Pagpasok sa loob ng klasrum bumungad sa kaniya ang malawak na silid. “Wow,” naibulalas niya.
Nagmukha kasing nag-aaral siya sa ibang dimensyon dahil sa angking kakaiba at ganda ng nakikita. Naghalo rin ang tema ng pagiging kahima-himala at misteryoso dahil sa kulay nitong malabnaw na maroon na may malaking itim na pakpak sa buong paligid maging sa itaas nila. Sa sumatotal walo ang bawat pakpak na animo’y nakapila ba o iisa lang ang nagmamay-ari.
“Sindy, punta na tayo roon,” pukaw ni Alily na kanina pa pala siya tinatawag. “Ano ka ba, nakakahiya, oh.” Hatak nito sa kaniya na siyang sumunod na lang.
Saka lang din niya napansin na nakatulala na pala siya sa harapan ng buong kaklase na b
Thank you so much for my silent and supporters readers here. I'm really happy that you like my simple novel here. Godbless, Dearest and stay safe as always. Caring is loving but you if want to go beyond that its a commitment that need two people to make it work—MxGchef🍀
Matapos ang ilang minutong paglalakad at paglilikot ng mata sa kapaligiran tuluyang silang nakarating sa pupuntahan. “Wow! Bes, ang ganda rito. Grabe, hindi ako makapaniwala. Ang ganda talaga,” animo’y kinikiliting turan ni Alily ng nasa tapat na sila ng gymnasium. Maging siya’y labis ang pagkamangha sa napakagandang infrastrakturang hindi niya alam kung paano ba ginawa. Sa bungad pa lang makikita na sa pinakatoktok ang naglalakihang pangalan ng Las Santidos University gymanasium na nakukulayan ng maroon. Nakadesenyo ito sa malahiganting orasan na may nilalang na nakayakap habang may naglalakihang mga pakpak na nakukulayan ng itim at pula maging sa buong kabuuan nito. Nawala lang siya sa p
“Good evening, thank you for coming. We’re glad to have all of you here, and at the same time happy because of all the prestigious universities you choose to stay here with us, so thank you students. A warm welcome to our beloved Las Santidos. By the way, I’m your Professor Rodolfo Omega, hashtag your emcee this day,” pagpapatuloy ng nagsasalita sa entablado. Humalakhak pa itong pumalakpak. “Ah, Omega? Kaano-ano niya si Elias, Elizel, Eler—” “Elizar,” paglilinaw ni Alily na nakikinig pala sa pagmomomentum niya. “Whatever,” sagot na lang niya para matapos na ang diskusyon sa pagitan nila.  
Sa patuloy nilang paglalakad patungong guardhouse napukaw ang atensyon niya nang mapansin ang gusaling nasa kanan mula sa kalayuan. Nakatayo itong natatakpan ng mga naglalakihang puno na may malalagong sanga. Kita rin dito ang kalumaan ng lugar kung saan may anim na palapag ngunit purong kayumanggi ang makikita sa kabuuan. Makapal at naglalakihan din ang mga damong narito kung saan iba sa nilalakaran nilang pino at naputol ng pantay. Mas lalong hindi naalis ang tingin niya rito nang mapansin ang anino na nanggagaling sa ikaapat na palapag malapit sa hagdan sa gitna. Dumoble rin ang kaba niya nang maglakad at pumasok ito sa isang silid kasabay ng patigil at paglingon na hindi niya sigurado kung sa kaniya ba o sa kung saan. Hindi rin niya mawari ang kakaibang pakiramdam, nagtataasan ang balahibo niya sa batok kung saan parang wala siyang nararamdaman na kung ano sa paligid maliban sa mag-isa na lang siyang nakatayo habang nakatulal
“Shit, ano bang nangyayari?” tanong ng isip. “Miss! Miss!” Harang niya sa isang estudyanteng naka-eyeglass bago pa man makalagpas sa kaniya. “Po?” hindi mapakali na sagot nito habang palinga-linga sa harapan at sa kaniya. “Ano’ng nangyayari ba’t may takbuhan?” dire-diretso niyang tanong habang pilit binabalewala ang pagkayamot sa pagmumukha nito. “Paunahan po kasi,” sagot nito bago kumaripas ng takbo. Napaawang naman ang labi niya sa narinig, hindi siya makapaniwala na may patakarang ganoon. Pakiramdam niya napag-iwanan siya nang umaandar na ang sasakyan; sa sobrang bilis agad na rin siyang napatakbo upang humabol sa mga nauna.
“Sindy, okay ka lang ba,” basag ni Cierra sa katahimikan na siyang ikinalinga niya rito pagkatapos kina Brent, Atalia, Rocky at Ashlee na naghihintay ng isasagot niya. “Oh—okay lang ako,” sagot niya bago humalakhak ng walang bukas. “Kumain na tayo, ang sarap nitong niluto mo. Chief ka ba?” awkward niyang biro sabay subo na siyang mas ikinatahimik ng lahat. Tiningnan pa niya ang mga ito ngunit nakanganga lang sa kaniyang animo’y ang layo ng sagot niya. “Yeah, pangarap ko nga pero no worries magluluto ako ng mas masarap. Ito lang kasi ang nasa refrigerator kaya hindi na ako namili,” sagot ni Atalia na siyang ikinabalik ng sitwasyon sa dati. Bakas ang katotohanan sa pananalita nito, wala kang makikitang peke na siyang dahilan upang mapayuko siya. Nakangiti pa itong sumubo ng p
Napukaw ang isip niya nang marinig na may nagbi-vibrate. “Shi—Hello,” sagot niyang nakakunot-noo, sinilip pa niya kung sinong tumawag dahil hindi naka-registered ang numero. “Ano! Sigurado ka ba?” Napabuntong-hininga siya sa narinig. “Hindi ko rin alam kung anong nangyayari pero salamat sa paalala. Oo, nandito na ako sa department namin. Okay lang ako. Nai-stress lang pero okay pa naman. Yes, mag-ingat ka rin. Bakit nasaan ka ba, hindi mo ata gamit ang—Ah, baka noong nagbanyo ako kaya hindi—pero sige, salamat sa paalala. Yeah, see you soon.” Napalinga pa siya sa paligid. “Wala naman, yeah, nandito ako sa department, oo huwag kang mag-alala okay lang talaga ako. Ha, oh, akala ko pinili mong—ha, bakit nila kinancel, may nangyari ba? Ha, grabe, iba rin ang patakaran nila.” Tumingin ulit siya sa
Hindi niya alam kung paano siya nakatulog kagabi matapos ang emosyonal niyang pagtangis sa bagay na parang panaginip lang. Basta pagkagising niya agad tumama ang liwanag mula sa bintana na nakaawang pa. Napahawak pa siya sa ulo kasabay ng pag-upo. Nanikip din ang dibdib niya kung saan para siyang sinilaban ng nagbabagang apoy. Isa lang ang malinaw sa araw na iyon, masakit, sobrang sakit ng pamamaalam kagabi. Kasabay ng pagbalik ng alaala kagabi ang paghigpit ng dibdib niya. Wala siyang masabi kundi humarap sa kisame at humugot ng malalim na hininga sa klimang nagbibigay lamig sa kabuuan niya. Bawat hampas ng simoy ng hangin mula sa bintana ay siyang patak ng luha sa mga mata. “Sorry for letting you in pain. Sorry for creating a difficult situation that it’s hard to handle. Sorry for choosing to lo
“Okay, I will wait you outside,” anitong hindi na siya hinintay sumagot bagkus agad ng lumabas ng pinto. Napakibit-balikat na lang tuloy siya kahit hindi naman nito napansin. Gayon din, nang maramdaman na mag-isa na ulit siya saka niya muling naramdaman ang problema kasabay ng pagbuntonghininga. Gusto na muna niyang makalimutan kahit papaano ang bigat ng dibdib at hangga’t maari ayaw na muna niyang mag-isip pa. Nakakapagod na rin kung paulit-ulit siyang mag-iemote tapos kahit ano namang mangyari wala ng magbabago pa. Wala rin siyang mood sa kasalukuyan lalo’t pakiramdam pa nga niya nag-iba ang pag-uugali at kung paano siya makisalamuha sa babaeng kaharap. Hindi nga niya a