Game 06

Game 06

It's Just a Game (Chapter 06)

Irish's POV

Sa paglabas ko ng shop isang kotse agad ang namataan ko. Hinayaan ko lamang ito kaya walang tigil ang lakad ng malapit na ako sa kalye ay nag hintay ako ng masasakyan. May tumigil na sasakyan sa harapan ko ngunit hinyaan ko ito. 

Lumalakad at hindi pinansin ito ngunit nagtaka ako ay sumusunod pa rin ang kotse na ito.

Tumigil ako sa paglalakad at kinatok ang bintana, "Hey! What's your problem?" saad ko rito. 

Hindi naman ito Van para kunin ang laman loob ko diba? At magandang klase itong kotse, Lamborghini i think. Bumukas ang pintuan nito. Tumbad sa'kin ang pagmumukha ni Tristan. 

"What did you say?" nakangisi nitong saad. Sa totoo ang sarap hambalusin ang mukha nito at sa mga ginawa niya noong nakaraan.

"Nothing," saad ko.

Umalis na rin ako sa kanyang harapan at naghihintay na merong jeep or taxi nadadaan dito para makaalis na itong asungot na ito. Ilang minuto ang nagdaan ay wala pa ring jeep or taxi na dumadaan.

"Paano na kaya ito," kinakabahan kong saad. Gabi na rin kaya ang mga street lights lang ang nagpapaliwag sa daan.

Tumingin ako sa kung saan naroon ang sasakyan ni Tristan ngunit wala na rin ito. Napabuntong hininga lamang ako. Nagsimula akong lumakad ng biglang may humintong sasakyan muli sa harapan ko. Binuksan nito ang passenger seat.

"Hop in," nakangisi nitong saad dahil no choice na rin ako sumakay na ako.
"At ano naman kailangan mo?" bagot kong saad rito.

"Grabe ka naman, I'm just want to help you para makauwi ka ng ligtas," nakangisi nitong saad rito.

"Help your face!" bulong ko.

"What did you say?" nakanuo't na ang kanyang nood.

"Nothing," bagot kong saad. "I will take a nap okay, so don't disturb me," dagdag ko rito sabay pikit ng aking mata.

"Why you all of a sudden," rinig ko na parang hindi makapaniwala sa sinabi nito at pumikit na ako.

Sa pagmulat ko ay kita ko ang mukha ni Tristan sa aking harapan. Nagulat ako kaya nasampal koi to ng malakas.

"Sorry, sorry, sorry, nagulat lang talaga ako," saad ko sa kanya sabay hawak sa kanyang pisngi na namula. Hindi ito makapaniwala na parang hindi na sink-in ang aking ginawa.

"It's okay, btw narito na pala tayo sa inyo," saad nito. Tumingin ako sa bintana ay nakita ko ang apartment na inuuwian ko. Tumingin ako muli rito ng napansin kong lumalapit ang mukha nito sa akin.

Lumakas ang tibok ng puso ko parang lahat ay tumigil. Sa paglalapit nito ay mas lalong bumibilis. Napapikit ako sa kanya ginawa biglang may bumusina sa amin na nagpabalik sa katinuan ko.

"Ah...I'll go ahead," nagmamadali kong saad rito. That's was unexpected bakit ako nagkaganon? Bakit biglang bumilis ang tibok ng puso ko? What is happening to me!. I should grid of this─right nadala lang talaga ako. Wala lang yon.

"O-okay, I'll go ahead too," rinig kong saad nito ngunit hindi ko na ito pinansin at nagmamadali kong buksan ang pintuan upang makapasok. Sa pagpasok ko ay napahawak ako sa puso ko. 

"Self...that was really epic," sabay sambunot ko sa aking buhok. I've decided to eat some snacks. Sa pagpunta ko sa kwarto dala-dala ang mga pagkain ko ay kinuha ko ang babasahin kong libro.

Habang sa pagbabasa ko ay siya ang aking nakikita.

"Kaiiiinis!" sabay sambunot sa aking buhok. Hindi ko na naubos ang aking pagkain dahil sa kawalan ng gana.

Napagpasyahan kong manood nalang ng 2togetherseries. Story about Sarawat and Tine. Still on-going pa rin ang series na yon pero kalat na siya through social media. Curiosity kills me kaya gusto kong itong panoorin.

Sa aking papanood ay hindi ko mapigilan ngunit sa mga banat ni Sarawat kay Tine, kinikilig ako sa mga pinanggagawa nito kaya grabe ang kilig ko. Isa na si sarawat sa magiging asawa ko.

-

Naalimpungat ako sa sinag ng araw, nagulat ako sa cellphone kong lowbat. 

"Nakatulog ako? Omo! wala ko pa natapos yung papanoorin ko huhu." Dali-dali kong kinuha ang cellphone ko at charger para mapagpatuloy ko ang panonood mamaya. Nakakaadik siyang panoorin kahit hindi naman dapat.

Pumunta ako sa kusina dahil nagugutom ako, hindi pala ako nakakain kahapon ng dinner.

Habang nagsasaing ako ay biglang may kumatok sa pintuan. Nagtaka ako kung anong meron, kung sino kuya ay may duplicate key naman ito rito. Hindi na rin nakapagtataka kung bigla itong papasok rito sa Apartment.

"Sino kaya ito?" lumapit ako sa pintuan at binuksan ito. Lumuwal sa akin ang isang ayaw kong Makita.

"Morning, breakfast?" sabay taas ng supot na dala-dala nito.

Bubuksan ko ba ito o hindi, nakakabastos naman kung sisiraduhan ko ito pero ayaw kong makita ang pagmumukha ng ungas na ito. 

"Ano ang kailangan mo ngayon?" mataray kong saad rito. Hindi naman ako mahilig mag taray pero dahil sa kanya nakakapagtaray ako wala sa oras. 

"Porket nandito, may kailangan na agad. Sadyang gusto kitang makita," sabay nguso nito. Nagpapa-cute pa ito akal mo naman cute─ gwapo naman ito. Inaamin ko pero hindi ko sasabihin sa kanya. 

"Ano?" nagtataka kong tanong hindi ko narinig ang huli nitong sinabi.

"Wala," binuksan nito ang pintuan at pumasok ng walang sabi.

"Aba, bastosan lang teh!" inis kong saad sa aking sarili. Pumunta na rin ito sa kusina kaya sumunod ako rito.

"What will you cook, ako na ang magpagpatuloy," kinuha nito ang aking Apron. Ayon natatawa ako dito dahil ang kulay ng Apron ko ay meron Pink with a design of strawberry.

"What's so funny?" kunoo't na kanyang noo ngunit umiling lamang ako.

"Fried rice ang lulutuoin ko," pag-iiba ko ng topic. Paano ko ba nakilala ang ungas na ito. I didn't expect na may mamumuong friendship sa amin. 

Flashback

Kinabukasan...

Habang tinatawag ako ng kalikasan ay nag excuse ako sa kay na magtungo ako sa Cr. Hanggang ngayon masakit pa rin ang wrist ko dahil sa pagkakahawak ng lalaking iyon kahapon. Sinadya man o hindi dapat ay humingi ito ng tawad. 

Wala naman tayong magawa kung ayaw niya man humingi hindi ko siya pipilitin. Until now some people ay hindi pa rin nila ako tinitigilan na pagdiskitahan sa mga ginagawa nila.
Habang papalapit ako sa cr ay biglang may humila sa aking kamay.

"WAHHH!" gulat kong saad. Tinakpan nito ang aking bunganga ng hindi ako makapagsalita. Sa sobrang inis ko ay kinagat akong ang kanyang kamay.

"*****, stay quiet," madiin nitong saad. 

Tumingala ako at gulat ang aking reaction na makita muli ang kanyang mukha. Wala naming iba kung hindi ang taong gumawa kaya hanggang ngayon ay masakit pa rin ang wrist ko.

Minute passed may naririnig ako boses mula sa hindi kalayuan sa aming pwesto.

"Baka andoon. Dali!" galit na boses ang aking naririnig. Siguro may ginawang kalokohan ang lalaking ito kaya naman hinahabol sila.

Naglilikot ako dahil na susuffocate na ako sa kawalan ng hangin. 

"I told you to be quiet right," magaspang nitong bulong sa aking tainga kaya nagsimulang mag tayuang ang balahibo ko.

Itutuloy...