Anjelouv knows that breaking apart is inevitable. She knows that nothing will last forever, but why did destiny hurt her without giving her a warning? What happened to the both of them? Why did everything change all of a sudden?Anjelouv's eyes are swollen. Hindi niya mapigilang mapahikbi nang maalala kung paano indirektang inako ni Clinton na tapos na ang lahat sa kanila. He is done with her. Just like that. He said that he was done without explaining why."What happened to us, Clinton? Please answer me! Bigyan mo ako ng rason bakit...bakit biglang ayaw mo na! Bigyan mo ako ng rason..dahil ngayon litong-lito na talaga a-ako...bakit hindi na ako C-clinton bakit..b-biglang hindi na a-ako?" Basag ang boses ni Anjelouv habang nagmamakawaawang naghihintay sa sagot ni Clinton.Clinton just stared at her, using a cold facade. Umiwas lamang ito ng tingin nang muling bumuhos ang kaniyang mga luha. Wala na siyang pakiealam. She wanted to slap herself. Gusto niyang saktan ng paulit-ulit ang sari
Napatigil sa paghinga si Anjelouv nang pumasok si Clinton sa kaniyang silid. Pinasadahan nito ng tingin ang maletang kaniyang dadalhin paalis sa mansyon ng mga Villamor. She had already decided to raise her white flag after realizing everything.Napalunok siya nang magtama ang mata nilang dalawa. Clinton's imposing and ruthless aura filled the room. Hindi pa man ito nagsasalita ay batid na agad ang dominanteng personalidad nito. He is in his Ralph Luren polo that is folded on his forearms. Nakabukas ang unang botones nito kaya malayang makikita ang mapipinong balahibo sa parteng dibdib.He is just looking at her without any emotions etched on his face. He is different, completely different from the Clinton that he once adored."I asked our family driver to escort you home." He said in a cold tone.Napaawang na lamang ang bibig niya at hindi na nagawang makagalaw pa. Ang pagkamuhi at lumbay ay unti-unting sinakop ang bawat parte ng kaniyang puso.She felt betrayed. She is hopeless. She'
Mariing kinagat ni Anjelouv ang kaniyang pang ibabang labi habang nanlulumong nakatingin sa madilim na kalangitan. Makulimlim at wala man lang ni isang bituin na makikita rito. It was all dark and void..just like her emotions. Hanggang ngayon ay nahihirapan pa rin siyang iproseso ang lahat ng pangayayari. Bakit pabigla-bigla? Bakit ang sakit? Bakit ganoon nalang kadaling magbago ng lahat? May nagawa ba siyang mali? May pagkukulang ba siya? Her mind is full of endless questions. Konting-konti nalang talaga at parang sasabog na ang kaniyang utak. Nahihirapan na rin siyang balikan ang bawat pangyayari sa kanilang dalawa upang maghanap ng maaaring sagot. Para siyang pinapatay sa sobrang sakit. Para na rin siyang nahihibang at pilit na itinatanggi ang pangyayari. She wants to know everything. She wants someone to enlighten her because, honestly, she’s slowly losing her mind. Kaunti nalang talaga at baka masiraan na siya ng bait. Malamig na simoy ng hangin ang lumukob sa kaniyang katawa
"Stop mourning and stand up. A princess like you doesn't deserve to be hurt or replaced. " A voice suddenly interrupted her. She wiped away her tears and looked at the man beside him. His voice is stern and cold, mukha itong galit sa kaniyang sitwasyon. "Come on and stand up. That filthy floor is not for you," he said, and lent his hands to her. Anjelouv was hesitating about whether she would accept the stranger's hand or not, but in the end, the man won. Mariin itong nakatingin sa kaniya gamit ang madilim na mga mata. Magkahawak pa rin ang kanilang mga kamay at hindi magawang pakawalan ng lalaki. She tried to withdraw her hand, but the man's grip on it became tighter. "C-can you please release my hand?" she asked, using a low voice. The man breathed deeply before he finally let go of her hand. He knew the man in front of her. It was Zak, Clinton's friend. Hindi niya alam kung bakit ito naroon sa tabi niya..maybe because Clinton asked him? No,no. Clinton would never do that. Wala
Pansamantalang nanunuluyan si Anjelouv sa isang property na pagmamay ari ni Zakhar. Napag isipan niyang 'wag nang ituloy ang planong pag uwi sa kanilang mansyon. She doesn't want her grandparents to see her in that devasting state. Alam niyang sa oras na malaman ng mga ito ang nangyari sa kaniya ay malaki ang tiyansang sissisihin ng mga ito ang kanilang sarili. It was her all her fault, walang kasalanan si Clinton o kahit ang kaniyang mga grandparents. "Are you sure you're fine here? You can also stay in our mansion if you want, at least doon makakasigurado akong ligtas ka. " It was Zak. They are silently watching the beautiful sunrise. Zak's place is outside the city. Malayo sa kabihasnan at tahimik. Walang masyadong kabahayan sa paligid at kung mayroon man ay malayo ang agwat ng isa't- isa. Maganda ang kinatitirikan ng bahay nito. It was near the shore, facing the wilderness of the sea. May pagkakahalintulad ang lugar sa islang pinagdalhan sa kaniya ni Clinton noong kinidnap siya.
Zak needs to leave her. May emergency meeting itong kailangang siputin kaya kahit na gusto nitong manatili ay hindi maaari. “Don’t hesitate to call me if you need anything, okay? Mag ingat ka rito.” He said bago nito ako hinalikan sa noo. Tumango ako sabay na ngumiti ng maliit.. “ Thank you. Ikaw din mag ingat ka sa biyahe.” Hinatid ko siya sa pinto at kumaway nang unti-unting gumalaw ang kaniyang kotse. Nakailang busina pa ito bago tuluyang tumulak. Hindi ako umalis sa aking kinatatayuan hanggang sa hindi na maabot ng aking paningin ang kotse ni Zak. Hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga ng mapagtantong mag isa na naman ako. Damang-dama ko bigla ang kahungkagan at katahimikan ng buong paligid. Hindi ako sanay na mamuhay mag isa kaya parang bigla ay ang laki-laki ng paligid para sa akin. Iba-ibang sa buhay ko noong nasa hacienda, masaya at palaging may makakasalamuha. Ngumiti na lamang ako ng mapakla nang hindi ko sadyang sariwain ang mga alaala ng kahapon. Kahit ilang beses man
Why does life seem to be unfair? Why can't we be happy for so long? Why do we need to suffer just to have the one that we are aiming for? Why do we need to get hurt? Why do we need to sacrifice just to have a glimpse of our happiness? Life isn't unfair to us because, in fact, we are the ones who decide for ourselves. Tayo ang pumipili kung paano natin papagulungin ang buhay natin, it was just that sometimes we made decisions that affected our life’s process. Happiness. We thought of happiness as being one of the hardest things to achieve. Indeed, happiness is hard to achieve, especially if we mainly focus on the things that feed our worldly desires. Sa sobrang pagkahumaling natin sa standard ng sociodad ay tuluyan na nating nakalimutan ang totoong kahulugan ng kasiyahan. Happiness is within us. Suffering and hurting are part of our lives already. Pilitin man natin itong iwasan ay hindi pa rin maaari. Nakatadha na tayong masaktan at magdusa at walang sinuman sa mundong ito ang maaari
"Where the fuck is my fiancee Zak?! Ipinagkatiwala ko sayo si Anjelouv dahil alam kong mas ligtas siya! Pero nasaan na siya ngayon huh?! Nasaan!" He frustratedly asked Zakhar. Kinuwelyuhan niya ito at matalim na tinitigan. Leviticus is stopping when while Luke is preventing Zakhar from hurting him. "Do you think alam ko Clinton?! Iniwan ko lang siya dito kaninang umaga kaya bakit ako ang sinisisi mo huh?!" mariing sagot ni Zak habang pinipigilan ang sariling maghiganti laban sa kaniya. "Kung hindi mo siya pinuntahan rito edi sana hindi siya nawala! Edi sana hindi niya naisip na kasabwat mo ako! Kung naghintay ka lang Villamor sana hindi naging ganito ang sitwasyon kaya wala kang karapatan na kwestiyunin ako! Putangina! " Zakhar shouted at him. Bakas sa mga mata nito ang galit at pagsisisi. Anjelouv was missing. Akala nila ay naglibot-libot lang ito sa lugar ngunit nang lumipas ang ilang oras na wala ito ay naisipan na nilang suyurin ang buong lugar but to their dismay, there is no