"O-Oh? Tinitingin-tingin mo?" Ba't ganito naman makatibok itong puso ko parang sira!"Wala. Ampangit mo kase lalo sa malapitan." Muntikan na malaglag ang panga ko dahil sa sinabi niya.A-Ano daw?? Mas pangit ako sa malapitan?!Hindi ko namalayang nakapasok na pala kami sa kwarto at binaba niya ako saka pinaupo sa upuan. "Dyan ka lang kukunin ko muna yong pagkain mo sa kusina." Sabi nito at umalis na ng kwarto.Di ko parin nakalimutan yong sinasabi niya sakin kanina. Dahan-dahang tumayo ako at kinuha ang salamin ko don na nasa loob. Taka kong tinitigan ko ang sarili sa salamin at nilapit ko pa talaga ang salamin ng malapitan sa mukha ko. "Pangit ba ako sa malapitan?" Tanong ko sa sarili. Sinubukan ko pang ngumuso, sumimangot at ngumiti-ngiti sa salamin pero ilang segundo lang ay nainis ako. "Pangit? Gagu ganitong klase ng mukha ba ang pangit para sakanya ah?!" Inis kong hinagis ang salamin sa kung saan.Lagot ka sakin pag pasok mo dito bakla ka! Susuntukin ko talaga ng malakas yang b
"A-Akin na nga yan!" Sabay inis na binawi sakanya yong kutsara ko.Nagtataka niya naman akong tinignan at ang kamay ko na may hawak nong kutsara. "Sabi mo kumain diba?" Parang naguguluhan niyang tanong sakin.Kunot noo ko siyang tinignan. "Oo, sinabi ko nga yon pero hindi ko naman sinabing agawan mo ako ng kutsara no!" Pabulyaw kong saad sakanya."Kung gusto mong kumain kumuha ka ng sarili mong kutsara!" Binawi ko yong plato sakanya at nagpatuloy na ako sa pagkain."Ang damot ah. Kani-kanina lang gusto mo hati tayo tapos ngayon balak mo ubusin yan mag-isa." "Kanina yon, nag bago na ang isip ko."Saad ko pa sakanya._Nakatitig lang sya sakin habang ako kumakain hanggang sa natapos ko na nga ang pagkain ko. Nilapag ko yong plato sa tray at kinuha yong tubig na nasa gilid, ininom ko yon lahat bago nilagay sa tray."Akin na yan." Binigay ko naman sakanya yong tray at lumabas na siya ng kwarto."Hay salamat umalis na siya. Makakapag pahinga na ako ng maayos." Saad ko sa sarili at niyakap
"A-Akin na nga yan!" Sabay inis na binawi sakanya yong kutsara ko.Nagtataka niya naman akong tinignan at ang kamay ko na may hawak nong kutsara. "Sabi mo kumain diba?" Parang naguguluhan niyang tanong sakin.Kunot noo ko siyang tinignan. "Oo, sinabi ko nga yon pero hindi ko naman sinabing agawan mo ako ng kutsara no!" Pabulyaw kong saad sakanya."Kung gusto mong kumain kumuha ka ng sarili mong kutsara!" Binawi ko yong plato sakanya at nagpatuloy na ako sa pagkain."Ang damot ah. Kani-kanina lang gusto mo hati tayo tapos ngayon balak mo ubusin yan mag-isa." "Kanina yon, nag bago na ang isip ko."Saad ko pa sakanya._Nakatitig lang sya sakin habang ako kumakain hanggang sa natapos ko na nga ang pagkain ko. Nilapag ko yong plato sa tray at kinuha yong tubig na nasa gilid, ininom ko yon lahat bago nilagay sa tray."Akin na yan." Binigay ko naman sakanya yong tray at lumabas na siya ng kwarto."Hay salamat umalis na siya. Makakapag pahinga na ako ng maayos." Saad ko sa sarili at niyakap
Nagising ako dahil may kung anong mainit don na nakahawak sa paa ko. Tinignan ko yon at nagulat ng makita si James, dahil sa gulat ay nasipa ko siya dahilan para matumba ito at nahiga sa sahig. Malakas nga siguro pagkasipa ko.Bumangon ito saka tumayo. "Tangi-- ba't mo naman ako sinipa!" Inis niyang sabi at tumingin pa sakin ng masama. "A-Ano ba kaseng ginagawa mo dyan..."Naguguluhan ako kung ano ang sasabihin ko. Di ko naman kase alam kung bakit siya nandyan-- oh? Mukhang inaayos niya yata yong bandage ah? Tama ba??"Inaayos ko lang naman yong bandage sa sugat mo, ang likot mo kase matulog kaya natanggal." Napatikom naman ako ng bibig dahil medyo nakonsensiya ako pero ilang segundo lang bumalik na naman yong pagka attitude ko."Ginulat mo kase ako. Pasensiya na saka di ko naman sinasadya no!" Nag crossed arm ako sabay tumingin sa ibang direction."Mag s-sorry ka na nga lang with attitude pa tsk!" Halatang medyo naiinis ito sakin pero wala naman akong pake as usual."Kung ibang tao
[Tawa-tawa ka dyan samantalang kami dito mababaliw sa kakaalala saiyo!] Napatigil ako sa pagtawa dahil sa pag bulyaw nito sakin. Naiintindihan ko naman kung kung ba't ganyan siya ngayon, alam kung concern lang talaga sakin si Bellie."Pasensiya na Bellie, mahabang kwento kase kaya i-ku-kwento ko nalang pag nag kita tayo okay? Saka ayos na naman ako ngayon pero di pa ako pwede umalis ng bahay eh, bantay sarado ako ngayon alam mo na." Wika ko. Dinig ko naman ang buntong hininga nito. [Sige basta't ba ayos ka na ngayon sapat na sakin yon. Mag iingat ka dyan palagi, ikaw lang ang nag iisang super bitch friend ko kaya alagaan mo ang sarili mo!] Natawa naman ako sa sinabi niya."Okay na sana eh, sinabihan mo pa talaga ako na bitch friend huh." Iling kong saad.[Hayst, na miss kita Vee. Pag nagkita talaga tayo sasakalin kita hmmp!] Baklang to! Masakit pa nga katawan ko tapos sasakalin pa ako baliw talaga gosh."I miss you---" hindi ko natapos ang sasabihin ng may biglang humablot ng cellpho
Vee Anika Wisconsin's Pov.."Anong ginagawa mo??" Taka kung tanong sakanya. Nakaupo siya ngayon sa sofa at may laptop sa harapan nito."Video call." "Ha? Kanino??" Nandito lang ako sa kama ngayon nakahiga na nakatakilid habang nakatingin sakanya ngayon."Don sa mga bata sa orphanage.""Ahhh, mga bata pala.' Tumango-tango ako.[Kuya Jamesss!!] Dinig ko ang boses ng mga bata, medyo malakas kase ang volume siguro.Nag usap-usap lang sila nong mga bata at nagtatawanan hanggang sa ilang minuto pa ang lumipas ay tinawag ako ni James. "Ms. Vee gusto ka daw nila makita." Saad nito pero umiling ako bilang sagot na ayoko."Vee sige na excited silang makita ka saka miss ka na nila." Mahinang sabi niya."Okay, fine." Bumangon ako at dahan-dahang umalis sa kama saka nag lakad papunta sa gawi niya. Tumabi ako sakanyang umupo at nakita ko naman ang mga bata nakaupo sa sahig.Kumaway ako sakanila at ngumiti ganon din naman ang ginawa nila. Ilang minuto pa ang lumipas ay nakiusap sila kay James na ma
"Never fear," said his friend. "Only sit quietly, and there will be no danger."They had now risen far into the air, and Bamboo could look down over the great forest of Hsi Ling all bathed in moonlight. There were the broad white roads leading up to the royal tombs, the beautiful temples, the buildings where oxen and sheep were prepared for sacrifice, the lofty towers, and the high tree-covered hills under which the emperors were buried. Until that night Bamboo had not known the size of this royal graveyard. Could it be that the turtle would carry him beyond the forest? Even as he asked himself this question he saw that they had reached a mountain, and the turtle was ascending higher, still higher, to cross the mighty wall of stone.Bamboo grew dizzy as the turtle rose farther into the sky. He felt as he sometimes did when he played whirling games with his little friends, and got so dizzy that he tumbled over upon the ground. However, this time he knew that he must keep his head and
"Ate Vee ikaw naman po mag kwento!" Saad nilang lahat."H-Ha? Ano oum, si Kuya James muna oh, madami siyang kwento sainyo ngayon." Sabi ko. Tinignan naman ako ni James at kinurot ko siya sa tagiliran. "Sige na kaya mo na yan." Sabay bulong ko sakanya."A-Ah, s-sige I mean, oo marami."Prince Yamato Take."The insignia of the great Japanese Empire is composed of three treasures which have been considered sacred, and guarded with jealous care from time immemorial. These are the Yatano-no-Kagami or theMirror of Yata, the Yasakami-no-Magatama or the Jewel of Yasakami, and the Murakumo-no-Tsurugi or the Sword of Murakumo.Of these three treasures of the Empire, the sword of Murakumo, afterwards known as Kusanagi-no-Tsrugugi, or the grass-cleaving sword, is considered the most precious and most highly to be honored, for it is the symbol of strength to this nation of warriors and the talisman of invincibility for the Emperor, while he holds it sacred in the shrine of his ancestors.Nearly