Two weeks have passed when I let myself lock on my room. Nasa loob lang ako sa dalawang linggong iyon, nagmumukmok at umiiyak. Kahit anong pilit ng magulang ko na lumabas ay hindi ko magawang makinig. Hindi ko pa kaya. Dahil kahit anong subok kong lumabas ay nanumnumbalik pa rin sa akin ang alaalang iyon. Natatakot akong may marinig tungkol sa nangyari o kahit man lang sa kanya. Natatakot akong lalong mawasak. I want to forget everything even just for short time.Ghon parents visit me five days ago and they already know about my miscarriage. Wize tell them what happened and I feel their disappointment to their son. Nakita ko ang sabay na pagbagsak ng mga balikat nila, ang pagbalatay ng galit nila sa anak nila. They fell sorry to me and it's make me hurt more than I thought. This is the pain that I want to disappear right away. Hindi ko kasi kaya. Gayong pamilya na nito ang kaharap ko ay lalo lang akong nasasaktan, nawawasak. Hindi ko alam kung paano hawakan ang ganitong emosiyon ko.
“Pupunta ka ulit doon? You celebrating her birthday?” Napalingon ako nang may isang mahinhing boses akong narinig muna sa aking likuran. Hindi ko mapigilang mapailing nang makita ang regalo kong bunny headband sa ulo niya. She likes bunny because of her Korean boy group bias, Jeon Jungkook. Napapangiwi na lang ako habang inaalala ang kwarto nilang mag-asawa na puno ng mga litrato ng bias niya. Even in their bathroom. Nakakapagtaka lang at hindi nagagalit ang asawa nito dahil sa mga pinaggagawa niya. If I were her husband susunugin ko talaga iyon lalo na at hindi ako sanay na may kung ano-anong mukha sa loob ng kwarto ko. But she's lucky that I am not. Her husband is super supportive on her. Looking at her now, I surely shook my head. Nakasuot din siya ng kulay rosas na pantulog na may disenyong mga bunny. Nakilala ko si Jellian noong pangatlong araw ko dito sa Italy. She become my friend almost 2 years now. Isa din siyang Filipina na nakapag-asawa ng isang franses. She's already a
Nagising lamang ako dahil sa mga boses na naririnig ko. Hindi ko alam ngunit pamilyar sa akin ang mga boses na iyon. I feel like I already heard it somewhere hindi ko lang talaga masyadong matandaan pa. Ramdam ko ang pagkunot ng noo ko. Nang dahan-dahang buksan ang mga mata ay tumambad sa akin ang kadiliman. I feel something on my yes. I have a blindfold so I can't see them. Gusto kong magmura. Unti-unti kong naramramdaman ang kaba. Kuta na ako sa pakiramdam na ito. Ramdam ko ang bahagyang panginginig ng kamay ko na nakatali sa aking harapan. Nang sinubukan kong igalaw ang kamay ko ay alam ko agad na hindi mahigpit ang pagkakatali nila. I tried to calm down and think how I can escape. Hindi ko pwedeng pairalin ngayon ang pagiging matatakutin ko. After many years staying at Italy, I know that I changed. Hindi na ako tulad noon na kunting bagay lang ay umiiyak na. Maliban kapag may kinalaman sa magulang ko hindi na ako masyadong umiiyak. I strong enough to face my problem. Hindi na di
Nakatulala sa tanawing nasa aking harapan at pilit iniintindi ang lahat ng mga nalalaman ko. Pilit kong sinisiksik sa isip ko ang lahat dahil kahit anong gawin ko ay wala akong maintindihan, litong-lito ako sa lahat nang nalalaman ko. Marahan kong pinunasan ang mga luha sa mga mata ko. Nakakatawang isipin, umalis akong umiiyak at nasasaktan pagdating ko ulit dito ay gano'n pa rin, umiiyak at nasasaktan pa rin ako. Walang pinagbago. Walang nagbago. Ilang oras na akong nag-iisip ngunit pagkahanggang ngayon ay ayaw mag-sink in sa akin ang lahat ng sinabi ni Ghon. Kahit anong pilit kong tinatatak sa isip ko na hindi iyon magagawa sa akin ni Daddy ay hindi ko magawang masaktan. How can he do that to me? How can he do that to his own daughter? How can he hurt me this much? Ang tagal kong nagdusa, ang tagal kong nasaktan. Simula nang mawala si Ghon hanggang sa mawala ang anak namin. Hindi ko inaakala na ang lahat ng iyon...lahat ng pagdurusa ko ay ang sarili kong ama ang dahilan. Nakita n
Bago bumaba ay inayos ko muna ang sarili ko. Alam kong mahahalata talaga ni Mommy na umiyak ako. Mabuti na lang talaga at dala ko ang pouch ko. Naroon ang mga foundation ko. I apply some to my face para hindi halatang umiyak. Pagbaba ko sa living room ay agad kong nakita si Mommy kasama si Luna at ang dalawang lalaking nag-uusap like they're so close, Wize at Ghon. Dumeretso ako kay Luna na agad naman akong nakita. Tumayo siya at sinalubong ako ng yakap. “M-Mommy!” Binuhat ko si Luna at tiningnan sila. Mukhang hindi naman sila nagulat sa tinawag sa akin ni Luna kaya paniguradong alam na ng mga ito. Wize know my plan adopting Luna, and I guess he's the one who tell them about it. May pagka-chismoso din kasi ang lalaking ito. Lumapit si Mommy at Wize sa akin. Si Ghon ay nakitaan ko ng pag-alala sa mukha bago lumapit sa akin. I just nodded ay him.“We're going home, Mom. Kailangan ko pang magpahinga ulit. I feel so drained and tired.” “Hindi ba kayo pwedeng manatili muna dito ng ilan
Buong araw wala si Ghon at Luna nang araw na iyon kaya wala akong ginawa buong araw kundi ang manood ng telebesiyon at gumawa ng kung ano-anong pwedeng gawin para mawala ang pagkainip ko. Hindi ko alam kung kumain na ba ang dalawang iyon dahil wala namang dinalang pagkain o kahit ano si Ghon nang umalis sila maliban sa wire at martilyo. Hindi naman pwedeng iyon ang ipakain ni Ghon sa anak ko dahil talagang mapapatay ko siya. Alam kong nasa Isla lang sila but still I'm so worried to Luna. Baka kung ano-ano na ang pinapagawa ni Ghon kay Luna at mapahamak ang bata. Isusumpa ko na talaga siya pagnagkataon.Inis akong kumagat sa banana chips na ginawa ko kanina kasabay no'n ay ang pagbukas ng pinto. Agad akong napatingin doon. Napalabi ako nang makita ang dalawang taong pumasok mula doon. Akala ko ay wala na silang planong bumalik pa. Ang tagal nila. Tumayo ako nang makita si Luna na tumatakbo patungo sa akin. Nakapaskil pa sa labi niya ang malawak niyang ngiti na para bang may nangyaring
Pain. Sa buhay ng tao hindi mo masasabing kompleto kung hindi mo nararanasang masaktan ng tudo. We hurt in different ways. When I was a little, my parents never let me feel the pain. Sobrang protective at maalaga nila sa akin na kahit sa pag-akya't baba ng hagdan ay kailangan nakabantay pa sila. Now I understand. They protect me all their live when I was a little because they know that I'll hurt this much now. Malaking pagsubok pala ang susuongin ko ngayon. The big challenge comes on my life was too much to handle. Halos ikasira ng buhay ko. Na kahit sila hindi na ako kayang maprotektahan pa.I shook my head and sighed heavily. Sumunod si Ghon sa akin pagkatapos kong mag-walk out doon. Mahigpit kong niyakap ang mahabang unan at binaon ang ulo doon. Bumaon ang kama sa likuran ko hanggang sa maramdaman ko ang pagpulupot ng braso niya sa baywang ko. Hindi siya nagsalita, pero parang sinasabi lang din niyang naroon lang siya sa tabi para alalayan ako...para protektahan at gabayan ako. Su
GHON'S POVNaghahanda na ako sa pag-uwi nang araw na iyon. I'm here at the State attending a business meeting. I stay here for four days now, atat na atat na rin akong umuwi sa asawa ko. We're newly wed but here I am attending business meeting, far from her. Pagkauwi ko ay babawi talaga ako sa kanya. I'll take her in vacation kung saan niya gusto. Mananatili kami roon hanggang kailan niya gusto. “Honey, I'm coming home. I miss you so much,” malambing kong wika sa kanya habang paakyat sa private plane ko. Uuwi na ako. Mayayakap ko na ang asawa ko. “Really? Oh, I miss you too, honey! I have a surprise to you.” Ramdam ko ang excitement niya. Napangiti ako. “Yeah? Ngayon pa lang ay excited na akong malaman ang surpresa mo, hon.” Habang nasa himpapawid ay pinili kong makipag-usap sa kanya buong oras. Hanggang sa nagsalita ang piloto ko at sinabing may problema kaya nagpaalam muna ako sa kanya. Pinuntahan ko ito at doon ay nakita ko siyang natataranta, paulit-ulit na bumuntonghininga. M