Pagkatapos magluto nila Jane ay agad din silang naghanda. Nagdagdag pa ng kanin at ng ilang ulam dahil mayroon pa silang kasama. Hindi rin nagtagal ay dumating na sila Renz. Agad na nakipaglaro si Renz kay Brian at si Jonax naman ay agad na nagbukas ng lata ng beer saka sumali sa dalawa. Napapangiti si Jane habang pinagmamasdan ang anak na nakikipaglaro sa dalawang tinuturing nitong mga tatay. Doon niya napagtanto na dapat ay hindi nga siya mangamba dahil mayroong mga tao na handa silang tulungan. Tumikhim si Rico. “Mukhang nakikita mo na ang future mo, ah?” makahulugang sabi niya. Agad namang napatingin si Jane kay Rico at pinandilatan ito. “Shut up, okay?” natatawa niyang sabi. “Natutuwa lang ako kasi sobrang malapit si Renz sa kanilang dalawa. Alam mo. Hindi ko alam kung saan kami pupulutin kung hindi niyo ako nakita.” “Magdadramahan pa ba tayo? Alam ko na ‘yon and you don’t have to worry anymore. Don’t think about it. Ang kailangan mo lang ngayon ay maging masaya. Okay?” Tuma
Maagang nagising si Jane para maghanda papunta sa shop niya. Noong bumubuti na ang lagay niya ay ito ang naisipan niyang gawing negosyo. Nag-training pa siya kasama si Renz hanggang sa magdadalawang taon na ang kaniyang negosyo. Minsan ay sinasama niya sa shop si Renz. Pero noong tumuntong ito ng tatlong taon ay iniiwan na niya ito sa daycare center. Bukod kasi sa maagang natututo ang anak niya roon ay marami rin itong nakakalaro. Matapos niyang maihatid si Renz sa center ay nagpunta na siya sa kaniyang shop. Sarado pa iyon dahil mag-aalas-syete pa lang ng umaga. Alas-nwebe ang bukas ng kanilang shop at alas-otso naman ang dating ng dalawa niyang staff. Binuksan na ni Jane ang roll-up at ang shop pero hindi niya pa binuhay ang mga ilaw at inayos ang karatula. Kailangan pa niyang i-check ang nangyari kahapon dahil hindi siya nakapunta at ang sales nila. Hindi gano’n kalaki ang shop nila. Pero binabalak na ni Jane na maghanap ng lote dahil inaangkat lang nila ang binebenta nilang mga
Nagmamadaling naglakad papalabas ng ospital si Jane. Iyong takot na nararamdaman niya ay unti-unting napapalitan ng galit. Galit na galit siya dahil parang ang dali lang para sa binata ang lahat. Sa dami ng mga nangyari sa nakaraan ay akala ba nito na gano’n gano’n na lang ang pagpapatawad na gagawin niya rito? Hanggang ngayon ay may trauma si Lana dahil sa ginawa nito sa kaniya. Siya! Kinailangan niyang lumayo sa pamilya niya para lang maging ligtas sila! Hinding-hindi niya ito mapapatawad kahit na ano pa ang gawin nito sa kaniya. “Ouch!”Muntik nang matumba si Jane noong biglang may nabunggo siyang matigas na bagay. Maigi na lang at may kumapit sa kaniyang baywang kaya hindi siya tuluyang natumba. “Hannah!” “Brian?” Agad na umayos nang tayo si Jane at nagtatakang tiningnan ang binata. “What are you doing here?” “Checking on you? Ano’ng nangyari sa ‘yo?” “Ha?” Bumuntonghininga si Brian. “Your staff called me. Kanina pa sila nag-aalala sa ‘yo. Pagdating daw nila sa shop ay bukas
“Oh, my God, Hannah! You scared me!” salubong ni Rico pagbaba ni Jane sa kotse. Agad niyang nilapitan ang dalaga at niyakap nang mahigpit. “Ano ba ang nangyari sa ‘yo?” “Can we go inside first?” Balisang tumingin sa paligid si Jane. Pakiramdam niya ay mayroong mga matang nakamasid sa kanila. “Okay.” Inakay ni Rico si Jane papasok ng kwarto. Sinensyasan niya si Brian na pumasok na lamang sa bahay. Tumango naman ang binata. Pumasok silang tatlo sa loob. Pinaupo ni Rico si Jane sa sofa saka nagmamadaling kumuha ng tubig. Pagkabalik niya ay agad niya itong inabot sa dalaga at pinainom. Naupo si Rico sa tabi ni Jane. “Now tell me. Paano ka napunta sa ospital? Ano ‘yong kinukwento ni Brian? I almost call Jaxon to gather up his men!” Pinagsaklob ni Jane ang kaniyang mga palad at mahigpit na hinawakan iyon. Sandali niyang tiningnan si Brian na nakatitig lang din sa kaniya bago muling tumungo. Naiiyak na tiningnan niya si Rico. “H-He’s back, Rico. I told you. Hindi niya ako titigilan.”
“What do you mean you will go to the Philippines?” nagtatakang tanong ni Rico kay Jane habang pinapanood itong mag-ayos ng mga gamit. “Narinig mo siya, Rico. I need to go there. Kinuha niya ang anak ko!” “Hindi sila makakaalis dito nang hindi nakikita ng mga tao ni Jaxon, Jane. Can we just wait for their update?” Inis na binitawan ni Jane ang mga damit sa kama. “You don’t know him, Rico. For now, sigurado ako na nasa eroplano na sila at bumabyahe na pauwing Pilipinas! And I need to go there!” “You’re not safe there, Jane! Kailan ka ba makikinig sa akin?!” Nagtaas na ng boses si Rico. Pakiramdam niya kasi ay hindi siya pinakikinggan ni Jane. Kanina niya pa ito tinatawag at sinasabing maghintay at huminga muna dahil ginagawan na nila ng paraan ngunit hindi naman ito natigil. “I can’t wait, Rico! My son is out there with that monster! I can’t just wait here!” “Okay!” Biglang namagitan si Brian sa kanilang dalawa na nakatayo lang kanina sa may pinto ng silid. Hinarap niya si Rico. “
“Rodrigo! Mabuti naman umu– What the hell is that?!” gulat na tanong ni Clarixto noong makita ang batang akay-akay ni Rodrigo. Agad itong kumapit sa binti ni Rodrigo at bahagyang nagtago. Nagtatakang tiningnan niya ang pamangkin. Nakangisi ito na para bang tuwang-tuwa pa.“What?” “Anong what? Sino ‘yan?” Lalong napangiti si Rodrigo. Naupo siya at hinarap si Renz. “Uncle, he is my son, Renz. Your grandson.” Tiningnan niya si Clarixto na nakanganga pa ring nakatingin sa kanila. “Greet your, Lolo.” Tiningnan ni Renz si Clarixto. “Hello, Lolo,” magalang na sabi nito pero mababakas ang pag-aalinlangan. Pinagpalit-palit ni Clarixto ang tingin kay Renz at Rodrigo. Kilala niya ang pamangkin mula pa lamang noong maliit ito. Hindi niya nga maitatanggi ang pagiging magkamukha nito. Halos parang pinagbiak na bunga ang mga ito. Kamukhang-kamukha ng bata si Rodrigo noong bata pa lamang ito. Tumalikod siya at marahas na napabuga ng hangin. “Are you–” Tiningnan ni Clarixto ang bata. Muli siyang
Huminga nang malalim si Jane. Habang papalapit nang papalapit ang sasakyang naghahatid sa kaniya papunta sa mansyon ni Rodrigo ay lalong bumibilis ang pagtibok ng kaniyang puso. Pagbaba niya kanina mula sa eroplano ay may nag-aabang na sa kaniyang kotse. Mukhang alam ni Rodrigo na parating na siya. Tama ang naging desisyon nila ni Brian na mauna siyang umalis papuntang Samar. Naiwan ang binata para ihanda ang ilang mga kailangan nilang gawin para makaalis sa puder ni Rodrigo. Hindi nagtagal ay narating na nila ang mansyon. Doon ay parang mayroon nang nagkarerahan sa kaniyang dibdib. Binuksan ng driver niya ang pinto sa kaniyang gilid at bumaba roon. Wala pa ring pinagbago ang hitsura ng mansyon. Kagaya pa rin noong huli niyang na aalala. Ngunit kataka-takang wala na ang mga armadong mga tauhan ni Rodrigo na nagkalat sa paligid. Mayroon pa ring mga bodyguards pero hindi na kagaya rati na nakatatakot talagang humarap sa kanila. Naglakad na si Jane papasok sa loob. Unti-unting bumalik
Matapos makausap ni Jane si Rodrigo ay pinilit niyang mag-ipon ng lakas saka pumasok sa loob ng mansyon. Nakita niya ang anak na nakaupo na sa may dinning area at masayang nakikipag-usap na naman kay Rodrigo. Hindi niya maiwasang mainis dahil para bang sa sandaling panahon na nagkasama ang dalawa ay parang magkasundong-magkasundo na agad ang mga ito. “Mommy! Come here!” Agad na ngumiti si Jane noong tawagin siya ni Renz. Naglakad siya papalapit sa mga ito at naupo sa tabi ng anak. Si Rodrigo naman ay nakaupo sa pinaka gitna ng mahabang lamesa. “How are you, baby? Did you sleep well here?” tanong ni Jane sa anak. Hinaplos niya ang buhok nito. “Yes, mommy! Daddy reads me a story before I sleep.” Sandaling tiningnan ni Jane si Rodrigo na nakangiti lang. “Daddy?” Tumango si Renz. “He is my daddy, right?” Tinitigan ni Jane ang anak. Sa tinagal-tagal na panahon kahit alam niya kung sino ang ama nito ay hindi niya pa rin matanggap. Hindi nararapat na maging tatay ang kagaya ni R