(Cedrick POV)
This two weeks na nakalipas. Nahirapan ako ng husto. Binuhos ko ang nararamdaman ko sayo, kung paano nga ba tayo makakaganti kay Haiden. Sa ginawa nitong walang kapatawaran.
Kahit gustong-gusto ko na tuluyan ito… Tsk.
Hindi maari. Kailangan niya makita ang paghihirap sa mundong ito. Makita na walang kalaban-laban ang mga taong pinili niyang biktimahin. Normal na ata na mabiktima yung mahihina talaga. Bwisit na Haiden.
Biglang napangiti ang labi ni Monina. Kahit paano, gumuhit sa labi ko ang simpleng ngiti rin. She is having a good dream. Good.
Bukas na bukas talaga kailangan nilang ibalik ang pagmumukha mo. Medyo naiilang ako. Tsk. Talagang sa baliw na sugalor ka pa talaga kumapit. Ang mga taong di nila namamalayan nauubos ang resources nila. Tignan mo, nagawa pa niyang gamitan ka. Tsk. Sarap mo din bigyan ng parusa.
Pero alam kong pagod ka nang harapin ang mga nangyayari sa b
(Cedrick POV)“Monina.” Abot ko ng baso sa kanya.Napatitig din ito sa aking mata. Di ko binitiwan ang titig nito. Hangang siya ang sumuko at tinagap ang baso na inaalok ko sa kanya. Napainom saka ibinalik sa akin.Tss. Nakapaghanap pa talaga ng alalay.Ibinalik ko sa kinunan ko at napaharap sa kanya ulit.“Having a nightmare?”Bangungot sa amin ang dalawang linggo na nagdaan, kaya walang kwenta ang tanong ko.Ngunit tumango naman si Monina.Napaupo ulit ako sa taligiran ng higaan. Cross arm na defensive masyado sa kanya. Siguro di ko talaga gusto ang pagbabago ng mukha niya.“Ma-marunong ka ba magpaliwanag ng panaginip, Cedrick.” Binangit niya ang pangalan ko.Ahhh. Kaibigan pala ang paningin niya sa akin. Matapos niya tangihan ang plano ko sa kanya.Well, be nice with her Cedrick kung gusto mo ng
(Cedrick POV)Di ko alam ang gagawin ko. I am hopeless to cheer her. Since nga normal na kailangan niya iiyak ang lungkot na nararamdaman niya.Maya-maya lang… hikbi na lamang nito ang narinig ko. Hangang sa marinig ko na naman ang boses niya na…“Walang nagawa si Dr. Wilson na isalba ang mga kapatid ko?” Tanong niya sa akin. Wag sana siyang magkamali na sisihin ulit ako tungkol sa nangyari.I sigh deeply.“Sa totoo lang Cedrick, ng gabing yun… ikaw ang gusto kong lapitan. Kaya lang…” Muli na naman siyang umiyak.Responsibilidad ko atang maging sandalan niya habang buhay. At kung ako nga ang naisip niya noong gabing yun, di ko siya mapupuntahan. Demonyo ang isipan ko sa oras na yun. Namatay din ang anak ko Monina.It's good we face the individual grief. But how I wish you call me on that time. Dahil ayokong narar
(Secretary Lee POV)“Umayos ka Rhoa, kapag nalaman to ni Master Cedrick.”“Boss natin na halos pinagod tayo sa loob ng dalawang linggo. Di man lang ba tayo bibigyan ng break? Yan, nagkita na naman ang dalawa. Ano na naman bang susunod na gagawin nila na-ikakasakit ng mga ulo natin at ikakataranta.” Hila ng upuan saka naupo. Inihiga ang ulo nito sa mesa.Napapapikit ang mga mata.“Matulog ka na.”“Di naman ako puyat diba? Saka tirik na tirik na ang araw ohh! Para matulog. Wag niyo akong gawing abnormal dahil gabi lang ako natutulog. Kayo ni Master Cedrick ang the best na ginagawang gabi ang umaga.”Napakamot na ako. Halata nga na di ako nito papaalisin.“May anak akong naghihintay.”“Wag kang asa. Di mo yun anak. Pinalaki mo lang. Kahit alam mo naman na di mo kadugo.”Kaya napatitig ako sa kanya.“Kani
(Monina POV)Napatitig ako sa bulaklak nito. Masyadong inocente ang pagiging kulay puti nila.Sinarhan ko ulit ang pinto ng terrace. Pumunta sa tamang pintuan.Pamamahay nga ng pamilyang Wu.Nakita ko sa dingding ang napakalaki nilang larawan. Si Cedrick na parang bulaklak din ng Jasmin ang pagiging innocente ng mukha nitong nakangiti.Ang bata pa niya sa larawan.Nang may makasalubong akong utusan. Napayuko lamang ito sa akin at dumaan na di ko man lang tinanong kung asaan yung mga nakatira dito. Hindi pa ata talaga ako handang magsalita.Nakaka-paranoid ang mundong to. Ngunit kailangan lumaban.Bumaba ako ng hagdan. Hinatid ako nito sa salang napalamutian ng mga mamahaling bagay.Nang mabundol ako sa isang katawan. Pag-angat ko ng paningin ko, si Dominick.“Hinahanap mo ba si Kuya?” Napailing ako kaagad.“Kung ganoon, sab
(Monina POV)“Anong nangyari sayo Monina?” Yun ang naging tanong ni Dominick sa akin bago inilapag sa harapan namin ng mga katulong ang pagkain.Actually, gutom na nga ako. Pero kung silang dalawa lang naman ang kasalo ko… Pakiramdam ko yung tiyan ko na lamang ang napa-adjust.Ngunit si Cedrick itong naglagay ng pagkain sa pingan ko.Awkward.Tahimik kaming tatlo na kumain. Sa sobrang tahimik, talagang nakakawalang ganang kumain. Kaya ako na itong nagsalita. Ewan kung bakit ko ito tinanong…“Bakit naririto tayo Cedrick?”“Ahhh… Welcome back Misis Wu.” Tugon ni Cedrick sa akin. Siyang ikina-ubo ni Dominick.“Meron ka bang reklamo Dominick?”“Wala. Sadyang nasamid lang ako.” Kasi si Cedrick mga mata na naman niya na nakakamatay nakatitig kay Dominick.“Misis Wu?”
(Monina POV)Tinapik nito ang upuan. Ibig sabihin na maupo ako doon. Naupo ako at mahina niya akong dinuyan.“Actually, balak kitang dalhin ngayon sa…” Tumango ako sa kanya at lumingon.“Pumunta tayo. Please.”“Di kaya. Di ka nila makilala.” Yung hitsura ko. Kaya lalo akong umiyak.“Sorry. Wag ka nang umiyak.” Taranta nitong suyo sa akin.“Hindi. Kasalanan ko naman to Cedrick. Di na ata ako nag-iisip ng maayos sa mga desisyon ko.”“I think kailangan mo lang huminga ng malalim. Breath the fresh air Monina. Maraming kailangan isipin, ngunit di dapat. Dahil tapos na ang lahat. Ang magagawa na lang natin, move on, Monina. Ikaw mismo ang nagsabi niyan sa akin noon diba?”“Bakit kasi parang ang bilis ng mga pangyayari?”“Mabuti ngang mabilis. I mean, mabuting mabilis ang processo mo sa
(Monina POV)"Yes. I am."Sa sagot kong yun, itinugon sa akin ni Cedrick, isang halik na di ko ata makakalimutan sa boung buhay ko.Napayakap na ang mga kamay ko sa leeg nito. Habang pinagbibigyan ang isat-isa na kalimutan muna itong nangyari sa amin.Minsan, kailangan na natin harapin ang bagong kinabukasan. Kung wala na… wala na. Sinabi niya na may mga bagay na di natin kayang kontrolin. Mga bagay na di maaring ipilit. Mga bagay na may nakatakdang oras para sa lahat.Nang maalala ko ang panaginip ko kagabi.Napangiti ako ng…“Catherine, yung apo ko umiiyak.”At napabitaw ako kay Cedrick. Pakiramdam ko nga maduduwal ako.“Anong problema?” Titig niya sa aking mga mata. Saka sa isipan ko nagbilang ako kung kailan yung nakalipas na…“Cedrick…”“Yes?” Nanlaki ang mg
(Monina POV)“Mayroon bang problema Monina?” Gising na tanong sa akin ni Cedrick.Ngumiti na lang ako sa kanya.“Tss. That face really irritates me!”“Ang pangit ko ba talaga?” tanong ko sa kanya pabalik.“Nang dahil sa mukhang yan, di ko na-appreciate yung ngiti mo kanina.” na ngumiti ulit ako.Anong balak ko? Sasabihin ko na ba sa kanya.Hindi.Namnamin ko muna na buntis ako. Akin muna ito. Pambawi man lang sa kamanyakan mo Cedrick.“Uhmmm… Ikaw ang mag-aayos? Ibabablik mo sa dati?” tanong ko sa kanya.“Yeah.”“Bakit di na lang i-enchance mo?”“No! Maganda ka na kahit walang… Argh!”“Inamin mo din na maganda ako.”“Bakit hinayaan mo na may humawak sayong