Chapter 22

WALA akong pakialam kung saan dalhin ng aking mga paa. Gusto ko lang lumayo dahil sa nangyari kanina.

Parang pinapalabas ni Lance na ako ang may kasalanan. Kahit ilang beses ko pang habaan ang pasensiya, umaabot pa rin sa puntong napipigtas ito.

Ang masakit ay hindi niya ako maintindihan. Ang hitsura niya kanina'y sobrang nabigo. Hindi habang-buhay kaya kong titiisin ang lahat ng mga masasakit na salita. Masama bang minsan ipagtanggol ko naman ang sarili? Wala ba akong karapatang magalit o magreklamo?

Nakarating na ako sa taniman ng pinya. Medyo malayo na pala ang narating ko. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad at wal