Flashback_"Tulungan saan?" Takang tanong naman nito."Sa pag hubad ng saplot ko." Sagot ko naman sakanya. Pagkatapos kung sabihin 'yon ay bigla nalang syang natahimik, wala akong narinig na kung anong ingay sa labas nitong banyo.Hindi niya naman siguro ako iniwan ano? Lumabas ba sya ng kwarto ng walang pasabi sakin?"James? Nandyan ka pa ba?" "H-Ha? Ano nga ulit sabi mo Ms. Vee??"Hindi niya ba narinig? Ano ba kaseng ginagawa nya don? Nag c-cellphone ba sya? Imposiblr namang may iba siyang kausap eh, nandito sya sa loob ng kwarto ko hindi sa kusina o sala. I mean, may mga katulong sa labas kaya posible yun na makipag chikahan sakanya."Ang sabi ko tulungan mo ako. Sige na, gusto ko na mag madaling tapusin to. Inaantok na ako James." Wika ko.Bigla na naman itong natahimik kaya binuksan ko na ang pintuan para tignan kung anong ginagawa niya doon, bakit yata parang hindi sya nakikinig sakin tsk!"James," tawag ko sakanya. Nandyan lang pala sya sa pintuan ng kwarto nakatayo. Nang mak
Flashback_"Bumaba ako rito para kumain, hindi makipag chikahan po sayo." May diin kong sabi sakanya.Pano ako kakajn kung makikipag chikahan lang kami dito sa isat-isa. Tsk, wala rin naman akong interest na makipag usap sakanya o kahit makipag man chikan ng kunti.Tumikhim naman sya bago nagsalita. "You can start eating now then." Saad nito.Hindi na ako nag salita pa. Nag simula lang akong kumain at napansin ko namang ni isang kutsara ay hindi pa sumusubo si James ng pagkain."Ano pang inaantay mo? Pasko? New year?" Mahinang tanong ko tama na kami lang ang makakarinig sa boses ko.Mabuti nalang nandito si James, nandito si James makikisabay rin sa amin kumain kase kung wala sya ay di ako makikisabay at pigilan ang sarili ko "Kakain ka o susubuan pa kita?" Medyo napalakas ang boses ko at mukha narinig nilang dalawa 'yon kaya nabaling pareho ang paningin nila sakin."What?" Bagot kong tanong at ilang segundo lang ay bumalik na sila sa pag pagkain."Oo, kakain na po." Tanging sagot n
Flashback_Vee Anika Wisconsin's Pov.Nag c-cellphone lang ako dito sa kwarto hanggang sa may kumatok at pumasok sa kwarto ko."Vee naka handa na ang pagkain don sa baba. Saka tinatanong ng dad mo kung makakasabay ka sakanila kumain?""Ayoko-- fine, sasabay ako." Saad ko nalang. Nakatitig kase siya sakin eh, at saka yong reaction ng mukha niya ay parang hindi 'yon ang sagot na gusto niyang marinig o ewan basta! Yun ang sa palagay ko. Palagay ko lang naman yon."Oo, pero sa isang kundisyon." Saad ko."Hmm, ano naman?" Takang tanong niya sakin."Sasabay ka rin sa amin kumain. Tatabi ka sakin at sasabay na kumain okay. Hindi ka pwedeng pumalag dahil nakapag desisyon na ako.""Halika na, nagugutom na ako."Nauna na akong lumabas ng kwarto at sumunod naman siya sakin. Tinulungan niya akong makababa ng hagdan hanggang sa makarating kami sa kusina.Nakita ko silang dalawa ni Daddy at Keven na magkatabing nakaupo ngayon sa upuan. Tsk, nag mumukha talaga silang mag ama ano. Nakakahiya naman
Flashback_"Tulungan saan?" Takang tanong naman nito."Sa pag hubad ng saplot ko." Sagot ko naman sakanya. Pagkatapos kung sabihin 'yon ay bigla nalang syang natahimik, wala akong narinig na kung anong ingay sa labas nitong banyo.Hindi niya naman siguro ako iniwan ano? Lumabas ba sya ng kwarto ng walang pasabi sakin?"James? Nandyan ka pa ba?" "H-Ha? Ano nga ulit sabi mo Ms. Vee??"Hindi niya ba narinig? Ano ba kaseng ginagawa nya don? Nag c-cellphone ba sya? Imposiblr namang may iba siyang kausap eh, nandito sya sa loob ng kwarto ko hindi sa kusina o sala. I mean, may mga katulong sa labas kaya posible yun na makipag chikahan sakanya."Ang sabi ko tulungan mo ako. Sige na, gusto ko na mag madaling tapusin to. Inaantok na ako James." Wika ko.Bigla na naman itong natahimik kaya binuksan ko na ang pintuan para tignan kung anong ginagawa niya doon, bakit yata parang hindi sya nakikinig sakin tsk!"James," tawag ko sakanya. Nandyan lang pala sya sa pintuan ng kwarto nakatayo. Nang mak
Flashback_James Villianuevva's Pov."James malapit na tayo don no?" Kanina pa sya tanong ng tanong sakin nyan.Oo, malapit na po Ms. Vee. Hindi ko alam kung excited ba siyang makarating don o gustong-gusto nyang makita si Nicole?"Gusto ko lang makitang magkita sila nong kapatid nya." Biglang saad nya.Tumango-tango lang ako at mas binilisan pa ang pagtakbo ng sasakyan._"Kuya James!" Nagsitakbohan sila papunta sa gawi ko ng makita ako ng mga bata."Na miss po namin kayo!" Sabay-sabay nilang sabi."Na miss ko rin kayo mga bata?" Isa-isa ko silang niyakap.Tinignan ko si Vee na panay ang tingin sa paligid na para bang may hinahanap."James don lang ako ah." Sabay turo sa may bench sa di kalayuan. Nagsimula na syang maglakad."Wait," sabi ko pero hindi nya ako pinakinggan."Kuya James mag kwento ka naman hehe!""Oh, sige-sige maupo kayo.""Okay, sige ngayon naman ang story natin ay ang title The white doe."Once upon a time there lived a king and queen who loved each other dearly, a
The king and queen wished for nothing better than that their daughter marry into such a great and powerful family, and received the ambassador with every sign Of welcome. They even wished him to see the princess Desiree, but this was prevented by the fairy Tulip, who feared some ill might come Of it,'And be sure you tell him,' added she, 'that the marriage cannot be celebrated till she is fifteen years Old, or else some terrible misfortune will happen to the child.'So when Becasigue, surround by his train, made a formal request that the princess Desiree might be given in marriage to his master's son, the king replied that he was much honoured, and would gladly give his consent; but that no one could even see the princess till her fifteenth birthday, as the spell laid upon her in her cradle by a spiteful fairy, would not cease to work till that was past, The ambassador was greatly surprised and disappointed, but he knew too much about fairies to venture to disobey them, therefore he
Becasigue was glad enough to do as he was bid, and in a few minutes the old woman returned with a basket brimming over with oranges and grapes.'If your friend has been ill he should not pass the night in the forest,' said she, 'l have room in my hut—tiny enough, it is true; but better than nothing, and to that you are both heartily welcome.'Becasigue thanked her warmly, and as by this time it was almost sunset, he set out to fetch the prince. It was while he was absent that Eglantine and the white doe entered the hut, and having, of course, no idea that in the very next room was the man whose childish impatience had been the cause of all their troubles. In spite of his fatigue, the prince slept badly, and directly it was light he rose, and bidding Becasigue remain where he was, as he wished to be alone, he strolled out into the forest. He walked on slowly, just as his fancy led him, till, suddenly, he came to a wide open space, and in the middle was the white doe quietly eating her
"Hoy ka rin pangit! Pareho lang naman yon bleeee!""Oh, tama na yan wag na kayong mag away dyan." Awat ko sakanila."Sige kayo hindi ko na itutuloy yong pag kwento." Tumigil naman sila."Anong pamagat po ng susunod na story??""The golden branch."_Once upon a time there was a King who was so morose and disagreeable that he was feared by all his subjects, and with good reason, as for the most trifling offences he would have them punished, This King Grumpy, as he was called, had one son, who was as different from his father as he could possibly be. No prince equalled him in cleverness and kindness of heart, but unfortunately he was most terribly ugly. He had crooked legs and squinting eyes, a large mouth all on one side, and a hunchback, Never was there a beautiful soul in such a frightful little body, but in spite of his appearance everybody loved him. The Queen, his mother, called him Curlicue, because it was a name she rather liked, and it seemed to suit him,King Grumpy, who care