Cabrera’s House “Oh, pa? Tulala ka sa labas? Hinihintay mo ba si Rousanne?” May kasabay na lungkot ang ngiti ni Ymar at tumabi sa ama na nasa pinto ng kanilang bahay. Inakbayan niya ito pagkatapos. “Miss na miss ko na ang bunso natin, anak. Kung hindi ko sana ginawa iyon sana kasama pa natin si Rousanne. Kamusta na kaya ang bunso natin?” May hinanakit sa boses nito. Siya ang puno’t-dulo ng nararanasan nila ngayon. Sising-sisi siya dahil sa nangyari. Alam n’yang delikado humiram ng pera sa taong ‘yon at akala niya ay hindi siya nito pagbibigyan, pero laking gulat niya nang bigyan talaga siya nito. Demetrius Romanov, batang-bata pa pero akala mo ay matagal na sa larangan ng industriya nito. He can take life just by a single click of his hand. Ymar forced a smile. “Sabi naman ni mama okay naman siya at may kaibigan ito doon, pero hindi pa rin ako panatag, Pa. Gusto ko rin makasama si Rousanne kung sana kaya rin nating tumbasan si Dememtrius siguro hindi niya makukuha ang kapatid ko. W
“Rousanne!” tawag ni Beth sa anak. Nakita n’yang pababa na ito ng kwarto dala ang ilang gamit. Hindi maiwasang mamula ang kanyang mata dahil aalis na agad ito. Kinuha ni Alex ang bag bago lumabas ng bahay para hintayin ang dalaga sa kotse. “Ma, huwag na kayong umiyak.” Rousanne forced a smiled while hugging her mother. Sinenyasan niya rin ang kapatid na lumapit para mayakap, pero umiling lang ito at ngumiti sa kanya bagi tinuro ang direksyon ng ama na nakatalikod sa kanila na halatang papaiyak na. “Puntahan mo papa mo. Miss na miss ka na niyon at sinisisi ang sarili sa mga nangyari,” wika ni Beth bago kumalas sa yakap ng anak. Huminga ng malalim si Rousanne bago naglakad sa ama at niyakap ito sa gilid. “Pa, umiiyak ka?” tukso niya. Agad naman nag-iwas tingin si Roman at pinunasan ang pisngi. “Hindi ako umiiyak. Ano ka ba?” “Hmm. Kunwari hindi ko nakita na umiiyak ka. Huwag na kayong mag-alala. Inaalagaan ko naman ang sarili ko doon, eh,” sambit niya at tumingin sa ama. “Dapat l
“Ano ‘yon?” “Just stay here,” sagot naman ni Demetrius at tinuro ang mahabang sofa sa kanyang opisina. Nagtataka man ay hindi na nagtanong si Rousanne at umupo doon ng tahimik. Ang awkward lang dahil ano ba ang p’wede n’yang gawin dito? Inilibot niya ang mata hanggang sa bumaba ang kanyang tingin sa mga magazine sa mesa. Kinuha niya iyon at nagsimulang i-flip ang pages nito. Her eyes kept on glancing at the man who was frowning and staring at the laptop. Napaka-busy naman nito. May business na at may pinapatakbo pang organisasyon. She couldn’t imagine how tiring his lifestyle is. “Gaano mo kakilala ang papa mo, Cabrera?” Rousanne slightly flinched when he spoke. “Kilalang-kilala. He’s such a lovely father who always there to support his family,” sagot ng dalaga at sumupil sa kanyang labi ang maliit na ngiti. “Is that so? Kaya nagawa n’yang itago sa inyo ang ginawa n’yang pangungutang at hindi pagbayad? He’s the best father for you?” Demetrius retorted mockingly. “There are things
One week later. “May nangyari ba?” tanong ni Hazel nang mapansin ang biglang pagdami ng mga guards sa labas ng gate na waring may binabantayan simula noong Martes. Inalis ni Rousanne ang pagkakahawak sa kurtina ng bintana. Tumalikod siya para harapin si Hazel. “Hindi ko alam. Mukhang may nakitaan na umaaligid sa paligid,” sagot niya. “Delikado. Baga umalis na naman tayo. Ang bilis naman yata natin matuntunan?” nagtatakang aniya ni Hazel. They both turned back when they heard someone. “Rousanne, pinapatawag ka ng Don,” singit ni Benedict sa dalawang maid na nag-uusap. He looked serious kaya medyo nabahala ang dalawa. “Na naman? Hindi maka-get over sa’yo at na-miss ka kaagad? Parang kahapon lang ay magkasama kayo ng matagal, ah?” bulong ni Hazel at ngumisi. Pinalo naman siya ng kaibigan sa braso at tiningan siya ng masama. Hazel was aware that her friend was now sleeping with Don. “Tumigil ka nga, Hazel. Maiwan muna kita d’yan.” Sumunod si Rousanne kay Benedict pataas, pero hindi
The man on the other side had been looking at them— her intensely the moment they arrived. If that man loves his eyes then he better shut it. “Nakaka-intimidate ang mga tao dito,” komento ni Rousanne sa mababang boses na sila lang ang makakarinig. Habang nililibot niya ang tingin ay kitang-kita niya kung gaano kalayo ang estado ng buhay niya at ng mga bigating nandito. “Their life has been dirtied, Cabrera. Compared to you, they were living in the dark since they were a child. You... on the other hand have been glowing a light. Hindi nawawala iyon sa’yo.” “Hindi pa ba naging madilim ang buhay ko?” she whispered. “Is it?” tanong naman ni Demetrius. Hindi kumibo si Rousanne at tumingin na lang sa baba. Napapansin niya na may palaging sumusulyap-sulyap kay Demetrius. She furrowed her brow and looked straight at the woman who had blonde hair. Siguro ay naramdaman nito ang kanyang titig kaya napatingin ito sa kanyang pwesto. The woman looked at her for 5 second before looking away.
Umabot ng 90 million dollars ang bid at lahat ng naroon ay hindi maiwasan ma-curious kung sino ang dalawang tao na lumalaban sa bid. Damn! 90 million dollars! How rich were the people on the upper floor? Maging ang host ay nanginginig ang kamay habang nakahawak sa microphone. Damn! “Demetrius, importante ba ang diamond na ‘yan para sa’yo?” ‘di maiwasang tanong ni Rousanne. Para naman kaya kanino ibibigay nito? Napaka-swerte naman nito. “Yes,” sagot naman ng binata. “It’s for you.” Napanganga naman si Rousanne sa sagot nito. S-sa kanya? “Ibinigay mo sa’kin? Ang mahal mahal n’yan. Ayoko!” tanggi niya at umiwas ng tingin. How can she afford that? Baka mawala niya pa. “You don’t like it?” The man hid his smile. Rousanne nodded her head, looking at him again. Kinuha ni Demetrius ang kamay nito at hinatak papalapit sa kanya kaya magkalapit ang kanilang katawan. “Then make me, Cabrera.” Lumalim ang tingin ng mata ni Demetrius sa dalaga. His eyes went down on her red lips and he swa
Dalawang linggo ang nakalipas nang pumunta si Rousanne ng charity ball. Akala niya ay magtatagal pa si Demetrius doon at nag-assume siya na baka ayain siya nitong sumayaw sa gitna. Mabuti na lang at hindi niya iyon natanong dahil nakakahiya kapag nagkataon. Inalis niya ang malambot na unan sa kanyang bibig at tumayo. Pumunta siya sa cabinet at kinuha ang maliit na box na may lock. Sa loob niyon ay isang dyamante... dyamanteng nakita niya sa auction. May nag-iwan nito sa kwarto ni Hazel dahil siguro sa pag-aakalang naroon pa rin siya sa head quarters ng mga katulong. Isang regalo ang kanyang natanggap at naka-ribbon pa nga ito, eh. Ang tanging nakalagay lamang sa card ay ang initial na E. May ideya na siya kung sino ang nagbigay nito at ‘yon ang taong nakipag-kompetensya kay Demetrius sa auction. The Don doesn’t have any idea that she had the diamond. Pakiramdam niya ay hindi magiging maganda ang resulta kapag nalaman nito. Kaya ililihim niya. Hindi niya rin alam kung ano ang pakay
“F*ck!” Napamura na lang si Alex nang muntikan na s’yang daplisan ng bala galing sa kalaban. Hindi naman talaga siya tulog dahil hinihintay niya ang balita tungkol sa Don at iba pa n’yang kasamahan sa Italy until he heard something kaya napasilip siya sa bintana nang makita ang mga lalaking papasok sa mansion. He immediately get ready and was about to go at Rousanne’s room when someone shouted. “Tang*na. Nasaan kaya si Rousanne? Nakatago kaya ito? Nakaalis?” he murmured to himself while loading his gun and firing at his right side. Agad na dumanhusay ito sa sahig habang naliligo sa sariling dugo. Nakita niya rin ang iba n’yang kasamahan sa mansion na nakikipagpalitan ng bala at suntok. One of the men ran towards him while panting. “They really choose this time when we can’t contact the Don. Sa tingin mo sila rin ang may pakana sa Italy?” “May chance na tama ka.” Pinaputukan ni Alex ang lalaking mabilis na tumakbo para magtago. He squat down and peep on the wall to see if there sti