Nang bigla na sana akong tatayo ay saka naman mabilis na gumalaw ang cobra para tuluyan akong tuklawin ngunit mabilis ang ginawa ng estrangherong binatilyo na ihampas ang hawak niyang patpat gamit ang kanang kamay niya at hinila niya ako gamit naman ang kaliwang kamay niya kaya bago pa man ako matuklaw ay nakita kong tumilapon ang cobra sa malayo. Nawalan siya ng panimbang kaya bumagsak kami sa damuhan at nakapatong ako sa kaniya. Sa bilis ng pangyayari ay hindi kaagad kami nakakilos. Yakap niya ang baywang ko. Ang isang kamay ko ay nakapulupot sa kaniyang leeg at ang isa pa ay nakadampi sa matigas-tigas niyang dibdib. Tatlong pulgada lang ang layo ng mukha niya sa mukha ko kaya amoy ko ang kaniyang hininga at amoy pawis niyang katawan. Ngunit napansin ko kaagad ang mapungay niyang mata na binagayan ng may kakapalang kilay at hindi naman katangusang ilong. Ngunit sandali lang ang tagpong iyon dahil mabilis din niya akong hinawi kaya bumagsak ako sa damuhan at siya naman ay mabilis na tumayo. Nang nakatayo na siya at ako naman ay nakasalampak pa sa damuhan ay napansin kong mas matangkad siya sa akin, mukha siyang bata pa ngunit may masel na ang kaniyang dibdib at mga bisig. Nakita kong napangiti siya nang napa-aray ako sa masakit kong tadyang. Tumama kasi ito sa ugat ng puno nang mabilis niya akong hinawi at naitulak mula sa pagkakadagan ko sa kaniya. Hindi kaputian ang ngipin ngunit pantay-pantay ito. Nagsisimula na ring tumubo ang kaniyang bigote.
"Bumangon ka na diyan at baka balikan ka ng cobra." Inilahad niya ang kaniyang kamay.
Dahil sa takot na baka nga balikan ako ng cobra ay mabilis kong inabot ang kaniyang kamay at tumayo. Magaspang ang kaniyang mga palad. Mukhang banat sa trabaho.
"Ano bang ginagawa mo kasi rito?”
“Tumatambay, bakit?”
“Kayo talagang tiga-maynila mahilig kayong maggala kahit hindi naman ninyo kabisado ang mga lugar na pinupuntahan ninyo."
"Bakit mo alam na tiga-Maynila ako."
"Halata naman sa kutis mo. Saka sa pagkalampa." Nakangisi niyang pang-aasar.
"Lampa? Paano ka naman nakakasigurong lampa ako. Dahil lang sa niligtas mo ako sa ahas lampa na agad ako?"
"E, di hindi na. Bukod pala sa pagiging magala, hambog pa kayo."
Nagpanting ang tainga ko sa narinig ko. Kanina pa niya iniinsulto ang aking pagkatao. Ngunit nagpigil parin ako.
Sasagot pa sana ako ngunit mabilis na siyang tumalikod.
"Umuwi ka na. Balikan ka pa ng cobra diyan. Lampa ka pa naman." Patutsada niya.
"Yabang mo!" pahabol kong sigaw sa kaniya.
Lumingon siya at iniwanan niya ako ng nang aasar na ngiti.
Tinanggal ko ang sombrero ko. Bumagsak ang may kahabaan kong buhok. Tinanggal ko ang aking maong na jacket.
“Yabang no’n ah. Baka akala niya lalaki ako kaya gano’n makapanghusga! Hoy! Kahit babae ako yakang-yaka kita gago!” sigaw ko. Alam kong hindi na niya ako narinig o di na niya ako nakita pa.
Hindi ko alam kung anong meron sa ngiting iyon at naikintal sa isip ko nang nakahiga na ako. Naghihilik na nga si Daddy pero ako hindi pa rin dinadalaw ng antok. Naninibaguhan kasi ako sa kung anong nararamdaman ko. Hindi naman ako ganito sa Maynila. Mas madami pa ngang guwapo sa kanya, makinis ang balat, laging mabango, maporma... saka bakit siya ang iniisip ko e, di naman siya yung tipo ko? Siguro kasi nakita ko sa kaniya yung tapang na dapat meron ako? Siguro dahil naipamalas niya sa akin ang lakas na pinapangarap kong magkaroon din ako. Ano kayang pangalan niya? Saan kaya siya nakatira? Bakit ngayon ko lang siya nakita rito e, minsan sa isang taon naman kami umuuwi. Hanggang sa nakatulugan ko na ang dami ng aking mga katanungan.
Kinaumagahan, maagang-maaga ay pumunta muli ako sa silong ng malaking punong iyon. Nagdala na akong itak. Kung sakaling may cobra, patay na ngayon sa akin ‘yon. Ngunit hindi lang ang cobra ang binalikan ko roon kundi umaasa rin ako na makita ko sanang muli ang binatilyong nagligtas sa akin kahapon. Natakot man ako na maaring naroon pa rin ang cobra ngunit mas nanaig ang kagustuhan kong makilala siya. Ni hindi man lang ako nakapagpasalamat sa kaniya kahapon. Siguro dahil din sa kakaiba at mayabang na asta niya kaya hindi na ako nagkaroon ng pagkakataon na pasalamatan pa siya. Ngunit isang oras na ako doon at naubos na ang baon kong bala ng pellet gun, nabunot ko na ang masukal na damo sa aking inuupuan ngunit hindi ko pa rin siya nakikita. Nasaan kaya 'yun?
"Aya! Umuwi ka muna at mag-almusal!" sigaw ni Daddy habang palapit siya sa akin.
Tirik na ang araw at kanina pa ako nakakaramdam ng gutom ngunit mas matindi kasi yung kagustuhan kong makitang muli ang binatilyong iyon.
"Tara na. Umagang-umaga palang nandito ka na. Mamaya matuklaw ka pa ng ahas." Inakbayan ako ni Daddy. Wala akong magawa kundi sumabay sa kaniya ngunit palingon-lingon pa rin ako. Nagbabakasakaling baka bigla na naman siyang bubulaga.
Tanghali nang makita ko si lolo na gumagawa ng saranggola. Noong mga nakaraang bakasyon ko kasi, dahil wala akong magawa ay ginawan niya ako ng libangan kong saranggola. Umaalma si Lola kasi laruang panlalaki raw ‘yon pero wala rin naman silang magawa ni Mommy. Si daddy at lolo pa rin ang nasusunod. Ngunit hindi na ako ganoon kabata para maramdaman yung excitement sa pagpapalipad nito. Ganoon pa man ay ipinakita ko pa rin kay lolo na natutuwa ako sa panahong iginugugol niya para lang maaliw niya ako. Nang matapos niya ang saranggola ay tinawag niya ako na noon ay nakikipagkulitan kay Claire. Kahit alas dos palang ng hapon ay medyo mahangin na rin kaya minabuti kong pagbigyan si Lolo na subukan ang saranggolang ginawa niya. Saka may dahilan na rin akong pumunta muli sa puno na pinagtatambayan ko. Nagbabakasakaling magawi muli ang tagapagligtas ko doon.
Mataas na ang lipad ng saranggola ngunit dahil sa nawili akong pataasin pa ng pataasin ang lipad nito ay hindi ko naramdamang ubos na ang tali at nabitiwan ko't hindi na nahabol pa. Nakita kong isinama ito ng hangin sa masukal na gubat. Nagdadalawang isip ako kung susundan ko pa ba ito sa masukal na gubat o sabihin ko na lang kay lolo na gumawa na lang ng panibago. Pero nang naisip kong sayang naman ang iginugol niyang pagod kanina kaya minabuti kong kuhain na lamang iyon.
Dahil sa sukal ng gubat ay hindi ko na alam kung saan talaga iyon bumagsak na puno. Tagaktak na ang aking pawis dahil bukod sa masukal ang aking dinadaanan ay matarik na bundok ang aking inaakyat. Humihingal na ako at hindi ko na alam kung paano bumalik sa aking pinanggalingan. Umupo na muna ako at nagpahinga. Nagdesisyon ako na pagkatapos kong magpahinga ay hanapin ko na lamang ang daan pabalik sa bahay nina lolo. Hindi ko na lang ituloy pang hanapin ang saranggola.
Tahimik ang gubat. Bukod sa huni ng mga ibon ay may narinig akong lagaslas ng tubig sa hindi kalayuan. May falls kaya sa malapit o kaya ilog? Gusto kong hugasan ang paa kong puno na ng dumi kaya minabuti kong hanapin kung saan nanggagaling ang narinig kong lagaslas.
Matarik ang aking dinadaanan kaya nagiging maingat ako sa bawat paghakbang ko. Hanggang sa natanaw ko ang isang maliit na falls na dumadaloy sa isang malinis na creek. Nasa apat hanggang limang metro rin ang taas mula ng kinatatayuan ko. Kailangan ko pang bumaba para marating iyon. Hinanap ko kung saan ako puwedeng bababa at nakita kong kailangan ko pa palang umikot sa hindi naman kataasang bangin. Muli kong tinignan ang falls na iyon habang nagdedesisyon ako kung itutuloy ko pa bang puntahan o sa bahay na lang ako maghugas. Nang tatalikod na sana ako ay napansin kong mula sa kung saan bumabagsak ang tubig ay nakita ko ang ang isang hubad na lumutang sa pagkakasisid.
Natigilan ako. Hindi ako maaring magkamali. Siya! Siya ang binatilyong nagsabing lampa ako at hambog. Ang gusto kong makita mula pa kaninang umaga na nagligtas sa akin sa cobra. Napakislot ako nang makita ko siyang walang kahit anong saplot sa katawan. Kumikintab ang moreno niyang kutis na basa ng tubig at natatamaan ng sikat ng araw. Alam kong hindi pa siya ganoon kabinata. Maaring nasa 13 o 14 years old lang siya sa tingin ko sa kaniyang mukha ngunit bakit ganoon na kaganda ang hubog ng kaniyang katawan. May kaumbukan na ang kaniyang dibdib, may masel na ang kaniyang mga braso at impis ang kaniyang tiyan. Gusto kong takpan ang mga mata ko. Gusto kong lumayo na lang doon kasi hindi na akma sa aking pagkababae ang nakatambad sa akin. Nang luminga siya ay mabilis akong nakapagtago sa sanga ng nakausling puno. Muli ko siyang palihim na sinilip at nakita kong nagsasabon na siya. Hindi ko man kita ang buong kahubdan niya dahil nakalublob naman siya sa tubig ay pa
Ngunit bago ako tuluyang lumubog ay nakita ko siyang nakatago sa gilid na halos matakpan ng mga nagtatayugang damo. Ilang saglit lang ay naramdaman ko na ang bisig niyang nakapaikot sa aking baywang. Suminghap ako ng hangin, napakahalaga ng kahit katiting na oxygen lang habang inilalangoy niya ako sa mababaw na bahagi ng sapa. At nang binuhat niya ako para ipahiga sa may damuhan ay tinuluy-tuloy ko na at pinanindigan ko na ang aking pag-iinarte. Naisip kong gantihan na rin siya dahil sa ginawa niyang pagkukunwariang nalunod kahit marunong din naman pala siyang lumangoy. Sumisid lang naman pala siya at mabilis na pinagtaguan ako. Hindi madali sa aking ibuwis ko ang buhay ko para lang sana iligtas siya. Naramdaman kong inilagay niya ang hintuturo niya sa aking ilong. Siguro pinapakiramdaman niya kung humihinga pa ako. Mabilis kong itinigil ang paghinga kahit pa natatawa na ako. "Hoy!!!" tinatapik-tapik niya ang aking pisngi ngunit desidido talaga akong ar
Nahiya na rin akong humingi pa ng tulong kay Dindo. Naisip kong maaring kapit-bahay lang nila sina lola kaya kung sakaling sundan ko siya at makakalabas kami sa gubat ay mas mabilis ko nang matutunton ang bahay nina lola. Bago siya nilamon ng masukal na gubat ay binilisan ko siyang sinundan. Mabilis ang kaniyang mga hakbang kaya ako naman ay parang tumatakbo na rin. Tumigil siya na parang nakikiramdam at bago siya lumingon ay nakatago na rin ako. Nang pinagpatuloy niya ang kaniyang paglalakad ay sinundan ko pa rin siya. Malayo-layo na rin ang aming nilakad nang bigla ko na lang siyang hindi makita. Binilisan ko ang lakad ko at baka lang lumiko siya at nakakubli siya sa malalaking puno ngunit wala na talaga siya. Paano na ‘to. Parang lalo pa akong naligaw ne’to e.Gusto kong sumigaw at tawagin siya pero baka sabihin na naman niyang lampa ako o tatanungin ako kug bakit ba ako sunud ng sunod sa kanya. Ngunit paano ako ngayon makakalabas sa gubat? Tagaktak na ako ng pawis. Ninenerbiyos. K
Pagdating ko sa bahay ay wala si Daddy.“Oh, saan k aba nagsusuot kang bat aka. PInakaba mo kami,” salubong ni Lola sa akin. Napakamot pa ng ulo. Hindi naman galit pero hindi natutuwa.“Asan po si Daddy ‘La?”“Hayun, umalis. Hinahanap ka kasama pa ng Lolo mo.”Nang narinig ni Mommy ang pag-uusap namin ni Lola ay lumabas si Mommy. Tulad ng nakagawian, bunganga na naman ni Mommy ang sumalubong sa akin. Katulad ng ginagawa niya sa Manila kung late na ako umuwi dahil sa pagco-computer kasama ng mga tropa kong kapit-bahay namin. Sanay na ako doon kaya nilambing-lambing ko siya dahil alam kong kapag ginagawa ko iyon ay nawawala na ng kusa ang galit niya sa akin. "Saan ka ba nagpuntang bata ka! Pinag-alala mo kami ah! Anak naman, babae ka at hindi lalaki!" agad na tanong ni Daddy pag-uwi niya. Halatang galit. "Dad, ang ganda pala doon sa may batis na may maliit na falls.”“Paano ka nakarating doon? Ang layo na no’n dito? O, paano kung natuklaw
CHAPTER 7 Nagsimula kaming lumusong sa tubig. Unang ginawa niya ay pinasakay niya ako sa dalawang bisig niya. Kailangan ko daw magrelaks at matutunan kung paano ang tamang pagkampay ng kamay na sinasabayan ng pagkilos ng aking mga paa para hindi ako lulubog sa tubig. Nang nasa malalim na kami ay binitiwan niya ako ngunit hindi siya lumayo. Nagpanik ako ng alam kong unti-unti na naman akong malulunod. Bigla ko siyang hinawakan sa leeg at niyakap at dahil sa takot ay nagtama ang aming mga bibig. Hindi niya inilayo ang labi niya sa aking labi. Naramdaman ko ang paggalaw niyon na parang medyo kinagat pa niya ang pang-ibabang bahagi ng aking labi. Ako man din ay walang balak ilayo ang aking labi. Gusto ko ang nangyayari. Gustung-gusto ko yung pakiramdam. Bahala na kung isiping makiri ako o alembong, basta ang alam ko, maluwalhating tinatanggap ng loob ko ang kanyang halik sa akin. Kakaiba ang pakiramdam ng malambot niyang labi sa aking labi. Gusto ko ang pag
CHAPTER 8Nang gabing iyon, alam ko. Kung puppy love man ang nararamdaman ko kay Dindo, iisa lang ang ibig sabihin no'n. Babae nga ako. Hindi ako tomboy tulad ng sinasabi ng mga tao. Gusto ko yung nararamdaman ko pero hindi pa ako handa. Pero paano ko nga ba iyon mapaglalabanan kung ang tanging alam kong ikinasisiya ko ay ang makita siya at makasama? Nang pangatlong araw ng aming pagkikita ay tinuruan na niya ako magdive. Nang una natatakot ako. "Sige na. Sabay naman tayong tatalon e." "Kahit pa sabay tayo. Natatakot ako! Paano kung hindi na ako lulutang?" "Paanong hindi ka lulutang?”“E kung may bato diyan o kaya nakausling kahoy.”“Wala, di ba nilalangoy natin ‘yan?”“Kahit na, natatakot pa rin ako ‘no.”“Sige para hindi ka matakot. Magkahawak tayo ng kamay na tatalon." "Sige!" Ngunit bago kami tumalon ay mabilis ko siyang niyakap dahil sa takot. Nakayakap na rin siya sa akin bago namin n
CHAPTER 9Kinabukasan ay maaga akong pumunta sa silong ng puno. Madilim-dilim pa ay naroon na ako. Si Lolo at lola palang nga ang gising no'n kaya para hindi nila ako makita ay dumaan ako sa likod bahay ng patago. Nakadama ako ng takot lalo pa't madilim-dilim pa nang tinatalunton ko ang madamong daan papunta sa puno pero dahil sa excitement ay tuluyang natatabunan ang aking naramdamang takot at pagkabahala.“Bakit wala pa siya? Kapag ganitong usapan, laging antagal niya!” napakamot ako ng ulo sa inis at inip sa kahihintay.Sumakit na ang puwit ko sa kauupo at ang aking leeg sa kalilingon pero hindi pa siya dumadating. Pasikat na din ang araw. Tumayo na ako. Bahala siya. Kung hindi siya marunong tumupad sa usapan e, di huwag. Naglalakad na ako pabalik ng bahay nang marinig kong may sumisipol. Sipol na parang sa ibon ko lang naririnig. Nilingon ko. Naroon na siya. Ngumiti ako."Dude! Okey ka na?" masaya kong bati sa kaniya habang mabilis akong lumapit sa kitatayuan niya. Tinaas ko ang
CHAPTER 10 Mabilis na dumaan ang araw. Masakit man pero kailangan kong iwaglit si Dindo sa utak ko. Kung wala akong ginagawa, naiisip ko siya at nalulungkot ako. Kung naglalaro kami ng computer kasama ng mga tropa ko, ni kahit isang saglit hindi siya pumapasok sa utak ko. Kaya para hindi ko siya maisip, naging regular na ang paglalaro ko ng computer kasama ng mga kaklase ko at kapitbahay. First year high school na ako noon nang tuluyan na akong nawili sa paglalaro sa computer. Iba kasi ang naibibigay sa akin na excitement ng paglalaro. Lalo na kung nananalo na ako. Pagkatapos ng klase ay diretso na agad kami sa computer shop para maglaro kasama ng mga kaibigan kong lalaki at tomboy. Sa paraang gano'n ay nawawala si Dindo sa isip ko. Dumating ang December at muli kaming dumalaw kina Lola at Lolo. Kakaiba ang nararamdaman kong saya noong binabagtas namin ang daan pauwi. Nagkakantahan pa nga kami nina Mommy at Claire samantalang si Daddy