Kaagad na naging panatag ang kalooban ni Raegan, at lubos ang kanyang pasasalamat kay Madeline dahil sa pagmamahal nito para kay Ava. Sa may kumpanya, gustong pagtuunan ng pansin ni Ava ang kanyang disenyo ngunit wala siya sa sarili. Pagkatapos niyang makita si Ava na malungkot, nagdesisyon si Maisie na bilhan si Ava ng milk tea. Kapag ang isang babae ay malungkot, ang pag-inom ng milk tea ay kaagad na nagpapabago ng mood nito. Ito ay isang uri ng metapisika. Pinag-iisipan pa lang ito ni Maisie at magpapadeliber na sana, ngunit ng buksan niya ang kanyang phone, biglang may dalawang order na ng milk tea ang nasa kanyang lamesa. Nagulat siya ng tumingin siya sa kanyang likuran at nakita si Tom na ngumiti. “Ito ay ang tsaa mo para sa tanghali. Bigyan mo ang katrabaho mo.” Binuka ni Maisie ang kanyang bibig at nag-alangan. Meron lang dalawang baso dito, kaya paano niya babahagian ang mga katrabaho niya? Malinaw na para lang ito sa kanila ni Ava, tama? Para bang kaya niy
Meron talaga siyang gustong itanong sa kanya, ngunit ngayon na nakaupo na siya sa kotse nito, hindi alam ni Ava kung paano sisimulan ang usapan. Tinignan niya ang mga sasakyan na lumilitaw sa bintana. Bigla siyang nakaramdam ng kalungkutan sa kanyang puso. “Kung tama ang hula ko, pumayag ka na sumakay sa kotse ko dahil may gusto kang itanong sa akin, tama?” Ng bigla, binasag ni Tom ang katahimikan sa loob ng kotse. Bumalik ang ulirat ni Ava at tinignan niya ang lalakeng nagmamaneho. Nagpalinga-linga si Tom ng nakangiti ng bahagya. Mukha siyang maginoo at mabait. Tumango si Ava ng hindi tumatanggi. “Tama, meron akong gustong itanong sayo.” “Tungkol ba to kay Dr. Long?” diretsong tanong ni Tom. Bakas ang gulat sa mga mata ni Ava. Para bang nagulat siya dahil nabasa ni Tom ang kanyang isipan. “Hula ko lang naman.” Binuka ni Tom ang kanyang bibig para sabihin ito bago nagpatuloy. “Nakasalubong ko si Dr. Long noong pumunta ako sa apartment mo malapit sa kumpanya. Nang
Huminto si Ava. Kaagad niyang naintindihan kung ano ang nasa isip ni Tom. Bumuntong-hininga siya, at isang ngiti ang lumitaw sa labi niya. "Inabandona ako ng mga magulang ko noong bata pa ako, pero kamakailan, nahanap nila ako nang magkasunod." Pagkatapos sabihin iyon ni Ava, nagkataon ay natapat sila na pula ang ilaw trapiko. Huminto ang kotse. Lumingon si Tom kaya Ava nang may bahagyang gulat at pagsisisi sa mga mata niya. "Kung totoo ito, nahihirapan talaga akong maniwala na gagawin ng isang talentadong taong kagaya ni Dr. Long ang ganito kaseryosong pagkakamali noong bata pa siya. Hindi kaya hindi lang kayo nagkaintindihan?" "Sa tingin ko, hindi." Itinanggi ito ni Ava. "Tinanong ko sila nang personal kung ginusto nila akong iwan noon at umamin sila." Pagkatapos marinig ang sagot ni Ava, puno pa rin ng pagdududa ang mga mata ni Tom. "Siguro minsan, ang mga bagay na nakikita ng sariling mga mata natin ay hindi ang katotohanan." "Pero totoo na hindi nila ako gusto."
Nagdududang kinuha ni Madeline ang invitation card mula kay Jeremy. Pagkatapos itong buksan, nakita niya na hindi niya kilala ang pangalan sa invitation. Gayunpaman, nagulat si Madeline sa nilalaman ng invitation letter. "Ikakasal si Dan kay Naya?" Kumunot ang noo ni Jeremy. "Nakita ko ang invitation letter na'to habang may nagbabasa nito. Base sa mayabang na inaasta ni Naya, malamang ay ayaw niya ng hindi inaasahang problema. Iyon siguro ang dahilan kung bakit di niya tayo inimbitahan o kaya si Ava." "Gusto niya talagang madaliin ito para huli na ang lahat para may gawin tayo pagkatapos nito. Kahit na bumalik ang alaala ni Dan, imposibleng mabago ang katotohanan na kasal sila ni Naya." Binuking ni Madeline ang masamang plano ni Naya. Ganito rin ang nasa isip ni Jeremy. Tumingin siya sa harapan niya at nakita niya si Ava na nakikipaglaro kay Pudding."Linnie, sasabihin mo ba kay Ava ang tungkol dito?" Tinignan ni Madeline si Ava na may ngiti sa kanyang mukha at umiling. "Pup
Nagsusukat si Naya ng isang wedding gown sa bridal shop. Pagkatapos matanggap ang tawag mula sa nanay ni Daniel, kaagad siyang nagmaneho pabalik. Nag-aalala siya na baka may sabihin si Madeline kay Daniel na negatibo tungkol sa kanya. Hindi niya gustong magkaroon ng problema sa ganito kaimportanteng oras. Sa bahay. Pinaupo ni Daniel si Madeline, pagkatapos ay inutusan ang katulong na magdala ng tsaa at merienda. "Ikaw ang kaibigan ni Ava, si Eveline." Tinignan ni Daniel si Madeline. Para bang kinukumpirma niya ang relasyon nila. Bahayang ngumiti si Madeline. "Tama ka, Dan. Ako ang kaibigan ni Ava, pero kaibigan mo rin ako. Matagal na tayong matalik na magkaibigan." Nag-isip nang malalim si Daniel na para bang iniintindi niya ang impormasyong binigay sa kanya ni Madeline. "Wala ka ba talagang naaalala sa nakaraan?" Tumingin si Daniel at umiling nang marahan. "Mukhang may humaharang sa nerves ko na papunta sa parte ng utak ko na may hawak sa alaala, kaya wala akong maalal
Nagsusukat ng mga wedding gown si Naya sa isang bridal shop malapit sa Graham Manor kaya hindi siya natagalan na makapunta roon. Higit pa roon, mabilis niyang pinaandar ang kotse niya sa buong biyahe kaya mabilis siyang nakarating. Narinig ni Madeline ang mga yabag at lumingon. Nang makita niya ang nagmamadaling ekspresyon ni Naya, bahagya niyang tinaas ang kanyang mapupulang labi. "Ms. Mendez, ang bilis mong nakarating. Natatakot ka ba na kapag nahuli ka ng isang segundo, masisira ko ang mga plano mo?" Nanlumo ang mukha ni Naya, pero dahil nandito si Daniel, alam niyang kailangan niyang umarte. Kaagad siyang sumagot ng may malungkot na ekspresyon, "Mrs. Whitman, hindi ko talaga naiintindihan ang ibig mong sabihin. Alam mo na matalik kayong magkaibigan ni Ava, pero hindi ito tamang paraan para tulungan ang kaibigan mo. Hindi mo ko pwedeng siraan nang paulit-ulit." Sa harap ng pekeng maskara ni Naya, malamig lang siyang tinitigan ni Madeline nang may hindi natitinag na ekspresyo
Hindi niya gustong gumuho ngayon ang impresyon niya sa puso ni Daniel na pinaghirapan niyang buuin simula noong bata pa siya. Nang makita ni Madeline si Naya na huminto sa pagsagot, kuntento siyang ngumiti. Hindi na niya kinausap si Naya. Sa halip, hinarap niya si Daniel. "Dan, sa tingin ko may sagot ka na kung sino ba talaga ang nagsisinungaling at umaarte. Gusto ko lang sabihin sa'yo na huwag kang gagawa ng kahit na anong pagsisisihan mo. Pansamantala lang ang amnesia mo. Maaalala mo rin ang lahat. Sa sandaling iyon, maaalala mo rin kung sino ang tunay mong minamahal." Pagkatapos sabihin iyon ni Madeline, sinilip niya si Naya at tumalikod para umalis. Nakita ni Madeline na nakatitig sa kanya si Naya nang may napakaagresibong ekspresyon. Kalmado at aroganteng ngumiti si Madeline. "Wala naman talagang nakuha ang dashcam ko, pero sa huli ay inamin ng may-sala ang katotohanan sa katahimikan niya." “...” Napagtanto na ni Naya na naglakad siya diretso sa patibong ni Madeline.
Hindi alam ni Daniel kung ano ang problema, ngunit sumakit ang ulo niya sa mabilis na pagkatok.“Dan, buksan mo ang pinto ngayon na!” Naririnig ang nagmamadaling boses ng nanay ni Daniel.Bumangon si Daniel at binuksan ang pinto. Nang makita niyang mukhang nababahala ang nanay niya, sumimangot siya.“Anong nangyari? Bakit nagmamadali kayong hanapin ako?”“May nangyaring masama kay Naya!” Idiniin ng nanay niya.Sa hindi malamang dahilan, kalmado si Daniel nang marinig niya ito. Nairita lang siya nang sobra.“Anong nangyari sa kanya?”“Nag-iwan siya ng isang suicide note at nagtangkang mag-overdose!” Hindi mukhang nagbibiro ang nanay ni Daniel. “Kasalukuyan siyang dinadala sa ospital ngayon. Hindi kami sigurado kung kakayanin ba niya. Dan, kailangan mo siyang puntahan kahit anong mangyari.”Nang malaman ni Daniel ang nangyari, hindi na siya nagpatagal pa. Kinuha niya ang kanyang coat at sumugod sa ospital kasama ang kanyang nanay.Lumabas ng emergency room ang doktor sa sandalin