Chapter 3

Maaga akong nagising kinabukasan. Inaasahan ko na rin ito. Pagmulat pa lamang ng mga mata ko ay sinalubong ako ng matinding kirot sa puso. Kirot na lagi kong nararamdaman... na nakasanayan ko nang maramdaman. Kasabay nang pagtulo ng aking mga luha ay ang mahigpit kong pagyakap sa aking unan. Mariing kinagat ang labi upang pigilan ang hikbing gustong kumawala. 

Paulit-ulit na nag-replay sa utak ko ang sinabi ni Ghon kahapon. Kahit anong pilit kong kalimutan lahat ayaw ng utak ko. Sa bawat pagkalma ko iyon ang pumapasok sa isip ko. Parang isa iyong sirang plaka na siyang naging dahilan para lalo akong saktan ng sobra. Bakit gano'n no? Ginusto ko lang naman na maging masaya, ang makasama ang taong minahal ko at mamahalin ako ng higit pa pero habang pilit kong tinutupad iyon lalong humihirap ang lahat. 

Hindi pala madaling mangyari ang gusto ko. Kasi habang pilit mo iyong mangyari ay siya namang sakit ang gustong ipalalasap sa'yo. Napakadaya. Hindi naman ako humangad nang sobra. Sa katunayan simpleng kasiyahan kasama ang taong mahal ko ang tanging hangad ko lang. Hindi naman sobra ang bagay na iyon hindi ba? Madali at hindi komplekado. 

Pinilit kong bumangon at pumasok sa maliit na banyo, inayos ang sarili ko. Tulog pa si Aling Nina at Grace nang lumabas ako ng kwarto. Sarado ang buong bahayan kaya nagtungo ako sa kusina upang maghanda ng agahan. Ayoko namang maging pabigat sa kanila. Nakitira na nga lang ako dito. 

“Rain hija? Aba'y bata ka, baka kung mapaano ka riyan. Ako na ang tatapos niyan.” Hindi ko maiwasang magulat nang biglang may nagsalita sa aking likuran. Si Aling Nina. 

Agad akong umiling at nilayo ang sandok nang akma nitong kukuin iyon sa akin. “Aling Nina, it's okay po. Ito na nga lang po ang nagagawa ko sa lahat ng ginawa niyong kabutihan para sa ‘kin. Pagbigyan niyo na po ako.” Ngumuso ako nang umiling siya. “Please? Just now?” 

Napangiti ako nang makitang dahan-dahan siyang tumango, kahit napipilitan lang. Ayaw kasi talaga niya akong pinapagalaw masyado. Nang matapos kong magluto ay ginising na nito ang anak. 

“Sa tabing dagat lang po ako, Aling Nina,” paalam ko. 

Tinitigan niya ako. Sa nakikita kong ekpresiyon nang kanyang itsura niya ay mukhang batid ko na agad ang sasabihin niya. Napag-usapan na rin naman namin ito kahapon kaya paniguradong hindi siya papayag. Nakakatuwa lang dahil talagang nag-aalala sila sa anak ko. When I come with her here in Palawan, I didn't expected anything from her. That's why I felt to happy everytime she take care of me. 

“Isama mo si Grace.” At hindi siya papayag kung wala akong kasama. Ayaw lamang niyang mangyari ulit ang nangyari kahapon. 

“Hindi na po. Hindi naman po ako magtatagal doon. Saka may pasok po si Grace ngayon.” Iling ko at bumuntonghininga. Ayaw pa rin sana niyang pumayag ngunit wala rin naman itong magagawa. Gayong may pasok si Grace ay busy din ito mamaya sa maliit nitong tindahan sa palengke.

Nalaman ko lamang iyon kay Grace kahapon nang maiwan kaming dalawa. Pupunta ako roon mamaya upang tumulong kay Aling Nina. Araw ng pagtitinda mamaya, paniguradong maraming mamimili ang tutungo sa palengke. 

Habang naglalakad sa tabing dagat ay sinubukan kong mag-isip nang pwedeng gawin upang makausap muli si Ghon. Gusto ko lang na malaman ang lahat. Dalawang buwan ang nakakalipas nang ipakilala ni Lore si Ghon sa mga tao na asawa nito, possible kayang siya ang nakakakita kay Ghon at nag-alaga rito? Did she asked Ghon to be his husband? Upang makapagbayad ng utang na loob ay baka pumayag si Ghon sa gusto nito? 

Hindi ko maiwasang matigilan sa aking naisip. Possible bang iyon nga? Ngunit paanong maipaliliwanag ang mga kilos ni Ghon sa dalaga? Hindi iyon gawain ng pagpapanggap o ano. I saw how genuine his moves towards her. 

What if I'm just wrong about him? Paano kung hindi talaga siya si Ghon? Pero wala naman itong kakambal. Napalabi ako nang may maalalang sinabi ni Wize noon patungkol sa mga taong may mga kamukha. 

“Hindi ko na alam kung ano ang paniwalaan ko. I just need to talk to him but I don't know how.” Sinabunutan ko ang sarili, nang akma nang tatalikod upang bumalik ay agad na natigilan. Halos manlaki ang mga mata ng may matanaw sa hindi kalayuan.

That tattoo in his back. That greek name that have a drop of rain on the top of it. Natutop ko ang aking bibig sa hindi pagsidhang emosiyon. Sunod-sunod na tumulo ang mga luha kasabay nang pagpatak ng ulan sa aking mukha. Hindi ko napansing biglang dumilim ang kalangitan at bumuhos ang ulan.

Imbis na umalis at bumalik sa bahay ay humakbang ako papalapit. Nakita ko ang pagtingala nito at pagdama ng ulan. Napahikbi ako. Hindi iyon kalakasan ngunit iyon ang naging dahilan para mapatingin siya sa akin. Sa layo ko sa puwesto niya ay nakaya niyang marinig iyon. Nagulat pa siya nang makita ako. Bahagya lumapit sa puwesto ko. 

“I-Ikaw nga...” Umiling ako dahil hanggang ngayon nasasaktan pa rin ako sa ginawa niya. Tinitigan ko siya habang patuloy sa pagtulo nang mga luha. Alam kong kahit umuulan ay alam niyang umiiyak ako. Maliban sa pamumula ng mata ko ay nanginginig ang labi ko. “pero hindi ko lang maintindihan kung bakit ka ganito sa ‘kin, Ghon.” 

“What are you doing here?” Hindi niya pinansin ang sinabi ko imbis ay lumapit siya at kinuha ang damit nito sa batuhan. Mabilis ang mga hakbang na lumapit sa akin at nilagay iyon sa ulo ko. 

Ngunit kinuha ko iyon na kinakunot ng noo niya. Basa na rin naman ako, ano pa ang silbi non?

“A-Anong nangyari, Ghon? Bakit kailangan mo akong saktan ng ganito? Anong naging kasalanan ko? Kailangan bang sobra-sobrang sakit pa ang mararanasan ko? Hindi pa ba sapat ang dalawang buwang paghihirap ko?” Kahit nanghihina ay nakaya ko siyang itulak nang sinubukan niyang lumapit. 

Lalong kumunot ang noo niya, nagtataka kung bakit itinulak ko siya. Nakita ko ang bahagya niyang pagtitig sa mukha ko at pagbaba sa katawan ko ngunit pasupladong iniwan kinalaunan. 

“I don't know what you're talking about. I told you, kung sino man ang taong tinutukoy mo ay hindi ako siya.” Nang bumaling siya sa akin ay may inis na itsura nito, matiim na titigan ako kasabay nang pagtiim bagang nito. “Bumalik kana sa inyo. Baka mapaano ang anak mo at ako pa ang masisi mo.” 

When he tried to turn his back I grab his hand. Ang inis sa kanyang mukha ay lalong nadagdagan pa. “K-Kung hindi ikaw siya, paano mong maipaliliwanag ang tattoo na nakatatak sa likuran mo?”

“That's just a simple tattoo,” he hissed.

Pagak akong tumawa. “You know that it's not a simple tattoo, Ghon. Hindi ko alam kung anong nangyari sa'yo. Dalawang buwan kang nawala pero ni hindi mo man lang nagawang magpakita sa amin. Kaya pala, ito pala ang dahilan mo. Hinayaan mo ang asawa mong maghirap sa pagkawala mo samantalang ikaw nagpapakasaya lang dito? Ang galing mo naman masyado.” Umiling ako bago dahan-dahang humakbang paatras. 

Bago pa siyang nakapagsalita ay umalis na ako. Magpapalamig lang muna ako. Nasasaktan pa rin kasi ako sa nangyayari. Ayokong ipilit muna ang sarili ko dahil habang ginagawa ko iyon ay lalo lang nagiging komplekado ang lahat. Gusto kong kausapin siya, gayong nasa harap ko siya ay para akong naistatwa. Hindi ko magawang itanong ang mga bagay na gusto kong itanong sa kanya. 

Pagdating sa bahay ay naligo ako. Mabuti na lang at naiwan ni Aling Nina ang payong kaya iyon ang ginamit ko upang makatungo roon. Hindi ko pa alam kung nasaan siya kaya nagtanong-tanong ako. Ramdam ko pa ang titig ng mga naroon lalo na ang kalalakihan. 

“Salamat po!” wika ko sa matandang babae nang ituro niya kung saan ang puwesto ni Aling Nina. Nagtungo agad ako roon. Nagulat pa siya ng makita ako. Isang ngisi lamang ang ibinigay ko. 

Kahit ayaw niya ay tumulong ako. Isinawalang bahala muna ang nangyari kanina. Ngunit kahit anong pikit kong kalimutan mukhang napakahirap. Paulit-ulit akong bumuntonghininga dahilan para lingunin ako ni Aling Nina.

“Bakit? May problema ba? Panay ang buntonghininga mo. Magpahinga ka muna roon.” Napailing ako sa sinabi niya. 

“Aling Nina, nag-usap po kami kanina,” mahinang wika ko at bumuntonghininga muli.

“Bakit biyernes santo ang mukha mo? May nangyari ba? Sinaktan ka niya?” 

Napanguso ako at umiwas ng tingin. “I walk out. Hindi ko natanong ang lahat sa kanya.” 

Napailing din siya. Hinaplos ang ulo ko at ngumiti nang may pag-unawa. “Huwag mong pilitin muna ang sarili mo, hija. Alam kong masakit sa'yo ang mga nangyayari kaya hayaan mo munang unti-unti kang maging okay. Hindi naman iyan lalayo dito.” 

Tumango na lang ako. Iyon din naman ang gagawin ko. Isang buntonghininga muli ang ginawa ko bago nagpokus sa pagtitinda. 

“Aling Nina!” I feel my body stilled when I heard his familiar voice. Nandito siya.

Naramdaman ko ang paglingon ni Aling Nina sa akin bago ito harapin. Napalabi ako at tinuloy ang ginagawa. 

“Oh, Tame? Iyong dati pa rin ba?” Mukhang lagi nga siyang bumibili dito. Hindi pa rin ako nagtaas ng tingin nang maramdaman ko ang init ng kanyang titig.

Pero imbis na sagutin si Aling Nina at buong atensiyon siyang bumaling sa akin. “Naulanan ka kanina. Bakit ka nagtungo dito?” 

“Ano?” Mariin kong naipikit ang mata sa malakas na boses ni Aling Nina.