Alam kong natutuwa siyang makita ako ngayon, at alam ko ring natutuwa siyang makita ngayon ang nagugulat kong reaksyon.
Hindi ko mapigilang isipin kung ano nga bang ginagawa niya dito? May anak siya, 'di ba? Anong silbi ni Daddy kung hindi niya magawang buhayin ang kanyang mag-ina, at bakit ba kinakailangang magtrabaho ni Tita Hyacinth bilang professor sa school na pinapasukan ko?
Hindi ba't abogada siya? Anong ginagawa ng isang abogado sa isang eskwelahan? Hindi ba't dapat ay nasa law firm siya? Anong ginagawa niya sa isang pribadong eskwelahan?
Lahat ng katanungan ko sa isip ay tuluyang naglaho nang magsalubong ang tinginan naming dalawa. Isang matalim na titig ang iginawad ko sa kanya na mas lalong ikinalawak ng ngisi nito.
Alam niyo ba 'yung itsura ng mga kontrabidang napapanood niyo sa mga teleserye? 'Yung tipong may binabalak siyang masama sa bida nang palihim. 'Yung tipong may ideya na siya kung paanong pahihirapan ang bida. Ganito ang nakikita ko
Para sa 'kin ay hindi kailanman naging patas ang mundo. Maraming naging pagkukulang sa 'kin. Nawalan ako ng mga magulang. Nawalan ako nang masasandalan. Nawalan ako ng kakampi at mas lalong nawalan ako ng pamilya.Oo, hindi niyo naman ako masisisi. Kasalanan ko naman talaga kung bakit ako nawalan.Kung maaga ko lang nalamang aalis at hindi na muling babalik pa sa mga kamay ko si Klaude ay baka naisipan ko na lang na sumama sa pamilya niya at nang sa gano'n ay hindi na kami muli pang magkahiwalay.Kung maaga ko lang nalamang may sakit si Mama ay baka ako na ang kusang lumapit sa kanya upang gawaran siya ng pagmamalasakit at pag-aalaga na deserve niya. Kung maaga ko lang nalaman ang sakit niya ay baka nagkaroon pa ako ng pagkakataong makasama siya at nang sa gano'n ay mapahaba ko pa ang buhay niya.Kung iningatan ko lang sila at kung naisipan ko lang silang kausapin ay baka sakaling nagkaroon pa ako ng pagkakataong mapahaba ang pagsasama-sama namin. Baka sa
Nauulinigan ko ang dalawang taong hindi man gano'n kalayo sa pwesto kung saan man ako nakahiga, ngunit rinig na rinig ko kung ano man ang pinag-uusapan nilang dalawa.“This is a form of kidnapping, Iya,” rinig kong singhal ni Daddy na nakapikit kong ikinanguso. “Ano sa tingin mo ang ginagawa mo? Paano kung magising ang anak mo at ikaw ang itinurong dumakip sa kanya? Paano kung magsumbong siya sa mga awtoridad? Nag-iisip ka pa ba?”Halata sa boses ni Daddy ang pinaghalong pangamba at takot para sa babaeng sinesermonan niya. Hindi ko tuloy alam kung matatakot ba ako o kung matatawa sa uri ng pag-aaway nilang dalawa.Dinaig pa nila ang mga bata sa ayos nila.“Don't worry, Jonas. I can handle it.”“You can handle it? Sa pamamagitan nito, Hyacinth? Really?” galit na tugon ni Daddy na animong sinasabon na ngayon si Tita Hyacinth mula sa pag-uusap nilang dalawa.“Yes, I love you,” sagot ni
Naging maayos namang kasama si Tita Hyacinth sa iisang bahay. Madalas niyang ibigay sa 'kin ang mga bagay na never ko namang hiniling sa kanya. Kusa niyang ibinibigay sa 'kin ang mga pangangailangan kong tanggihan ko man sa kanya ay pilit niya pa ring isisiksik sa 'kin kahit na ayoko.“Minsan lang ako kung magbigay sa 'yo, Hershey,” nakamangol niyang ani na lihim kong inirapan.“Hindi ko kailangan n'yan dahil marami ako n'yan,” angil ko sa kanya bago muling itinulak sa kanya ang karton ng gatas na kabibili niya lang kanina sa supermarket.Yes, kahon ng gatas.Hindi ko alam kung anong problema niya. Hindi ko rin naman magawang matanong sa kanya kung bakit na lang siya ganito kung kumilos sa harapan ko. Ni minsan ay hindi ko naman ipinakita sa kanyang tinatanggap ko na siya.Oo, tinanggap ko na ang kapatid ko sa ama, pero hindi naman ibig sabihin no'n na madali ko na silang mapapatawad ni Daddy. Hanggang ngayon ay naririto pa
Ramdam ko ang paglapat sa ibabaw ng poster na nasa ulo ko ang brasong pamilyar sa paningin ko. Tila ba tinakpan nito ang kaisa-isang litrato na nagpapatunay na siya nga ang lalaking hinahanap ko nang napakatagal na panahon.Sa halip na makaramdam ng saya ay pait ang naramdamam ko, lalo na nang marinig ko ang boses nitong nakasanayan ko na sa bago niyang katauhan.Hindi ko alam kung matutuwa ba ako. Tila ba nakaramdam ako ng pait sa sarili ko nang mapag-alaman kong iisa lang sila.All this time, niloko ako at binilog ng lalaking pinagkatiwalaan ko rin ng ilang taon. Pagkatapos niyang ituro ang address ng inuupuahan kong apartment kay Tita Hyacinth ay naririto na siya ngayon sa likuran ko at tila ba proud pa sa sarili niyang nakatayo na ngayon sa likuran ko.Proud ka sa sarili mo dahil sa napakatagal na panahon ay naririto ka na sa tabi ko, o proud ka dahil nagawa mo na namang mapaikot ang kaisa-isang babaeng nagtiwala sa 'yo.Umasa ako na hindi ko n
Lumipas ang maraming linggo at naging maayos naman ang lahat. Matiwasay ko ring naibalita sa mga kaibigan ko na ang dating lalaking inaaway-away ko lang no'ng umpisa ay boyfriend at minamahal ko na ngayon.Gaya ng inaasahan ay kabi-kabila na naman ang pang-aasar sa 'ming dalawa ni Yohan na ngayon ay paulit-ulit na 'kong inaapi at iniinsulto. Hindi ko na rin siya nagawang pigilan nang nadulas niyang sabihin kay Klaude kung paano akong kapursigidong naghihintay sa labas ng campus, no'ng junior highschool student pa lang kami, kay Klaude sa tuwing sasapit ang umaga.Wala tuloy akong nagawa kundi ang mag-iwas ng tingin sa tuwing makikita kong bumaling sa gawi ko si Klaude nang nakanguso at bakas sa mukha niya ang pang-aasar na nagpapapula sa kabuuan ng mukha ko.“Maagang pumapasok 'yan sa campus. Palagi ngang idinadahilan 'yung payong—”“Tumigil ka na nga sa mga pag-iimbento mo, Yohan,” reklamo ko na animong nahihiya na tinawanan
Kunot-noo kong pinagmasdan ang mga litratong tumambad sa paningin ko. Halos lahat ng mga litratong natagpuan ko sa berdeng envelope ay puro litrato ko no'ng maliit ko.Muli kong pinasadahan ng tingin ang pangalang nakasulat sa likod ng envelope at tila ba nalukot ang mukha ko nang muli ko na namang mabasa ang pangalan na madalas nilang itawag sa 'kin.“Bakit Renee Hershey ang nakalagay rito?” reklamo kong bulong sa sarili habang pinagmamasdan ang sulat na iyon.Sa ibaba ng pangalan ko ay may nakalakip ding address ng siyudad sa Dubai— at hindi ko lubos na maintindihan kung bakit may ganito pa gayong wala naman akong kakilala at kamag-anak na maaari nilang pagdalhan ng mga larawan ko no'ng maliit pa ako sa lugar na 'yon.Sa halip na pagtuunan ito ng pansin ay naisipan ko na lang na ibaling ang atensyon ko sa mga larawang nakakubli sa loob. Prente ko itong inilabas sa envelope at kagat-labing pinagmasdan.Medyo luma na ang mga litra
Inubos namin ang natitira naming sandali sa paghahabol sa mga oras na sinayang ko. Kung alam ko lang na sa ganito pala hahantong ang lahat, sana pala ay no'ng una pa lang ay nagdesisyon na akong pumanhik sa kwarto nila Daddy at nang sa gano'n ay magawa ko nang maghalungkat ng mga gamit nila upang magawa ko nang malaman ang totoo.Kung bakit ba kasi ay hindi ako nag-iisip?Nang dahil sa kawalan ko ng tiwala sa mga taong nakakasama ko sa iisang bahay ay marami akong nasayang na panahon. Kung bibigyan man ako ng kahilingan ng Diyos sa kaarawan ko, baka sakaling hilingin ko na sana ay muli akong ibalik sa kabataan ko at nang sa gano'n ay mabawi ko ang lahat ng oras ko para sa kanya na nagawa kong sayangin sa ibang tao.Maituturing ko nga bang sayang ang lahat ng paghihirap sa pagpapalaki sa 'kin ni Tita Amanda, kung naging mabuti naman ako sa mga kamay niya? Ayoko rin namang matawag na walang utang na loob kung ipagsisigawan ko man ang bagay na iyon sa harap ng iban
Kahit na ubusin ko ang oras sa kakadikit kay Mama, kahit na ubusin ko ang natitira kong oras sa pakikipaglaro kay Chloe, kahit na ilang beses ko pang tulungan si Daddy sa duty niya— kulang ang lahat ng iyon upang mabawi ko ang mga oras na nasayang ko sa nagdaang panahon na hindi ko sila nagawang makasama.Ilang beses ko mang ulitin sa sarili ko na mapapantayan ko ang pagkukulang ko bilang anak sa mga magulang ko, hindi ko rin maipagkakaila na kulang ang lahat ng iyon upang makabawi ako sa mga naging kasalanan ko sa kanila.Minsan ay nakakaramdam ako ng pagkabalisa sa sarili ko nang dahil sa mga bagay na nagpapabagabag sa isip ko sa tuwing ipipikit ko ang mga mata ko. Isa itong kumpol ng mga tanong na hindi ko naman magawang masagot sa isang simpleng salita lang. May pagkakataon naman akong magtanong kay Mama pero...Mas pipiliin ko pa bang linawin ang lahat ng hindi ko maintindihan, sa halip na gugulin ko na lang ang oras ko sa pagbawi sa mga kakulangan ko