Chapter 23

Tears started falling down from my eyes. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong umiyak sa araw na ito. Ang alam ko lang ay pagod na ko sa lahat ng kasinungalingan at gusto ko ng malaman ang katotohanan.

I parked near his café. I asked him to meet me here, kung saan kami unang nagkita. I want him to remember how we met each other as well as the truth coming out from his mouth. 

Lumapit ako sa bench na halos ilang metro lang ang layo sa café niya. Ang sagot niya sa'kin kanina ay susunod siya sa akin kaya hihintayin ko siya. May ilaw na nagmumula sa café niya na nasisigurado kong pasara na, at may ilaw din na nagmumula sa poste na malapit sa bench na inuuupuan ko. Nanlalabo ang paningin ko ngunit isinawalang bahala ko lang. 

I keep on looking at my phone habang pinagmamasdan ko ang mga taong unti-unti nang nawawala at umaalis. Umaasa pa rin ako sa mga pangako niya, sa mga sinabi niya a