‘The number you are calling is under un-attended or out of coverage area, please try your call later’ Hindi na naman ako mapakali. Halos mapudpod na kasi ang daliri ko kakadial sa numero ni Dreyk ngunit hindi pa rin siya sumasagot. Kailangan ko siyang makausap para makaalis na kaagad ako sa madilim ay nakakasulasok na warehouse na pinagdalhan nila sa akin. Sinipat ko ang oras sa cellphone na hawak ko, nine pm na, almost three hours na ako sa kako-kontak sa kaniya’y hindi pa rin siya sumasagot. Hindi man lang ba siya nag-aalala sa akin? Hindi man lang niya ba ako hinahanap sa ganitong oras? Dreyk, please, answer the phone. “Ano, ilang oras ka na sa ginagawa mo pero hindi mo pa rin makontak ang sinasabi mong mayaman mong asawa? Kami ba pinagloloko mo ha?” Napapikit na lang ako sa boses ng isa sa mga goons na kumidap sa akin, nasa likuran ko lang siya kanina pa. Binabantayan niya ang mga numerong idina-dial ko sa kanilang cellphone dahil baka iba naman daw ang tawagan ko. Matata
Inabot na ako ng umaga pero hindi ko pa rin mahagilap ang asawa ko, isa itong cellphone ko na kahapon ko pa hinahanap. Suki na nga kami ng Ospital, kung hindi dahil kay Selene ay dahil naman kay Tiffany. Ngayon sa isang malapit na private Hospital sa Hweington ko na dinala si Tiffany, ang sabi ng Doktor ay okay naman siya. Ngunit si Tiffany pa rin ang nagpursigi na magstay nga siya sa Ospital at baka raw sumakit pa rin ang tiyan niya. What a clingy. “Have you not really saw my phone?” For a hundred times I asked her. “I didn’t saw it, Dreyk. Maybe, you left it somewhere,” she replied. Siguro nga, kaso sa kakaisip ko kung saan ay hindi ko nga malaman. “Hindi kaya sa Condo mo, naiwanan?” sabi niya. Nilingon ko siya’t tinitigan, busy ito sa pagbabalat ng oranges para sa sarili niya. “You think so?” “I am not sure, but maybe you can check it out. I did not answer back at her, instead I got out of the room and hurriedly go bact to the Condo. And Tiffany’s assumptions are correct
“Sir Dreyk, nandito na po si Ma’am Selene.” Nagmamadali ako sa pagbaba mula sa kuwarto ng malaman na nakauwi na siya. Alas onse na nang tanghali at halos apat na oras na akong naghihintay sa kaniya. Sinubukan ko nang ireport ang pagkawala niya pero sinabihan lang ako na hindi pa raw 24 hours kaya hindi ko pa siya maide-declare na missing. “Selene? Where have you been?” Kamuntik na nga akong madapa pa sa pagdudumali na makalapit sa kaniya. Mabilis ko siyang sinapo sa magkabilang pisngi niya’t tinanong kung saan ba siya nagpunta. Ngunit hindi pa man nagtatagal ang kamay ko sa kaniyang mukha ay agad na siyang umiwas sa akin. Hindi ko alam kung nagkamali lang ba ako sa nakita ko, pero nangatal ang kaniyang labi at kamay na animo’y natatakot siya sa ginawa ko. “Wife, is there any problem? You are not answering any of my calls,” sabi ko. Sa totoo lang ay kinakabahan ako ngayon. Alam ko kasi na may mali akong ginawa kaya naman hindi kong magawang magtaas ng boses o di kaya’y magalit sa
Lumapag na ang plane na sinasakyan ng bagong mag-asawa na Liset at Patrick. Nakabalik na sila sa Pilipinas sa loob ng halos magtatlong linggo na honeymoon sa France. Hindi na blonde ang buhok ni Liset. Balik itim na iyon at hindi na rin gano’n kahaba tulad ng dati, pinaputulan niya na abot hanggang balikat lang at medyo wavy ang datingan. Pinaghahandaan niya ang pagbabalik sa Ospital, nakuha na niya ang recommendation na hinihintay upang makapasok sa Saint Luke’s Hospital, kung nasaan ang kaniyang tunay na kapatid. Tunay na kapatid dahil umpisa pa lang ay alam naman niya na hindi siya birth child ng kaniyang pinakamamahal na ama. Hindi naman lingid sa kaniyang kaalaman na ampon siya, naaalala pa naman niya ang lahat noong four years old siya at kunin ng tinuring na ama sa ampunan. Nahanap niya ang kapatid mag-aapat na taon pa lang ang nakakaraan. Namukhaan niya ito nang makita ang news all about a hero doctor who save many lives in an accident of a falling bridge. Kaya magmula no’n a
Wala ako sa huwisyo habang nagd-drive galing sa Hewington, napanood ko na ang CCTV mula sa loob ng Condominium. Lumabas si Selene bandang five-thirty pm at hindi na siya muling bumalik pa nang mga oras na tinawagan ko siya upang sabihin na papunta nga ako’t ‘wag na siyang umalis pa. Wala na ‘kong ibang nakitang kahina-hinala pa sa footage kaya umalis na lang din ako. Ngunit hindi maalis ang pagdududa ko sa nangyari magdamag sa kaniya, pero hindi ko rin naman magawang magreact ng hindi maganda dahil may mali naman ako sa nangyari, unreachable ako nang mga oras na ‘yon. Ring… Sinulyapan ko kung sino ang tumatawag, si Mom. “Yes, mom?” bungad ko. “Where are you, Dreyk?” iyon agad ang tanong sa akin ni Mama. “Pauwi po ng bahay, mom, why?” “Your dad want you to come in our house, right now to discuss some reports from the Company.” Nangunot ang noo ko sa sinabing iyon ng aking ina, what reports is she talking about? “What do you mean mom?” Bumuntong-hininga si Mama mula sa kabil
Ayaw kong kumillos. Ayaw kong lumabas ng bahay. Gusto ko lang maglagi sa aking kuwarto ay magmuni-muni. Kung maaari lang na pahirapan ko ang sarili ko’y gagawin ko talaga. Narito na naman sa pahina ng buhay ko na ubos na ubos na naman ako. Ang hirap na namang magsimula sa umpisa. Hanggang ang pagtungga ko sa kawalan ay nauwi na sa pagtulo ng aking mga luha. Nilulukuban na naman ako ng takot sa buong katawan ko. Diring-diri na naman ako sa aking sarili, walang msabihan, walang makapitan. Ayaw kong ipaalam kay Dreyk ang nangyari dahil ayaw kong pati siya ay kaawaan ako. Though nagagalit ako sa kaniya dahil sa hindi niya pagsagot sa mga tawag ko ay naroon pa rin naman ang pakiramdam na ayaw kong mapag-isipan niya ako ng hindi maganda. Pero, kahit gano’n ay hindi rin maalis sa isipan ko na kung sakali na hinanap o naging attentive man lang sana siya sa akin ay baka hindi ako umabot sa ganitong sitwasyon. Sinubok na naman ako ng panahon, bakit parating ako ang dapat na makaranas ng gani
Lumabas ako ng bahay para salubungin ang pagdating ni Leon. Nagawa ko na ring replayan ang kaniyang mensahe matapos ang mahigit dalawang oras. Wala pa rin si Dreyk sa mga oras na ito. Ang huli niyang padala ng text sa akin ay sinabi niyang pupunta siya sa bahay nila para sa importanten dahilan. Ayos lang dahil ayaw ko rin nga talaga siyang makita. Inayos ko ang aking sarili, itinago ang pasa na nakuha ko sa aking braso at hita. Kinapalan ko ang make up sa aking mukha para matakpan din ang pamamaga ng aking mata. Tahimik lang akong nagtungo sa aking garden house, at nagtingin sa aking mga halaman. Wala pa naman si Leon kaya dito na muna ako. Kanina ay sinubukan kong magscroll sa news at alamin kung umere na ba ang balita tungkol sa nangyari sa warehouse na iyon. Gusto kong ma-sure na hindi nila dinisclose ang pagkatao ko sa publiko bilang isang rap*d victim. Ngunit wala pa namang lumalabas tungkol sa nangyari. Hanggang sa kalagitnaan ng pagtitingin ko sa feed ng aking social media ac
“A-ano’ng sinasabi mo Liset?” “Selene, umalis na tayo.” Hindi ko na inintindi ang sinasabi ni Leon sa akin. Inalis ko ang pagkakahawak niya sa kamay ko at dahan-dahan na lumapit sa asawa ko. “N-Nakabuntis ka, Dreyk?” ngangatal pang tanong ko sa kaniya. Hindi siya nag-iwas ng tingin sa akin, pero nanahimik siya. “Is your silence means yes, huh?” Punong-puno na ‘ko ngayon. Kotang-kota na ako sa sama ng loob. “Dreyk! Ako naman ang nagtatanong sa ‘yo ngayon, sagutin mo.” Nakita kong hinila ni Leon si Liset mula sa harapan ni Dreyk, hinayaan nila kaming magkaharap na mag-asawa. “Dreyk! Ano… do you really have a mistress? Or a child?” Hindi ko na maideretso pa ang kalmado kong emosyon. I was drowned to this unwanted anger deep inside of me. “Dreyk!” “Stop it Selene, bakit ba napunta na sa akin ang topic huh? Tungkol sa ‘yo ang usapan tapos ay nabaliktad na sa akin?” Determinado talaga siya sa pagliligtas sa kaniyang sarili. “And you Liset, would you stop poisoning my wife’s min