Share
29 Seconds
Picture
~*~*~*~
MASAKIT ang haplos ng init sa aking balat kaya dahan-dahan akong nagmulat. Napakurap pa ako at bumalik sa akin ang lahat ng alaala kagabi. Umiyak ako sa bubong ng aking kotse at hindi ko namalayang nakatulog na pala ako! Kinapa ko ang aking sarili at napabuntong hininga nang maramdamang okay pa naman ako. Mabuti nalang at hindi ako malikot matulog kasi baka ito pa ang ikamamatay ko.
“Good morning…” May narinig akong masiglang boses na bumati sa akin. Napaawang ang labi ko at itinago saglit ang aking mukha. Nakakahiya kong muta at laway ang una niyang mamalayan sa akin. “Gumising ka na. Kanina pa nagpapasikat ang araw at mabuti naman ay pinansin mo na ito. Gigisingin na sana kita kasi baka maluto ka diyan pero inunahan mo ako. Don’t worry. Walang kung anong mali sa mukha mo.”
Related chapters
Every Second Count 30 Seconds
Balik~*~*~*~SUMASAKIT na ang mga mata ko pero hindi parin maubos-ubos ang luha ko. Buong araw akong umiyak at binawalan ni Lolo ang pagbukas sa TV kasi kada balita ay nandoon ang nangyayari kay David.Suminghot ako at muling umiyak nang maalala siya. Sinabi ko sa kanilang kung gusto nila akong kausapin ay ipagpabukas nalang muna ito. Ayaw ko muna silang makausap. Wala akong lakas na maglabas ni isang letra! Kasalanan ko. Kasalanan ko ang lahat ng ito! Kung sana ay hindi ako nakipagkita sa kanya ay sana buhay pa siya! Kung sana ay hinayaan ko siyang sundan niya ang kotse ko ay sana nandito parin siya! Sabagay! Ang pagsunod niya sa akin ang dahilan!Galit na galit ako sa sarili ko. Parang ang hirap kong patawarin. Parang may kakambal akong malas! Ang sakit isipin na tuluyan na ngang hindi babalik si David. Ang sakit isipin n
Every Second Count 31 Seconds
Kotse~*~*~*~“KUMAIN ka pa ng marami!” Narinig ko ang boses ni Mama galing sa dining area ng bahay namin. Kakagising ko palang at hindi manlang nila ako pinaaalahanan na may bisita pala kami ngayong darating.Kahapon pa kami nakarating dito at kagaya nung sa mansion, iniyak ko muna ang lahat ng sakit bago ako humarap kina Mama. Ang hirap tanggapin pero kailangan.“Salamat po Tita,” Sagot ng hindi ko kilalang boses. Tuloy-tuloy lamang ako sa pagpasok, hindi na inibala pa ang sarili na tingnan ang bisita. “Good morning...”Natigilan ako. Nagsalubong ang aking kilay nang may maalala sa good morning niya kaya inangat ko ang aking tingin sa kanya. Nagulat na lamang ako nang makitang siya ang lalaki noon! “Ikaw?! A-Anong ginagawa mo rito? Sinusundan mo ba ako?!&
Every Second Count 32 Seconds
Sorry~*~*~*~KAGAYA ng nakagawian, inimbitahan na naman ni Mama ang kaibigan ni Austin pagsapit hapunan. Shintaro.. Ang pangalan niya. Pero ayaw ko siyang tawagin sa pangalan niya.“Ako na po dito, Mama..” Sinabi ko nang magsimula na siyang magligpit. Natigilan saglit si Mama pero nginitian ko nalang siya. “Kaya ko na po ito. Lagi nalang po ninyong ginagawa ito.”Tumayo rin ang kaibigan ni Austin. “Tutulungan ko nalang po siya, Tita…” Presinta niya. Napaawang ang labi ko. Nakita ko pang ngumisi si Austin bago ito magpaalam sa hapagkainan.Nagdadalawang isip pa si Mama pero maya-maya ay ngumiti siya. “Sige.. Maiwan ko na kayo.Nagsimula na akong magligpit at hindi ko na pinansin ang aking kasama. Iniba ko ang kutsara’t tin
Every Second Count 33 Seconds
Organizing Events~*~*~*~“SURE ka ba dito?” Tumango siya. “Baka ito ang ikamamatay ko, Shin-”“Taro.” Putol niya. Ngumisi ako.Simula bata pa kami ay ayaw na niyang tawagin ko siyang Shinshin. Gusto kasi niya noon ay Shintaro kasi binata daw pakinggan. Excited na excited siyang lumaki!Nasa kamay ko na ang capsule na binigay niya sa akin. Ang capsule daw na ito ay ginawa para sa mga taong gustong kumalimot. Makakabura raw ito ng mga alaala. Lalong lalo na iyong mga alaalang masakit.Pero, hindi ba, mas masakit isipin iyong masasayang alaala? Lalo na kapag hindi mo na makikita sa physical ang taong kasama mo sa alaalang iyon. Napalunok ako at muling tumitig sa kapsula. Kakalimutan na ba talaga kita, David?Nagtaka si Mama
Every Second Count 34 Seconds
Plano~*~*~*~GUSTO kong matawa sa sarili ko. Sobrang imposible ng gusto kong mangyari. Walang makakagawa ng ganoon. Malayo sa realidad ang gusto kong gawin nila. Okay sana kung totoo talaga ang time-traveler, time-machine at iba pa. Oo nga, walang kasiguraduhan kung totoo ba ang mga iyon 'o hindi.May tiwala naman ako sa sarili ko. Noong nagsunog ako ng kilay makaisip lamang ng magandang plano, hindi ako nagdadalawang isip na isali ang mga ito. In fact, matagal ko nang gawin ang mga ito. Gusto kong i-relate sa totoong buhay.Nanlaki ang mga mata ni Letty. Nakaawang narin ang labi niya. Kulang nalang ay pasukan ito ng langaw. “Waaah! Gusto ko 'yan, Aura! Sige, deal ako diyan!” Mangha niyang sigaw.Natawa ako. Alam ko ang iniisip niya. Iniisip niyang para silang time-traveler kasi malalaman na
Every Second Count 35 Seconds
Cheat~*~*~*~NAGING mahimbing ang tulog ko nang dumating ang gabi. Tinigil muna namin ang brainstorming. Ayaw kong matuyo ang utak ko. Ang hirap pala nito. Tinulungan nila akong lahat. Hindi lang ako ang naghihirap, pati narin pala sila. Tinulungan nila ako kasi mahal nila ako.Nagpabili ako ng bagong cellphone kay Mama. Iyong mga gamit ko na nakakapag-alala sa akin kay David ay tinago ko narin. Tsaka ko na gagamitin ang bagong cellphone ko kapag mainom ko na ang capsule. Binilin ko naman kay Mama na siya na ang magtatago ng magiging dati kong cellphone.Ayaw ko kasing magkaroon ng ebidensiya sa planong ito pagdating ng panahon. Pagkagising ko ay masigla kong inunat ang aking kamay at paa. Bukas pa kami ‘magme-meeting’ ulit kaya iba ang gagawin ko ngayon. Kinuha ko ang aking cellphone at tinitigan ko ang mukha n
Every Second Count 36 Seconds
Binalikan~*~*~*~MAY nararamdaman akong humaplos sa mukha ko kaya unti-unti akong nagmulat. Sinalubong ako ng malungkot na ngiti ni Mama. Iaangat ko na sana ang sarili ko nang pigilan niya ang aking braso at siya ang humiga sa aking tabi. Nasulyapan ko ang laptop at nasa study table ko na ito.“Ang lahat ng ayaw kong makita sa'yo, Triz.. Ang umiiyak ka. Kaya kahit labag man sa kalooban ko, sinusuportahan kitang kumalimot. Ayaw kong araw-araw kang nasasaktan.” Malumanay na wika niya.Tumagilid ako at iniyakap kay Mama ang aking braso. Sumiksik ako sa kanya na parang bata. Ako ang panganay na anak pero sa t'wing magkakasama kaming apat, parang ako pa 'yong baby sa kanila. Lalong lalo na kay Austin. Minsan ay itinuturing niya akong bata.“Kapag 'di ko po 'to maiiyak, baka ano na ang nangy
Every Second Count 37 Seconds
Segundo~*~*~*~PARANG kahapon lang ang mga alaalang bumalik sa akin. Parang kahapon lang na sobra akong nasaktan. Sa kabila ng kalaliman ng gabi, pinaharurot ko pabalik sa amin ang sasakyan. Hindi ako pinayagan ng tatlo pero nagmamatigas ako. Gusto kong makausap sina Mama. Gusto ko silang makausap tungkol sa lahat ng nangyari. Gulong-gulo na ang utak ko at hindi ko alam kung ano ang una kong sasabihin sa kanila pagkauwi ko. Hindi ko na inabala pang punasan ang sariling luha.Sobrang pamilyar ng eksenang ito. Nagpapatakbo ako ng kotse habang umiiyak. Sumagi sa isip ko ang ibangga nalang itong kotse sa kung ano. Ayaw ko na. Sawang-sawa na ako sa lahat ng ito! Si David. Bullshit. Si David! Ilang mura na ang nasabi ko at ilang suntok na ang binigay ko sa manibela.Wala na akong pakialam kung makaabala ako ngayon sa iba na bumibyahe rin katulad ko. A
Latest chapter
