Malaki ang Hacienda. Madadaanan muna ang ilang hektaryang plantasyon bago makarating sa mismong lugar. Malaki, ngunit hindi kasing laki ng Mansion nila sa Manila.
"Maganda talagang pumili ang mga Maurus sa mga properties." Bulong ni Huby.
Tumango ako, sang ayon sa sinabi niya. Walang mga salita ang makakapagsabi kung gaano ka ganda ang Hacienda. Halos lahat, antique ang mga kagamitan. Ang buong hacienda ay napapalibutan din ng mga abstract na pintura, at mga antique base. Hindi lang ito basta bastang mga kagamitan. Isang tingin at malalaman mong pwede kang makulong kapag nabasag o ninakaw mo ang mga ito. At hindi lang nasa labas ang mga magagandang tanawin, dahil sa loob mismo, puno ng mga sari-sari at kakaibang bulaklak. The house is classic but it has a touch of modernity. Very unique, tama lang na pumasa sa
"Hindi ka pa pwedeng mag drive, young master."Hindi lang dahil wala siyang lisensya, kundi dahil hindi ko kailanman nakitang nag drive siya. I didn't even know he could drive! Akala ko habang buhay siyang pagsisilbihan at hindi na kailangang malaman ang mga ganitong gawain.Ngumisi lang siya sa akin at tamad na pinaandar ang engine ng sasakyan."Seatbelt, please."I licked my lips and nodded. "Where are we going?"He shook his head and unbuckled his seatbelt. Nagtaka ako sa kanyang ginawa ngunit agad din namang naliwanagan nang inayos niya ang akin at siniguradong nakakabit ito ng mabuti."Are you hungry?" He asked, so close to my personal space. I avoided his eyes and shook my head.May kinuha siya sa likod at inilapag ang isang paper bag sa aking kandungan. I looked up and he gave me a taunting smile."Snack.""Why are you doing this?""No thank you?" Sumimangot siya.I licked my lips. Mabilis naman akon
Ang masamang tingin ni Nena ang sumalubong sa akin pag tapak ko palang sa lupa."Young master!"Hindi nagka undaugagang dinaluhan ng mga tauhan ang young master at inulan nila ito ng mga tanong tungkol sa sa kanyang kalusugan at seguridad.Paminsan minsan silang napapatingin sa akin, binibigyan din ako ng nakakamatay at mga matang namumuhi, ngunit kapag sa lalaki nakatuon, mabilis itong nawawala at napapalitan ng pag-alala at respeto.Umiling ako at nilampasan ang kumusyon, dumiretso sa loob ng hacienda.“Sir Gualin,” yumuko ng kaunti ang lalaki ngunit ang mga mata ay nasa akin.
“You need to go back as soon as possible, Gualin. Ilang araw na lang at magtatapos na ang Semestral break. Alam kong maraming gagawin ang Student Council.”At hindi maganda na ang Presidente at bise Presidente ay nandito, nagbabakasyon kasama ang mga kabayo at tupa."Nah. We're not that busy." Umiling siya. "Reu isn't busy, especially when it's you."Huminto ako, ganoon din siya. Binuksan ko ang pintuan na kanyang tutuluyan bago siya iritadong tinignan. “Ganoon ka rin kung si Merelle?”Tumawa siya na tila nahihibang na ako. “Ah. I will never spend a tiny bit of my time with that girl. Maghihirap ako pag nagkataon.”
Kaunting panahon, nagpahinga kami bago tumulak sa rancho. Kakasikat lamang ng araw at ang lamig ay hindi pa rin nawawala. Sinamahan pa ng mumunting simoy ng hangin na nag patingkayad ng kagandahan ng buhay probinsya.“Anong sinakyan mo papunta rito, Merelle?” I asked.Tulad ng sinabi ko, malayo ang Hacienda at kukunti lang ang sasakyan na makakapasok dito dahil hindi kagandahan ang daan, hindi pa na aayos ng Maurus.“Si Thesaurus.” Nilapitan niya ang isang kabayo na nakatali sa isang kahoy at hinimas ito.May katamtaman ang laki at sobrang itim, halatang malakas kahit na mukhang wala pa itong katandaan. Halata ring mahirap itong paamohin, mahirap sakyan dahil isang tingin mo palang, mukha
Pumunta agad ako sa barn house at inasikaso ang dapat na asikasuhin. Humilaway si Gualin sa amin, si Merelle naman ay sumama sa ilang trabahador. Habang si Reu naman ay tahimik na nakasunod sa akin.“Ikaw lang ang nagtatrabaho sa parteng ito?” Nilibot niya ang tingin sa paligid, ang ang mga nakahilerang mga hayop.Tumango ako ng hindi siya tinitignan at inaayos ang ventilation system ng lugar."Why are you fixing that? We should call people to-"Umiling ako. “Kaya ko naman.”Ramdam ko ang pag-angal niya.Hindi pa tuluyang naaayos ang lahat d
Mabilis lumipas ang isang linggo. At sa mga panahong iyon, nagawa nga nila- namin, ang mga aktibidades na hinanda ni Reu. Mostly, we spent our time on the ranch. Sa gabi naman ay kumakain sa iba’t ibang maliliit na restaurant ng bayan. Kapag may kakaunting oras, pumapasyal din kami sa mga magagandang tanawin, na si Merelle lang ang nakakaalam sa aming lahat.“It seems like you are very familiar with this place, Merelle.” Puna ni Reu, isang araw habang pumapasok kami sa isang pribadong lupain, malakas ang loob na nag tetrespass dahil ayon kay Merelle, nasa ibang bansa ang may-ari at ang ibang mga tao ay ginagawa rin naman daw ito, para lang puntahan ang sinasabing falls.Huminto at namewang si Merelle. “Dati kaming nakatira ng mama ko sa kabilang lungsod, hindi kalayuan dito. Nakakaabot ako dito kapag sumobra ako sa paglalayas.” Sinamahan niya ito ng pagtawa.Napaisip tuloy ako.Matagal ko nang kilala si Merelle,
After we got home, we made a bonfire near the garden. As usual, hindi naging tahimik ang gabi namin dahil sa dalawa."Your hands are destroyers!" Tumaas ang boses ni Gualin. "Everything you touch, they will either be destroyed or crashed!"“Congrats me, then!” Iritado ring saad ni Merelle. “Sinabi ko nga na hindi ko sinasadyang bitawan! Bakit parang galit ka na agad? Bakit, bawal mag kamali?!”Tumawa si Gualin, halatang hindi na alam ang gagawin sa babae. “Hindi mo sinasadya? Sinong maniniwala kung ang lahat ng glass bowl ay nabasag! Hindi isa, dalawa- Lahat!” Napalunok ako ng ilang beses dahil ramdam ko na grabeng pagkairita niya, hindi pa nakadagdag na unang beses kong masaksihan na tumaas ang boses ni Gualin, malayong malayo sa mapaglaro niyang imahe.Napigtas na talaga ni Merelle ang kanyang kukunting pasensya.Pinakuha ni Gualin si Merelle ng bowl sa kitchen, dahil pag lalagyan ng pinamiling pagkain. Isang b
Ang ibang bata, kapag pumunta sa labas, hawak hawak ng kanilang magulang ang kanilang kamay para alalayan at para hindi sila maligaw. Hindi sila kailanman nawawala sa paningin ng kanilang mga magulang, takot kung malagay ba sila sa panganib. Lahat ng atensyon, nakatuon sa kanila. Lahat ng kailangan nila, ibinibigay sa kanila.Pero simula nang lumagi sa ospital ang aking ina, hindi ko na muli iyon naranasan pa. I…stood alone.At a young age, I understood our situation. My father must tend to my mother, who stayed in the hospital most of the time. He must have left me in our house to go to work so he could buy my mother’s maintenance, pay the hospital bills, and buy food for me.Hindi pa ako naipanganak, may sakit na ang aking ina. Mabibilang lang sa aking mga kamay nang nakita ko siya. At sa lahat ng iyon, parating nakahiga siya sa kama at nanghihina. Ang maayos lang na nasilayan ko siya ay sa mga litrato na kasama ng aking ama.My fathe