KABANATA 110

Worried

Nakatulog na si Ville pagkatapos naming mag-usap habang ako umiyak parin habang pinagmasdan siyang mahimbing ang tulog.

Nadamay ang anak ko dahil sa kapabayaan ko noong pinagbuntis ko pa sila. Hindi ko deserve sumaya kaya nilayo ko ang sarili ko sa kanya, at nadamay ang anak ko ngayon. Kung pwede ko lang siya ibigay sa daddy niya para maging masaya silang dalawa, ginawa ko na. Okay lang sa akin pag wala ako, kailangan kong magdusa dahil sa kakambal niyang nawala.

Ilang taon na ang lumipas pero iyung guilt na naramdaman ko hindi parin nawawala, parang kahapon lang nangyari. Ilang beses akong nanaginip na masaya kaming apat, nandiyan ang daddy at kakambal niya.

"S-sorry anak kong nadamay ka ni mommy, ngayong nakasama kita ayaw kong makita ka ni daddy dahil paniguradong kukunin ka niya sa akin. Kahit sinabi kong okay lang na nadoon ka sa kanya, mamiss parin kita, pero kung iyun ang kabayaran sa kapabayaan ko, wala akong nagawa kundi tanggapin ang lahat."

Pinigilan ko ang hikbi,