Lucian's POV
Dalawang gabi na ng pagtira namin sa cabin. Ang init ni Alice ay halos humupa. Napakatindi ng pagsisimula ng init pagkatapos ay dahan-dahang humupa sa paglipas ng panahon. Karaniwan itong tumatagal ng 2-3 araw depende sa kung gaano karaming mga orgasms ang nagkaroon ng babaeng lobo. Sa kaso ni Alice, mayroon siyang sapat.
Ang kanyang namumula na balat at ang malusog na kintab nito ay natukoy ang katotohanan. Ang aking wolf ay masaya ngunit naiinis. Masaya siya na nakapagbibigay kami ng aliw sa aming magandang mate at naiinis na hindi ko pa siya minarkahan o binuntis para sa aming mga tuta.
Nakatayo sa aking pintuan, gayunpaman, mukhang naguguluhan si Alice. Hindi siya tumitigi sa paglipat ng kanyang m
Takot akong pinapanuod ang apoy habang kinakain nito ang paligid ng cabin, nilalamon ang mga pader at ang mga kagamitan. Nagpalit agad ako ng anyo ngunit masyadong mahigpit ang posas sa may paa ko. Nagawa ko lamang maglabas ng kuko at mga balahibo.Sinubukan kong sirain ang posas sa hybrid na anyo ko pero hindi nito nagawa.“Tulong! Lucian!” sigaw ko.Masyadong makapal ang usok para makahinga. Kahit pa sa malakas na mga pandama ko, hindi ko magawang tumingin sa makapal na usok. Parang ba iyong katulad ng nangyari 15 na taon na ang nakaraan, ang isang siyam na taong gulang ako na tumatakbo mula sa sunog at usok.Ang pakiramdam na walang tutulong sa akin ay bigla kong naisip, marahil ay asar na asar na si
Lucian’s POVTumakbo ako sa mga kakahuyan. Si Jake ay masama ang pakiramdam, “Ang ating mate ay may mahal ng iba,” nalulungkot niyang sabi.“Patayin mo ang lalaking iyon,” bulong niya.Tumakbo pa ako ng mas malayo pa. Lumayo ako kay Alice para panatilihin siyang ligtas, mula sa akin. Hindi ko gustong masaktan ko siya. Ang amoy ng nasusunog na kahoy ay naaamoy ko.Kumurot ang tenga ko, saka napuno ang ulo ko ng nakakadugong pagsigaw. Tumakbo ako pabalik papunta sa cabin."Hindi! hindi, hindi, hindi!" napasigaw ako at tumakbo papunta sa nasusunog na tila impyerno. Nahimatay si Alice na nakayuko malapi
“Ayos lamang ako, Rick, sa totoo lang. Iniligtas ako ni Lucian pangawalang beses na,” sabi ko sa kuya ko.Sumimangot si Rick at tumingin kay Lucian at saka sa akin.“Pangalawang beses?” tanong niya.“Oo, noong namatay si papa sa sumabog na hotel na iyon, andoon si Lucian. Niligtas niya ako, naaalala ko na ang lahat ngayon.”Ipinaliwanag ko kung paano kami nagkakilala sa hotel na iyon noong mga bata pa lamang kami. Kumurap si Rick na tila ba sinusubukang intindihin ang mga impormasyon.“Paano bumalik ang ala-ala mo?” nagtatakang tanong niya.“Hin
Lucian’s POVPinag-aaralan ko ang mga papeles para makaabot sa negosyo at para malimbang ko ng tuluyan angsarili ko. Sumasakit ang dibdib ko, tulad lamang ng inaasahan. Ang wolf ko ay nalungkot mula nang umalis si Alice. Hindi niya maintindihan ang emosyon ko bilang isang tao at mga komplikasyon.“Pasok,” agad kong sinabi ng marinig ko ang katok.“Dinalhan kita ng hapunan, hindi ka pa nanganghalian, alpha,” sabi ni Katherine, at ibinaba ang tray.“Hindi ako gutom,” sagot ko, binabasa ang laman ng dukumento ng pangatlong beses na.“Hindi ito makakatulong Lucian. Alam kong namimiss mo na ang iyong mate. Pero hin
“Ooops, pasensya na, nasa bag ko,” rason ko at kinuha ang singsing saka ito sinuot.Tumingin siya sa akin ng masama.“Pwede na ba tayong kumain, gutom na ako,” sabi ko.“Please,” ulit ko.Maganda ang restaurant na napili ko, ngunit ito ang pinaka-awkward na hapunan sa buhay ko. Halos hindi kami nag-uusap, at galit si Mark. Ginugol ko sa pag-iisip kung paano ko uumpisahan ang tungkol sa nangyari sa loob ng 20 na minuto... Tama bang makipaghiwalay ng kumakain o pagkatapos nito? Mamaya na lang, dahil dudurugin ko ang puso niya. Ang tanging magagawa ko ay, hayaan siyang kumain ng tahimik.“Makikipaghiwalay ka na s
“Dinudugo siya, kailangan ko siyang gamutin,” nangangambang sabi ko habang ang damit ni Mark ay basang-basa na sa dugo nito.“Hindi!” biglang sumulpot sa likuran ko si Lucian.Itinuro niya ang kanyang daliri kay Damon.“Pagalingin mo siya.”Umungol si Damon, pero hindi niya matanggihan ang kanyang Alpha at nagsimula ng dilaan ang sugat ni Mark gamit ang kanyang mahabang dila ng labag sa kalooban niya siyempre.“Sumama ka sa akin,” hinila ni Lucian ang kamay ko papunta sa kabilang SUV.“Alisin mo ang damit mo,” utos niya.
Alice’s POV“Nanatili pa rin ang problema; hindi ko gustong manatili dito si Mark. Hindi siya kabilang dito,” sabi ko.Kumurba ang labi ni Lucian sa isang pagngiti, “Hindi ko rin siya gustong manatili dito.”“Anong gagawin ko? Hindi nakikinig sa akin si Rick,” malungkot kong sabi.“Ginagawa niya lamang kung ano din ang gagawin ng ibang Alpha. Mapupunta sa panganib ang katulad natin kapag nagsalita siya. At tinitignan ko pa lamang ang pagwawala niya, hindi siya mananatiling tahimik. Maaari din siyang mabaliw dahil sa pagkabigla,” sabi ni Lucian ng may seryosong kilos.“Nagmumungkahi ka ba? Hindi! Hindi ko siy
“Patawad sa lahat-lahat, Mark, mag-iingat ka sa byahe,” sabi ko kay Mark habang hinahatid siya sa airport.Matapos gawin ni Tita Flora ang kanyang spell. Inilipat siya sa isang ospital na para sa mga tao sa ilalim ng pangangalaga ng isang pack doctor. Nanghihina siyang nagising at hindi naaalala ang pag-atake ng mga wolves. Nakipagtalo ako kina Rick at Lucian para manatili sa tabi ni Mark. Iyon ang tanging magagawa ko para sa kanya. Sinabi na ayos maaari na siyang bumyahe pagkatapos ng ilang araw."Alice, ayos lang. Inaamin kong dismayado ako, pero siguro nga hindi tayo tinadhana. Sana maging magkaibigan pa rin tayo,” sabi niya ng nakangiti.Mas maayos pa iyon kaysa sa natatakot at galit na hitsura niya kanina.&n