Chapter 22

Amari

Habang lumilipas ang bawat segundo ay syang mas dumudurog sa puso ko.

Tuluyan ng natuyo ang sementong nasa puntod ng anak ko. Nakailang basa na ako ng pangalan nya sa lapida pero hindi ko magawang tanggapin sa sarili ko na talagang wala na sya.

Why did it have to be you, anak?

Hindi ko na alam kung ilang tao na ang lumapit sa akin para sabihing umuwi na ako at magpahinga pero natatakot akong umalis dito at maiwang nag iisa ang baby ko.

Paano na lang kung malungkot at matakot sya kapag iniwan sya ng mama nya?

"Amari" a voice called my name but I chose ignore it, dahil kilalang-kilala ko kung kanino galing iyon. "Amari, you have to go home"

Instead of answering, I wiped the tears in my eyes bago ako tumingin sa paligid, malapit na palang magdilim pero hindi ko mahanap sa sarili ko ang tumayo at umalis sa puntod ng munti kong anghel.

Nagulat ako ng malakas nya akong hawakan sa braso para maitayo. Mabilis akong pumiglas ng magtapat kaming dalawa.

"Leave me alone" matigas kong sabi s