Chapter 37. “A companion forever”
It’s quarter to 6:00 in the morning, nakabihis na ako and I am standing here outside the main door while waiting for Gavril to arrive. Today we will have a three-day vacation for the kite competition in Cavite, at napag-usapan namin na maagang umalis para mamasyal pa kami sa Tagaytay ngayong umaga.
Gavril settled everything. He said that I don’t need to worry. I don’t know if I should call this a date, but yes, maybe it is a date. And besides, this is the only time again that I will visit Tagaytay because the last time I’ve been there was when I was a kid when my parents took me there for my 8th birthday. Gusto ko ring makalanghap ng malamig at sariwang hangin.
Maya-maya pa ay napalingon ako sa gate nang
Chapter 38. “Purpose in life”“Are you okay?” rinig kong tanong ni Gavril. Tulala lang ako sa labas ng sasakyan. Papunta na kami sa Tierra de Maria, dito daw muna kami pumunta para magdasal.Tumango lang ako bilang sagot sa tanong ni Gavril taliwas sa totoo kong nararamdaman.“I know you’re not fine.” Aniya na kinabigla ko. Tiningnan ko siya at nakangiti siya habang tutok ang mata sa daan habang nagmamaneho. “Iniisip ko rin naman ‘yon.” Dagdag pa niya.Napabuntong-hininga ako at napanguso.“Bakit ba ang hirap maniwala ng isang tao?” malungkot kong sabi.I was referring to what happened in the hotel lobby earlier. Nang marinig namin ni Gavril ang pangalan ng babaeng magchecheck-in ay agad namin siyang nilapitan at kinausap. Gavril approached them very well. Tinitigan ko ring mabuti ang mukha ng babae at inalala ang nasa vision ko tungkol sa fourt
Chapter 39. “Out of the blue”It was supposed to be a romantic moment. It was the right time for a perfect moment. But then, out of the blue and unexpected circumstances, what I am afraid of certainly flashes in my head. A vision of the one I treasure right now, a complete vision of his death.Ayaw ko, ayaw kong mahawakan siyang muli. Ayaw kong makita pa. Ayaw ko. Natatakot ako.Pagbaba namin ng ferris wheel, I shout at me to stay from me. Tumakbo ako paalis at iniwan si Gavril. Narinig ko pa ang nag-aalalang sigaw niya sa pangalan ko at hinabol niya ako pero agad akong nagtago sa gilid ng isang booth. Walang tigil ang pag-agos ng aking luha mula sa aking mata habang patuloy kong nakikita at naaalala ang mga nakita ko tungkol sa kanya pagkamatay. Hingal na hingal ako habang humahagulgol sa pag-iyak.Hindi maaari. Si Gavril…“Roux!” napalingon ako nang marinig ko ang sigaw ni
Chapter 40. “Pain in my heart”Hanna invited me to have a talk. I don’t know how did she know about my ability to see the death of people who touches or touches me. And that’s the reason why I accept her invitation. I need to find out.Pagbaba namin ng lobby ay hinanap ko si Gavril, nilibot ko na ang buong paligid ng libby pero wala siya roon. I thought he is here now waiting for me. Pumunta na kami sa dining hall ng hotel para doon mag-usap. Pag-upo namin ay agad ko siyang tiningnan ng seryoso. I saw her release a deep sigh and face me.“You can ask.” She said.Alangan man ay nagtanong na ako sa kanya. “Paano mo—“ Natigil ang pagsasalita ko nang makita ko siyang ngumisi. Napasalubong ako ng kilay sa naging reaction niya, I just find it rude.“I know that you’ll ask me that.” Seryoso niyang sabi. “Because like you, I am also special.” Nanla
Chapter 41. “It’s alright, I’m fine”After we ate our lunch, we are now heading to the venue of the Kite Competition. Habang nasa biyahe kami, ay tahimik lang kaming pareho, actually simula pa kanina sa may coffee shop ay tahimik lang kaming pareho. Hindi ko alam kung bakit pero nasasaktan akong ganito kaming dalawa ni Gavril. From what he said earlier, I feel like he is too far away from me, and it is hurting me.But behind those words he said earlier to me, I know that I should be the one to blame. His face while shedding tear when he left that night flash in my mind. I know that I hurt him, I know that he was hurt because I kept on pushing him away every time that I have seen the vision of his death. How many times did I ask him to leave me? To stay away from me? Now, I know how he feels every time I say those words to him. And it is not a good feeling. It feels like anytime my chest will burst out, and my tears will
Chapter 42. “And if I die”We had our dinner first and we went back to the venue for the announcing of the winners for the Kite Competition. Also, there will be a free concert of different bands, Charm will be the host for the said event. I feel okay now, and I hope Gavril is fine too, even though he still looks sick. Uminom naman na siya ng gamot but he needs to take a rest and sleep.“Pag-announce ng winners, bumalik na tayo agad sa hotel ah.” Sabi ko sa kanya. Nakaupo kami rito malayo sa may stage. Marami na kasing tao doon sa harap at nagtatalunan dahil sa mga nagpeperform na band.Ngumiti si Gavril. “Sure,” sagot niya’t tumango.Pinagpatuloy naman namin ang panunuod. Everything is fine now, pero sa likod nito, ay napapaisip pa rin ako, hanggang kailan kaya magiging ganito? Hanggang kailan lang kaya. Dahil alam ko, na hindi magtatagal ay mangyayari rin ang mga nakita ko kay Gavril.
Chapter 43. “Mystery of the last note”Tahimik kong pinagmamasdan ang mga batang naglalaro rito sa playground. Hapon na at naisipan kong ilabas muna si Sham-sham at maglakad-lakad dito sa village at nang mapadaan ako dito sa playground ay naupo muna ako at hawak ang tali ni Sham-sham na nasa tabi ko.Mag-iisang linggo na mula nang magbakasyon kami ni Gavril sa Tagaytay at manalo sa Kite Competition sa Cavite. Ganoon pa rin naman ang nangyayari, pumupunta si Gavril sa bahay, maglalaro sila ni Sham-sham, magku-kwentuhan kami at saka uuwi na siya. Pero sa ilang araw na palagi kong kasama si Gavril sa bahay, palagi ko pa ring naiisip ang sinabi sa akin ni Auntie Remi tungkol kay Gavril. I don’t understand why do I need to stay away from Gavril just because he is a Santillan? I don’t get it and what is the connection of Gavril’s family to ours? Bakit kilala ni Auntie Remi ang family ni Gavril?“Si Gavr
Chapter 44. “Terrifying vision”Gavril Ahren SantillanMay 28, 20194:58 PMCar accidentHindi na ako nakatulog simula nang magising ako kanina dahil sa isang nakakatakot na panaginip. Parang totoo, parang totoo ang lahat. Papasikat na ang araw at nakaupo pa rin ako dito sa aking higaan habang hawak ang pilas ng isang note kung saan ko sinulat ang mga detalye tungkol kay Gavril. Malungkot ko itong pinagmamasdan. Ang pangalan niya, ang petsa, ang oras at ang pangyayaring tatapos sa kanyang buhay.Malalim akong huminga at kinalma ang aking sarili. Ramdam ko ang sakit ng aking mga mata dahil sa pamumugto nito. Kanina pa rin ako walang tigil sa kakaiyak. Natatakot ako. Natatakot akong mangyayari ito.Kinuha ko ang notebook kung saan nakalagay ang mga notes at tinago ang note kung saan nakasulat ang mangyayari kay Gavril. Bumaba na ako sa higaan ko at lalabas na sana
Chapter 45. “Nightmare of the past ”It’s been a week since Gavril and I didn’t see and meet. And there are about five days before the said date of Gavril’s accident. Habang palapit nang palapit ang petsang nakasulat sa note ay mas lalo akong kinakabahan. Amanda and Alexis are busy with the last note. And since last week, we still didn’t find who is the person named Gabriel on the last note.These past few days, I feel like I went back to my old self, myself of being alone again. Siguro ay nasanay na ako na araw-araw ay nakikita at nakakasama ko si Gavril. Pero dahil kailangan namin hindi magkita para maiwasan ang mangyayari ay handa akong maging mag-isa. Alexis also forbids us to communicate with each other. Noong una ay nalungkot ako but later on I understand and realized Alexis’ order.Bukod sa hindi namin pagkikita ni Gavril ng isang Linggo, isa pa sa nangyari na pinagtataka ko ay ang palagi