikgik siya at napa-bounce ang ulo niya.“Oo! Nais kong tulungan kang magbukas. Hindi ba magandang dahilan iyon?" Tanong niya, at tumawa siya.“Siyempre naman. Medyo nagulat lang ako na gusto mo akong tulungan sa pinto. Napaka lambing mo
"Ermm, Patricia, pwede na ba tayong magsimula sa makeup?" Tanong ni James, dahan-dahan siyang tinulak palayo sa kanya."Oo. Sorry about that, hindi ko sinasadya..""Ayos lang. Diretso na lang tayo sa negosyo. Mabilis na ginugol ang oras.”Lumayo sa kanya si Patricia at inabot ang kanyang malaking bag. Inilabas niya rito ang malaking makeup box at inilagay sa mesa.Binuksan niya ito at nagsimulang maghanap ng shades na gagamitin para kay James. Habang naghahanda, muling pumasok si Amelia.Mayroon siyang dalawang tasa sa kanyang mga kamay, ang isa ay may kape at ang isa ay may mainit na tsaa."Ginoo. James, babalik ako." She said with a large smile, at tumingin sa kanya si James at ngumisi."Maligayang pagbabalik." Tugon niya habang iniabot ni Amelia ang tasa ng tsaa sa kanya.“Kape?” Tanong niya, umiling siya at tumawa."Alam kong hindi ka umiinom ng kape, okay? Gusto kong sabihin ang tsaa, ngunit kape ang lumabas sa bibig ko."Humagikgik si James at humigop sa tasa. Pumikit siya at su
Umupo si Freddie sa private room ng kanyang mansyon. May mga dokumento siyang sinusubuan, nang biglang may narinig siyang katok sa pinto.“Sino to? Alam mo namang ayaw kong naiistorbo ako kapag nandito ako." Sagot niya, nang hindi tumitingin.Bumukas ang pinto sa kabila ng kanyang mga salita ng babala, at tumingala siya upang ilabas ang kanyang galit sa kung sino man iyon.Nang tumilapon siya at makita kung sino ang pumasok, bumara na lang sa lalamunan niya ang mga salita niya."Ginoo. Freddie, ilang taon na ang nakalipas. Kamusta ka ngayong araw?" Tanong niya at maharlikang naglakad papasok."Ginoo. Hopper?” Gulat na gulat na tugon ni Freddie.“Bakit parang gulat na gulat ka? Sinabi ko sa iyo na bibisitahin kita balang araw. Hindi mo maaaring asahan na makakalimutan ko na mayroon akong isang anak na babae sa isang lugar. Pwede bang maupo?” Tanong ni Hopper, naglakad papunta sa single seater sa opisina at umupo bago pa man makasagot si Freddie ng "Oo".“Pero... Bakit hindi mo sinabi s
"Anong pinagsasabi mo, tito!" Sigaw ni Amelia at bumangon.“Kapatid mo si Elena, Amelia. Kambal mo siya!" Tugon niya at bumangon din.“Noo… imposible iyon. Hinding-hindi ko maaaring maging kapatid si Elena. Alam mo bang galit sa akin ang babaeng iyon?" galit na tanong ni Amelia.“I’m sorry, pero hindi ako ang pumili niyan, okay? Pwede mo ba akong tapusin magpaliwanag?" Tanong ni Freddie, at mapusok siyang umiling."Gusto kong marinig mula sa lalaking iyon sa labas." She uttered at padabog na tinungo ang pinto.“Ang lalaking iyon ay ang iyong ama, Amelia! Hindi lang siya lalaki." Sagot ni Freddie, sumunod sa likod niya.Padabog na lumabas ng opisina si Amelia at tinungo ang sala para hanapin si Hopper.Nakarating siya sa sala at naabutan niya si Hopper na nakaupo sa couch at may ginagawa sa kanyang cellphone.“Amelia…” Narinig ni Hopper na tumawag si Freddie, at tumingala siya para makita si Amelia sa harapan niya. Tinitigan siya nito ng walang imik."Hey..." sabi niya at tumayo."Gust
Eksaktong isang linggo na ang huling nakausap ni Amelia kay Freddie. Wala na silang contact kahit na ano mula nang malaman niya ang katotohanan tungkol sa kanyang mga magulang.Hindi na nag-abalang tawagan siya ni Freddie, at galit na galit pa rin ito sa kanya, kaya hindi rin siya nag-abalang makipag-ugnayan dito. Naniniwala siyang kailangan niya ng oras tulad ng sinabi sa kanya ni Hopper.Kumportableng nakaupo si Amelia sa sala, naka-cross legs sa couch, isang bowl ng popcorn sa legs, at nasa harap niya ang malaking telebisyon kung saan pinapatugtog ang paborito niyang pelikula.Mula nang malaman niya ang katotohanan, siya ay naging malungkot at medyo nanlumo. Madalas siyang nagising sa kalagitnaan ng gabi, umiiyak at nakatitig sa larawan ng kanyang magulang.Nag-isip si James ng mga paraan upang pasayahin siya nang kaunti, at nagsimula sa isang linggong pahinga mula sa opisina kasama niya para mabawasan ang pressure sa kanya.Nagsimula siyang manatili sa kusina at nagsimulang mag-ar
"Hindi ko alam kung ano mismo ang gusto mong gawin ko Mrs. Parker, at iyon ang dahilan kung bakit sinabi ko kay Mr. Parker, gusto kitang makita."“Naiintindihan ko, Mr. Nicholas. Ang gusto ko lang malaman ay ang negosyong pinasukan ng yumao kong mga magulang. Kailangan kong malaman ang lahat, mabuti man o masama. Gusto kong malaman kung sino rin ang pumatay sa kanila." Sagot naman ni Amelia."Ang iyong yumaong mga magulang, ano ang kanilang mga pangalan, mangyaring?""Clara at Stanley Cooper."Tumango si Nicholas at saglit na itinuon ang tingin sa kanyang computer bago tumingala.“Okay, Ma’am. Bigyan mo ako ng ilang araw para maghukay ng impormasyon tungkol sa kanila. Sasabak din ako sa buhay ng ibang kamag-anak kung hindi mo iniisip."“Wala akong pakialam. Kasama sa iba pang miyembro ng pamilya ang aking Tito Freddie at ang kanyang mga anak. Iisa lang ang kapatid ni Stanley.”Ngumiti si Nicholas at iniangat ang ulo. "Ako mismo ang naghukay niyan. Ngunit hindi mo kailangang mag-alala.