Chapter 6. “We’re together right now”
Nakahalukipkip si Gavril habang seryoso ang mukha at titig na titig sa mga notes na nasa harap niya. Narito kami ngayon sa library. Niyaya niya ako na dito kami mag-usap para pagplanuhan ang gagawin namin tungkol sa mga notes. I can still feel the heavy feelings in my chest about this. Hindi pa rin ako hundred percent na agree sa gustong mangyari ni Gavril. Natatakot pa rin ako na baka, mag-iba ang lahat at mas maging malala pa.
“I didn’t expect this. Ano ba ‘tong pinasok ko.” Bigla niyang sabi saka natawa at naiiling-iling.
“Wag mo na lang pakialaman, maybe what happened to Ms. Velarde was just luck.” Alangan kong sabi sa kanya.
“Do you believe in luck?” tanong niya na pinagtaka ko. Hindi. Hindi ako naniniwala sa luck. Mas naniniwala ako sa destiny. If one thing was destined to be that way, it will happen that way.
Hindi ko na nagawang sumagot sa tanong niya nang ihilera niya sa mesa ang limang notes. May sampung notes ako lahat at ‘yong limang naiwan ay lima hanggang sampung taon pa bago mangyari ang kanilang mga pagkamatay pero itong limang notes na inihilera ni Gavril sa mesa ay mangyayari sa loob lamang ng dalawang buwan.
There are 7 billion in world population. There are about 300, 000 babies born every day, and about 150, 000 people died every day. Losing five lives in two months is not actually a big deal. Dahil marami naman ang namamatay araw-araw. Kaya bakit pa ba namin kailangang tulungan sila? Kapag oras mo nang mamatay, mamatay ka na.
“Patricia Hermano.” Nagising ako sa malalim kong pag-iisip nang magsalita si Gavril. Hawak niya ang isang note at tinitingnan ito. Nakakunot ang kanyang noo at saka malalim na napabuntong hininga.
“Bakit?” nagtataka kong tanong. Tiningnan niya ako saka pinakita sa akin note, and there I saw what is written on the note.
Patricia Hipolito
March 3, 2019
08:44 AM
Cardiac Arrest
“Two weeks from now.” Malungkot kong sabi. Tumango-tango naman si Gavril at inalis sa harap ko ang note.
“Siya ang pinakamalapit na.” aniya at tinabi sa notebook ko ang mga notes saka ako tiningnan. “We need to find her.”
“Paano naman natin siya hahanapin?” tanong ko. Napaisip siya.
“Can you try to recall any information from your vision about her?” tanong niya. Natahimik ako at napaiwas ng tingin. Hindi ko kasi alam kung magagawa ko pang maalala ang mga bagay na ‘yon. And besides, kaya ako gumawa ng note para hindi ko ito malimutan.
Huminga ako ng malalim at saka siya muling tiningan. “I will try.” Sabi ko ay kinuha ang note na tungkol kay Patricia.
Pinagmasdan kong mabuti ang note at binasa ng paulit-ulit ang mga nakasulat hanggang sa muli kong maalala kung paano kami nagkadikit na dalawa. She’s a high school student. Hinawakan niya ako noon nang ibalik niya sa akin ang nahulog kong wallet noong pauwi ako sa school. It happened last September. And based on her uniform, hindi siya sa school namin nag-aaral.
Mas inisip at inalala ko pa nang mabuti ang tungkol kay Patricia at naghanap ng maaaring pagkakakilanlan niya nang makita ko ang logo ng uniform niya.
“Alam ko na kung saan natin siya makikita.”
Alas-quatro na ng hapon nang umalis kami ni Gavril sa school papunta sa school na pinapasukan ni Patricia na nakita ko sa vision ko. Pagdating namin sa school ni Patricia ay sakto namang labasan na ng mga estudyante. Naglakad na kamin ni Gavril papunta sa gate, habang naglalakad pa kami at binobotones niya ang kanyang polo. Pagdating namin sa gate ay hinarang agad kami ng guard.
“Good afternoon po, Sir.” Bati ni Gavril sa guard. “We’re from the other university and want to use your school library for our research.” Aniya sa guard na kinabigla ko. Tumingin naman siya sa akin at ngumiti lang. Alam ko na ang ibig sabihin ng ngiting iyon. “Here’s our ID, we can leave it to you, Sir. Mabilis lang po.”
Tiningnan ng guard ang ID’s namin at pinagmasdan pa kami.
“Magsasara na rin ang school na ala-singko. Pwede bang bukas na lang kayo bumalik?” sabi ng guard sa amin.
“Sir, sandaling-sandali lang po talaga.” Pagmamakaawa ni Gavril.
“Sorry talaga mga bata, bukas na lang.” sabi ng guard sa amin at saka binalik ang ID namin ni Gavril.
Umalis na kami ni Gavril sa gate at naglakad na palayo nang mapansin ko ang mga students na nagkalat pa sa labas ng gate nila.
“Gavril,” tawag ko sa kanya.
“Oh?” aniya at tiningnan ako.
“Bakit hindi natin tanungin ang mga students nila? Maybe they know who is Patricia.” Sabi ko. Bigla namang napangiti si Gavril.
“That’s a bright idea!” galak niyang sabi at saka mabilis na nilapitan ang mga nagkukumpulan na students. Napanganga ako sa bilis niyang kumilos pero ang mas kinabibilib ko sa kanya…
“Hindi ba siya nahihiya?” tanong ko sa sarili habang nakatingin kay Gavril at masayang nakikipag-usap sa mga students.
Tumingin siya sa akin at may sinasabi na hindi ko marinig. Lumapit ako sa kanya pero saktong lapit lang para hindi ako madikitan ng mga students.
“Anong surname ba non?” tanong ni Gavril.
“Hipolito.” Sagot ko. Tinuon niya ulit ang atensyon niya sa mga kausap na students. Kita ko pa kung paano kiligin ang mga kausap niya at todo kung makangiti kay Gavril.
Maya-maya pa ay napanguso siya at tumango-tango. He faced me and shrugged. I know what that means.
Ang akala ko ay lalapit na siya sa akin pero nagulat ako nang may nilapitan pa siyang iba pang students at nagtanong ulit. Dahan-dahan na lang akong naglakad palapit sa kanya.
Hindi ulit kilala ng mga pinagtanungan ni Gavril si Patricia. May ilan pa siyang students na tinanong at hindi rin nila kilala si Patricia. Hindi naman na nakapagtataka ‘yon dahil malaki ang school na ‘to at maraming nag-aaral dito.
“Mukhang hindi natin siya makikita.” Ani Gavril at saka napabuntong-hininga.
“Ipagpabukas na lang natin.” Sabi ko sa kanya. Tumango-tango naman siya at naglakad na kami pauwi nang may biglang tumawag sa kanya.
“Excuse me?”
Napalingon kami ni Gavril sa tumawag sa amin. Nang tingnan namin, isang babae na student din sa school ni Patricia.
“My friends told me that you’re looking for my cousin, Patricia?” ani ng babae. Nanlaki ang mga mata namin ni Gavril at natuwa sa sinabi niya.
Pauwi na kami ni Gavril ngayon sa village namin. Naglalakad na kami sa loob ng village namin papunta sa kanya-kanyang bahay. Mas mauuna akong umuwi kay Gavril dahil sa dulo pa ng village namin ang bahay nila. Pero habang naglalakad kami ay hindi pa rin mawala sa isip namin ang nalaman namin tungkol kay Patricia.
“Ganoon ba talaga kaikli ang buhay ng tao?” nabigla ako sa sinabi ni Gavril. May lungkot ang tono ng boses niya.
“Based on the study in the United States, the life expectancy of humans is 78 years.” Sabi ko. Narinig ko ang malalim na paghinga niya.
“Ikaw ba Roux? Natatakot ka bang mamatay?” tanong niyang muli sa akin. Natahimik ako sa naging tanong niya.
Sa totoo lang, hindi ko alam pero isa lang ang alam ko. Na lahat tayo ay doon patungo. Simula nang makuha ko ang kakayahang ito, mas natakot na nga akong mabuhay dahil sa panghuhusga ng lahat sa akin. Pero ayaw ko rin mamatay, dahil hindi ko pa na-e-enjoy ang buhay.
Sa tanong mo Gavril ay bigla kong naalala ang sinabi ng pinsan ni Patricia kanina.
“Good to hear, she’s really your cousin? Patricia Hipolito?” masayang tanong ni Gavril. Nakita ko namang medyom bagsak ang mukha ng babae.
“Pwede ba naming malaman kung nasaan siya?” tanong ko sa babae. Marahan siyang tumango.
“Hindi na siya pumapasok, noong October pa.” natahimik kami ni Gavril sa sinabi ng babae. Marahil ay dahil nga ito sa sakit niya. Sa vision ko sa magiging pagkamatay ni Patricia.
Nasa hospital siya.
She’s under going to chemotherapy
Unti-unting nalalagas ang buhok niya.
Umiiyak siya.
Nakasakay siya sa wheel chair.
May oxygen tank.
She’s wearing a toga.
Maraming tao ang nagpapalakpakan.
Masayang nakangiti si Patricia at nangingilid ang luha.
At pagbaba ni Patricia ng stage…wala na siyang buhay.
Chapter 7. “The sun will shine again”“Gavril?” bulalas ko nang pagbukas ko ng gate ay nasa labas si Gavril habang nakasakay sa bike. Parang sing ganda ng papasikat na araw ang ngiti niya.“Good morning, Roux. Tara, sabay na tayong pumasok.” Aya niya sa akin. Alangan kong pinagmasdan ulit ang bicycle na sinasakyan niya. “Hey, don’t worry, I’m a good driver sweet lover.” Natatawa niyang sabi.“Saan naman ako sasakay diyan?” tanong ko sa kanya.“Dito sa harap ko.” Nakangiti niyang sagot. Mas lalo akong nag-alangan na sumabay at sumakay sa bicycle niya. Sobra naming lapit sa isa’t-isa non! “Bakit? Are you still afraid? Hindi ba wala ka namang nakikitang vision about my death?” natatawa niyang sabi. “Alam mo kasi baka pinaglihi ako sa pusa, may siyam na buhay.” Pahabol pa niya saka malakas na tumawa.Tama naman siy
Chapter 8. “How will you accept death?” “Bakit ka palaging may suot na wrist band sa kaliwang kamay mo?”Natahimik at napahinto si Gavril sa pagkain dahil sa tanong ko. Bakas at halata sa kanyang mukha ang pagkabigla at naging seryoso rin ang kanyag hitsura. Tiningnan ko lang siya habang hinihintay ang magiging sagot niya sa tanong ko.He took a deep breath and faced me with a bitter smile. “Trip ko lang, ang cool kaya para kang rakista.”Nag-sign ka siya ng rock and roll at malakas na tumawa. Napangiti na lang ako sa naging sagot niya pero mayroon sa pakiramdam ko na parang may hindi siya sinasabi sa akin. Sinulyapan ko pang muli ang wrist band sa kaliwang kamay niya.“Madalas ka ba nilang binubully?” napatingin ako sa kanya nang tanungin niya ako. Kumakain na ulit siya at nakatingin sa akin.Ibinaba ko sa mat ang baonan ko at kinuha ang tumbler ko saka uminom muna.
Chapter 9. "Her Last Wish" “Hanggang kailan na lang ba? Aabot ba ako ng graduation namin?” tanong sa amin ni Patricia na kinabigla ko. Natahimik kami ni Gavril sa tanong ni Patricia at nagkatinginan. Bigla namang bumukas ang pinto at pumasok si Gwen kasama ang isang ginang na may bitbit na plastic ng prutas. Tiningnan kami ng ginang at mapait na ngumiti saka nilapitan si Patricia at nilapag sa side table ang dala niyang plastic ng prutas. “May bisita ka pala.” Mahinahon na sabi ng ginang na sa tingin ko ay ang Mama ni Patricia. Nilingon niya kami at ngumiti. “Kayo ba ‘yong sinasabi ni Gwen?” tanong sa amin ng ginang. So she knew about us. Marahan kaming tumango ni Gavril bilang sagot. “Ma, I am asking them if until when.” Biglang sabi ni Patricia. Tiningnan siya ng kanyang Mama at hinaplos ang pisngi nito. Habang pinapanuod ko sila, parang tinutusok ng aspili ang dibdib ko. A mother seeing her daughter slowly
Chapter 10. "Out of my comfort zone" Recess nang puntahan ako ni Gavril sa classroom namin at niyaya niya ako na kumain sa may school garden para doon namin pag-usapan ang naisip niyang plano para kay Patricia. Hawak-hawak niya ang isang tinapay at isa na namang bottle ng softdrinks habang may tinitingnan sa notebook na hawak niya. “I did some research earlier in the library about cardiac arrest and what are the possible thing that might trigger it.” Saad niya at tiningnan ako. “Roux, explain mo nga sa akin ‘yong exact na mangyayari based sa vision mo about Patricia?” tanong niya. Kinuha ko ang notebook ko na may mga notes at kinuha ang note ni Patricia. Taimtim kong pinagmasdan ang note ni Patricia at binasa sa isip ko ang mga nakasulat dito. “Patricia is sitting in a wheelchair on the day of her graduation. Kasama niya ang Mama niya at Papa niya at ang ibang family niya, kasama rin si Gwen.” Kwento ko kay Gavril. “D
Chapter 11. “Behind the black wrist band" Tulala ako habang nasa tabi ko naman si Gavril. Narito kami ngayon sa isang bench. Hindi ako nakakain ng maayos kanina dahil sa nangyari. May nakita na naman ako. Ito na nga ba ang sinasabi ko na dapat hindi na ako pumunta rito. “Sorry.” rinig kong sabi ni Gavril sa tabi ko. Tiningnan ko siya at kita ko ang pagsisisi sa kanyang mukha. “Dapat hindi nga kita sinama rito.” dagdag pa niya. Kinalma ko ang aking sarili at ngumiti. Birthday niya kaya dapat ay hindi siya malungkot ngayon. Huminga ako ng malalim at pinilit na ngumiti saka umiling. “Hayaan na natin. Hindi mo naman kasalanan.” sabi ko sa kanya. Natahimik naman siya at napasalubong ng kilay. “Ano ang nakita mo, Roux?” tanong niya. Iniwas ko ang tingin sa kanya at mariin na pumikit saka inalala ang nakita ko kanina nang tapikin ko ang kamay ng waitress kanina sa restaurant. Madilim ang lugar at tanging ilaw lan
Chapter 12. “Even if the world crumbles down" Few days had passed and today is the last day of the final exam. Nothing change about my everyday routine in school. Papasok ako, magiging mag-isa, tapos uuwi ulit. Ilang araw ko na ring hindi gaanong nakakasama si Gavril because he is busy for some school works and organization duties in the student council. Ang alam ko at tumutulong sila para sa preparation ng recognition, moving up, and graduation ceremony. I was walking in the hallway leading to the rooftop to eat lunch when I heard him calling me. Nilingon ko siya at nakita kong palapit siya sa akin. Hingal na hingal si Gavril nang makalapit sa akin. Napatingin ako sa hawak niya, ang dami niyang papel na dala. “Alam mo ang bilis mo talaga maglakad. Kanina pa kita hinahanap.” natatawa niyang sabi at saka malalim na huminga. “Bakit mo naman ako hinahanap?” I asked. I saw him bit his lower lip and he looks like he is really piss
Chapter 13. “Decisions and choices"March 31, 2019Ngayon ang last day ng pasok namin sa school and after that ay summer vacation na. Bumalik na rin si Ms. Velarde from her leave. Noong nakita niya ako kanina ay kinausap niya ako at tinanong kung aksidente lang bang nasa tapat ako ng apartment niya noong gabing iligtas namin siya ni Gavril. Mukhang labis na nagtataka si Ms. Velarde kaya sinabi ko sa kanya ang lahat, tungkol sa nakita kong mangyayari sana noong gabing iyon.“Tomorrow will be our recognition day, then on Thursday is the moving up ceremony for Grade 10, and on Friday will be the graduation. You can still free to attend the said program and ceremonies.” Ms. Velarde announced to the class.“To all honor students you need to—“ Ms. Velarder stopped when we heard a knock on the door. Nang bumukas ang pinto, agad akong napaiwas ng tingin sa pumasok sa classroom.“Excuse me,
Chapter 14. “Wiser than the fate" Kanina pa humahagulgol ng iyak si Amanda matapos umalis ng lalaking nasa bleachers kanina. Narinig ng lalaking ‘yon ang pinag-uusapan namin kanina, I am sure what is he planning to do. “This will be the end.” saad ni Amanda sa pagitan ng kanyang pag-iyak. Napatingin ako kay Gavril na nakatingin lang din kay Amanda at parang may malalim na iniisip. “Gavril, sino ba ang lalaking ‘yon?” tanong ko sa kanya. Gavril took a deep a breath and faced me. Kita ko ang pagkabahala sa mukha niya. “He is Oliver, our second top in class. He never had a chance to place rank 1 because of Amanda. Palaging rank 2 si Oliver, and I guess because of this, Amanda will lose everything.” kwento ni Gavril. “No!” sabay kaming napatingin nang sumigaw si Amanda. “Hindi pwede.” umiiyak pa rin niyang sabi. Gavril tried to calm Amanda. He patted Amanda’s shoulder and said, “We can fix this, believe me, everyt