Share
CAPITULO VIENTITRES
"Paco, kunin mo yong mga sulat na nasa oficina postal, " utos ng heneral.
"Paco, dalhin mo ito sa opisina ng Tinyente Koronel,"
"Paco, ipagbili mo ito sa mga tauhan na nasa cusina,"
"Paco,..."
"Paco,..."
"PACO!"
"ANO NA NAMAN BANG IUUTOS MO HENERAL?!" sigaw ko nang pabalik sa kaniya na ikinagulat niya.
Lumaki parehas ang aming mga mata at bahagyang natahimik ang loob ng opisina.
Tumikhim muna ako bago magsalita.
Kaugnay na kabanata
Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO VIENTICUATRO
Lumapit siya sa akin at inilapag ang baso sa lamesa na nasa harapan ko."Narito na po ang iyong tubig ginoo," aniya.Napairap ako sa kaniyang sinabi at bahagyang tumawa."Pambihira ka naman Manuelo, parang hindi tayo magkaibigan," biro ko sa kaniya, "Umupo ka at matagal tagal na rin tayong hindi nagkita."Umupo na man siya sa upuan na nasa aking tapat. Lumingon lingon muna siya sa paligid at tumikhim."May nalaman ako tungkol sa kung nasaan ang iyong mga magulang. Ngunit nang puntahan ko iyon ay wala na sila. Isa pa ay may mga kasamahan rin akong tumutulong sa paghahanap sa kanila."Mainam akong naakikikinig sa kaniyang sinasabi ngu
Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO VIENTECINCO
Nagsimula nang nagdagsaan ang mga taong kakilala at mga kaibigan ng abuelo. Hindi ko inaasahan na marami-rami rin ang mga dumating, sumala sa mga trabahador at mga kassyoso sa negosyo. Inutusan ako ng aking lola na huwag makihalubilo sa mga bisita kahit na kakilala ito ng aking abuelo. Para narin hindi mas maging komplikado ang lahat kapag bumalik na kami sa dati.May ilang mga taong lumapit sa akin at nagtanong kung ano ang aking kaugnayan sa mga Luviano, at ang sinabi ko ay isinama lamang ako ng heneral at hindi ako pamilyar sa kanila. Mabuti naman at walang nagpupumilit at nagtatagal kumausap sa akin, hindi kasi ako sanay sa mga pagtitipon gaya nito maliban sa simbahan.Napatingin ako sa mga bisita para mahanap ang heneral. Agad ko siyang namataan na may kausap na matandang lalaki. Nakasuot ito ng puting barong tagalog at may hawak h
Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO VEINTISEIS
Nang makausap ko ang aking lola kagabi at sabihin sa kaniya ang aking desisyon, nagulat siya dahil nagbago ang aking isip. Ipinagtapat ko sa kaniya ang tungkol sa aming pag-uusap ni Manuelo sa hardin. Ngunit hindi pa rin siya naniniwala na walang ibang intensiyon si Manuelo kundi ang tulungan ako.Nahirapan akong makausap ang heneral dahil maraming tao ang laging umaaligid sa kaniya. Napagpasyahan namin na dumito muna hanggang bukas para sa libing ng aking abuelo. Sinabihan ako na manatili lamang sa silid na ibinigay ng aking lola sa akin, na siyang mismo ang silid ng aking inay, kapag nagsimula nang dumagsa ang mga tao.Kumpara kahapon, mas dumami nga ang mga bisita ngayon. Ako ay pinahintulutan lamang na lumabas kapag oras ng kumain at oras ng magrosaryo. Sa mga oras na iyon ay hindi ako pwedeng kumausap kanino man, maliban na lang sa
Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO VEINTISIETE
"Sino ka para dayaan ang hukbo ng Espanya? Sino ka para pagtaksilan ako?!"Sa ngayon ay bigla nang lumakas ang kaniyang boses. Susunggaban na niya sana ang aking braso muli nang narinig namin pareho ang pagbukas ng pintuan sa kusina.Natatakot akong tumingin sa kaniya nang bigla niyang hinablot ang aking kamay at nagtungo kami sa likod ng kahoy. Tumingkayad kami pareho, ako sa kaniyang harapan at siya naman ang sumandal sa kahoy. Inilagay niya ang kaniyang kabilang palad sa aking bibig para takpan ito at sumisilip silip siya sa mga lumabas."Saan na ba ang batang heneral na iyon?" Narinig kong tanong ng isang lalaki."Aba'y malay ko, ang sabi niya lamang kanina ay lilibutin niya lamang ang hardin para masiguradong wala ngang nakapasok
Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO VEINTIOCHO
Marahan ang pagikot ng gulong ng kalesang sinasakyan ko pabalik sa kampo. Napasilip ako sa labas ng bintana at kitang kita ang mapayapa at tahimik na paligid.Ang malamig na simoy ng hangin ay mahinang tumama sa aking mukha. Malumanay ang paghalik ng haring araw sa aking balat habang ito ay papalubog na parang namamaalam.Para akong nabunutan ng tinik nang napag-usapan na namin ng heneral ang tungkol sa aking sikreto. Hindi ko alam kung bakit malaki ang aking tiwala nang nangako siyang hindi niya ibubunyag kahit kanino ang aking sikreto.Napasinghap ako ng maalala kong hindi ko natanong sa kaniya ang tungkol sa pagligtas niya sa akin noong nalunod ako sa lawa. Hindi na man siguro mahalaga pang buksan ang tungkol doon sapagkat sigurado akong siya ang nagligtas sa akin noon. Dahil kung hindi, bakit mas humigpit pa siya sa akin nang s
Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO VEITINUEVE
Nakalinya kaming lahat ng matuwid sa ilalim ng araw. Ang Koronel ay nagiinspeksiyon sa amin kasama na ang Komandante na sumusunod sa kaniyang likuran. Nasa harapan ng kanilang mga pulutong ang mga primera, at kasama na dito si Marcos. Kung may pagkukulang man ang kahit isa sa amin ay ang primera ang kanilang pinaparusahan. Nang makapunta na ang Koronel at Komandante sa aming harapan ay nakaramdam ako ng kaba at takot. Hindi pa nga umaabot ng isang minuto ay biglang pinagsisigaw na ng Komandante ang aming primera na si Marcos. Alam ko namang magkapatid sila, ngunit bakit parang sinasadya niyang pahirapan ito? Ganiyan ba kalaki ang galit niya kay Marcos? Pinatakbo siya ng limangpung ikot sa loob ng kampo. Nang sinimulan niya na ito, nahagip ko ang
Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO TREINTA
Napatigil lamang kami sa pagtakbo nang makalabas na kami sa hukuman, may tatlo pang guardia civil na nakabantay dito ngunit agad silang binaril ng aking tagapagligtas. Walang sinuman sa kanila ang nakaligtas dahil sa ulo nila mismo nakabaon ang bala. Kinalas niya ang lubid sa kabayo na nakatali sa kahoy.Wala siyang pagaalinlangang isakay ako sa kabayp bago siya sumunod. Nasa likuran ko siya kaya hindi ko kita ang kaniyang mukha. Dahil gulat pa din ako sa nangyari kanikanina lamang, wala akong lakas para manlaban kung sino man ito. Wala na akong pake kung saan niya ako dadalhin.Dahil sa pagputok ng kaniyang baril sa aming paglabas, ang mga taong naglalakad lamang ng payapa sa Calle Verde ay nagsitakbuhan at naghahanap ng matataguan. Sinimulan niya nang patakbuhin ang kabayo nang marinig ko ang galit at malakas na pagsigaw ng isang lala
Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO TREINTA Y UNO
Tumigil ang kalesa sa harapan ng tarangkahan ng hacienda. Unang lumabas ang heneral at naglahad ng kamay para alalayan akong bumaba. Kumunot ang aking noo at nilagpasan siya. Narinig ko ang mahina niyang tawa na natatabunan ng pagpalatak ng sapatos ng kabayo paalis. Naglakad ako ng diretso hanggang sa nakasaradong tarangkahan, ngunit napansin kong nakakandado ito mula sa loob.Nakatalikod ako sa heneral nang nagsalita siya."Ikaw na nga itong aking iniligtas sa kapahamakan, ikaw pa ang may ganang magsungit," anito, "desagradecida!" dagdag niyang pabulong na sigaw."Narinig ko iyon! Ngunit hindi ko naman hiningi ang iyong tulong, ikaw ang kusang tumulong sa akin heneral. Marahil alam mo na nga noon pa ang tungkol sa aking pagpapanggap, ang alam ko'y iyong ama ang nag-utos na dakpin ako,
Pinakabagong kabanata
- Ang Talaarawan ni Corazon EL FINAL
- Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO TREINTA Y OCHO
- Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO TREINTA Y SIETE
- Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO TREINTA Y SEIS
- Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO TREINTA Y CINCO
- Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO TREINTA Y CUATRO
- Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO TREINTA Y TRES
- Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO TREINTA Y DOS
- Ang Talaarawan ni Corazon CAPITULO TREINTA Y UNO
