Chapter 53 To The Dizons

I WAS TALKING to my daughter on the phone, asking how they were doing. Nakitawag na lang din ako sa telephone booth malayo sa bar ni Brix. Mahirap na at baka ma-hack ang phone ko. Kung si Brix nga ay nagawa iyon ng walang kahirap-hirap, baka mamaya ay malaman ko na lang, bawat galaw namin ay may mga mata nang nakamasid.

“Dad, I did what you told me. Narito na sa isla si Tita Rose. Whatever you are doing, she won’t interfere. Just promise me one thing.”

Napabuga ako ng hangin. Wala akong sinabi na kahit ano kay Julie. Malakas lang talaga ang kutob niya.

“I’ll come back alive, Sweetie. Take care of your Mom until I get back home.”

Narinig ko ang mahinang hikbi ng anak ko sa kabilang linya. Pakiramdam ko, kahapon lang nang karga-karga ko ang maliit na katawan ng anak ko. At sa isang iglap, tatlong dekada na ang dumaan. How I wish I can turn back the time and just watch my daughter sleep in her mother’s arms.