Hope

"And then they lived happily ever after....." 

Isinara ko ang libro at ngumiti sa inaantok na si Namara. Nagboluntaryo akong alagaan siya at bigyan ng libreng oras sina Katherine at Dallas. Sila ay naging  parang isang adoptive parent para kay Namara. Siya ay isang malambig na babae. Sa kabila ng trahedya, napanatili niya ang kanyang katapangan. Ang paggugol ng oras sa kanya ay nakakatuwa.

Inilapag ko siya sa kama at lumabas ng kwarto niya. Wala si Lucian dahil sa mga plano nila para sa mga rogues, at walang nakakaalam kung nasaan siya, o kung kailan siya babalik.

Humiga ako sa kama ko, pinag-iisipan kong tawagan siya. Isinara niya din ang ugnayan naming makipag-usap gamit ang isipan namin, hindi ko siya maramdaman.