"Hands off me!" singhal sa akin ni Briana nang awatin ko. Dumadagundong ang boses niya. Tila isa akong basura sa kaniyang mga mata para itaboy. Nanlalaki ang kaniyang mga mata sa pagkamuhi sa amin ni Avery. "Ipinagtatanggol mo siya? Isa ka pa din Abby. Tinatakpan mo ang kasinungalingan ng kapatid mo." sigaw sa pagmumukha ko ni Briana. Halos manuklaw siya sa sobrang galit. I shook my head. Hindi ko alam kung ano ang nagawa ko. Ganoon na lamang ang galit sa akin ni Briana. Naramdaman kong bahagyang pumatak ang mga luha ko. Hindi ko siya maunawaan. Halos durugin niya ako sa kaniyang mga tingin. Siguro kung isa lang akong basura? Siguro matagal na niya akong inapak-apakan. Is that the way her parents disciple her? Ang sama ng ugali niya. "Mga basura," pagsigaw ni Briana sa harapan namin. Napatingin ito sa kaniyang sarili. Puno ng dumi ang kaniyang uniform. Ngayon alam niya ang pakiramdam ang tapunan ng pagkain, ang maligo sa sauce ng spaghetti. Masakit at nakakahiya. Hindi niya nga
"Dahil sa ginawa niyo pwede kayong ma-kick-out or ma-suspended sa University Of Asia." Nasaharapan lamang kami ni Ms. Dean at pinagsesermonan na animo'y mga bata. Nakasalamin siya at medyo may edad na. Hindi ko pa rin maiwasan pumatak ang mga luha ko. Napalingon ako kay Avery, sa aking kapatid. Nakahawak lamang ito sa kaniyang dibdib para takpan ang sira at madungis niyang uniporme. Hindi rin ako nabigong sulyapan si Briana dahil kagagawan niya ito. Confident ito sa pagkakatayo niya at nakita ko pang pasekretong napairap. Hanggang ngayon masaya pa rin siya. Hindi siya natatakot kahit ma-kick-out or ma-suspended. Sabagay mayaman sila. Kahit saan niya gustuhin umaral ay mararating niya. Her parents willing to paid everything for her future. Pero sa isang tulad niyang bulok ang ugali kahit sinong university ay tatanggihan siya. Mabuti na lang galing siya sa mayamang pamilya dahil kung hind, baka kung saan siya pinulot ngayon dahil sa ugali niya. Dahil sa isang exclusive univ
Alyana's POV "What happened to her? Bakit ganiyan ang hitsura mo anak, Avery?" Nanlalaki ang mga mata ni Eduardo sa kuryusidad nang makita ang sitwasyon ng kaniyang anak. Kararating lang namin ng mansion. Hindi makaimik si Avery at Abby sa tanong ng kanilang ama. Walang emosyon lamang ang dalawa nang bumungad ng sala. "Ano ang nangyari sa kanila? Tell me? Bakit ganiyan ang hitsura ng anak natin, hon?" Sa pagkakataong hinarap ako ni Eduardo para alamin ang katotohanan. Ramdam kong hindi na siya mapakali sa kaniyang kinatatayuan. Alam kong sa puntong ito. Bilang ama si Eduardo ay kailangan niyang malaman kung ano ang katotohanan. Masakit ito sa kaniyang makitang parang pulubi si Avery sa hitsura. Kahit ako ay naaawa sa kalagayan ng anak namin. Nadudurog ang puso ko sa hitsura ni Avery. Para siyang pinaliguan ng putik. "What happened to her? Ano?" muling pagsulong ni Eduardo. May galit ito sa kaniyang mga mata. Sa palagay niya hinayaan ko lang ang anak namin na magkaganoon? Akala
"What the..." I growled.Nanlaki ang mga mata ko nang magising ako. Agad kong dinampot ang kumot at ipinulupot ko sa hubad kong katawan.Tahimik lamang nanatutulog sa tabi ko ang binatang si Jared. Halos hubad ang kaniyang katawan.Desperado na mga ang binatang si Jared para makuha ako. Para mahalin ko siya.Bakit niya ginawa ito? Napakasama niya. Pare-pareho lang silang mga lalaki. Walang mga puso.Agad akong bumangon at dinampot ko ang akin damit sa sahig. Nagkalat rin ang damit ni Jared sa kama at sahig. Walang hiyang lalaking ito.Mabilis kong isinuot ang aking mga damit. Nanlalaki lamang ang mga mata ko sa takot na baka magising na si Jared.Matapos kong isuot ang aking damit. Agad akong tumakbo papuntang pintuan para tumakas. Ngunit hindi ko mabuksan ang pinto.Ilalog-alog ko ito ngunit hindi ko talaga mabuksan. Naka-locked ang pinto. Hindi ko alam kung papaano ako makakatakas sa puder ng binatang ito."Ahhhh. Shit. Bakit ang ingay mo?" Napalingon ako sa aking likuran. Nanlaki
Kaba at takot pa rin ang gumagapang sa puso ko. Hindi ko alam kung tama ang naging decision ko?Pero wala na dapat akong ipag-alala. Hindi namam siguro mali ang decision ko na mahalin si Jared.Ang tangi kong magagawa ay sundin ang puso ko. Alam kong hindi ako lulukuhin ni Jared. Alam kong tapat siya sa akin.Sa paglipas ng mga panahon. Matutunan ko na rin na mahalin niya. Pagbigyan ang puso niyang uhaw sa pag-ibig."Uho! Uho!" napaubo si Lenlyn habang sinusubuan ko siya ng lugaw. Nakaupo lamang siya.Masama kasi ang pakiramdam ng batang ito. Hindi ko alam. Inaatake na naman siya ng kaniyang hika. May lagnat din siya.Pag-aalala ang tangi kong nararamdaman kay Lenlyn. Ang lungkot kasi ng anak ko ngayon.Matapos ko siyang subuan. Pinainom ko na siya ng tubig at pagkatapos gamot. Tsaka pinahiga ko na siya.Ang dating masiyahing kong anak. Ngayon ay may nararamdaman. Hindi ako mapakali. Nag-aalala ako."Anak! Lenlyn! Magwowork muna si nanay ha! Dito ka muna kay Tita Joy mo!"Tumango na n
"Jared hindi pwede 'to! Hindi pwede dito." patuloy ang paghalik ni Jared sa leeg ko. Nakahawak lamang ako sa buhok niya."Jared kailangan ko nang umuwi! Please! Next time na lang!" pakiusap ko sa kaniya.Nandito kami sa opisina niya ngayon. Since tapos na ang trabaho ko kaya nagpaalam ako sa kaniya.Gusto ko nang umuwi dahil alam kong nag-alala na iyon si Lenlyn sa akin. Alam kong hinihintay na rin ako ni Tita Joy.Ngunit gusto ni Jared may mangyari sa amin dito sa office niya. Ayaw ko naman dahil hindi ito ang tamang lugar para gawin niya iyon.Natigilan si Jared sa paghalik sa akin. Hinihingal lamang siya. Malamig ang mga titig niya sa akin."Uuwi muna ako!" pakiusap ko sa kaniya sabay haplos ko sa mukha ni Jared."Okay! I understand! So ihahatid na kita!" nakatingin lamang si Jared sa aking mga mata. Bahagya siyang napalunok habang nakatingin sa mga labi ko.Kumilos na ako upang umalis. Kinuha ko na ang bag ko sa ibabaw ng desk niya."Jared? Sigurado ka ba talaga na ihahatid mo ako?
Ang pagkawala ni Jared ay nagsilbi itong malagim na bangungot sa akin. The coldest memories I had ever with him.Hindi ako makapaniwala na biglang naglaho ang matatamis na sandali. Isang iglap lamang pala iyon.Masakit tanggapin pero iyon ang totoo. Wala na ang taong inakala kong sasamahan ako hanggang dulo."Jullian! Uuwi muna ako sa bahay saglit ha!" paalam ni Tita Joy, malungkot lamang ang kaniyang boses.Alam kong nalulungkot siya dahil sa kalagayan ni Lenlyn. Alam kong hindi rin si Tita Joy mapalagay.Ang totoo niyan nandito kami sa hospital dahil naconfined dito si Lenlyn. Hindi ko akalain na madadala namin dito si Lenlyn.Inatake na naman kasi siya ng hika. Hindi ko alam kung bakit palagi na lang itong nangyayari sa kaniya? "Sige po Tita Joy! Bumalik lang po kayo kaagad ha!" pakiusap ko sa kaniya."Oo naman. Titingnan ko lang sa bahay at magbibihis lang ako.""Sige po!" at lumabas na si tita Joy ng hospital. Nagpapasalamat ako sa kaniya dahil sinamahan niya ako rito sa hospita
"Nay! Bati na po ba kayo ni daddy?" pagtanong sa akin ni Lenlyn."Ano ka ba anak! Hindi naman kami nag-aaway ng daddy mo!" Nagawa ko pang magsinungaling sa anak ko. Hindi naman talaga kami bati ni David. Sinabi ko lang iyon sa kaniya para sa ganoon hindi siya mag-alala.Bata pa siya para problemahin niya ang relasyon namin ni David."Okay lang kami daddy mo anak." pagpapaunawa ko kay Lenlyn. Pinisil ko ang malambot niyang pisngi at pagkatapos ay nginitian ko siya."Maliligo lang si nanay ha! Dito ka na lang muna kay nanay Belinda." Tumango naman si Lenlyn at pagkatapos ay hinalikan ko ang noo niya.Matapos kong iwan si Lenlyn sa kay manang Belinda. Pumunta na ako sa banyo para maligo.Oo mga pala. Nandito pala kami sa mansion ni David. Since napag-usapan namin na magiging hati kami sa oras pagdating kay Lenlyn. Kaya pansatalang nandito ako sa mansion para sa anak ko.Nagulat na lamang ako nang pinasok ako ni David sa loob ng banyo."D-David! A-anong ginagawa mo rito?" nanlalaki ang m