Kabanata 56
Twin
"I-I'll go ahead, Kiel-"
"No," mariin niyang putol sa sasabihin ko. "Why are you crying?" maawtoridad niyang tanong muli na tila sinasabi na kailangan ko talagang sagutin ang tanong niyang iyon.
I cleared my throat habang patuloy sa pagkalampag ang puso ko sa labis na kaba. Napatingin ako kay Eleanor na mas lalong tumalim ang tingin sa akin. I tried to calm down. Pinilit kong alisin ang hawak sa akin ni Kiel ngunit masyadong mahigpit iyon kaya lalo akong na-frustrate. Pakiramdam ko ay mababaliw ako sa sobrang fru
Kabanata 57 No Napapikit ako nang sumalubong sa akin ang malamig nahangin. Niyakap ko sa katawan ang robe na suot ko at nanatiling nakatayo sa balcony ng kuwarto namin. It was exactly 2:45 AM when I woke up from a nightmare again. Halos mawalan ako ng hininga nang magising ako dahil sa matinding pag-iyak. I was crying in my dream and also in reality. Isa sa pinakamasakit na araw-araw na pangyayari sa buhay ko. I looked up the sky and saw the full moon. Napangiti ako nang maalala ko ang mga sinabi sa 'kin ni Kiel nang gabing iyon. Now I know the reason why he said those things to me. Alam ko kung gaano namin kamahal ang isa't isa at noon pa man, ramdam ko na iyon kahit ilang beses niya akong pinagtabuyan noon. What happened before, it cannot be undone, but it can still replace with a new o
Kabanata 58Damaged I can really feel my heart is racing at this point. Halos hindi ako makahinga dahil sa labis na takot at kaba lalo na nang makita ko ang duguang si Kiel. Agad na kinalong ko ang ulo nito at mabilis na bumaling kay Calix. "N-no, please! No!" sigaw ko sa kaniya at nanginginig na hinawakan si Kiel. Nakapikit na ito. Nakita ko ang malaking cut niya sa kilay at ang bibig nito ay sabog. Pakiramdam ko ay aatakihin na ako sa puso habang tinitingnan siyang walang malay. Tila napuruhan ito. Nang hawakan ko ang likod ng ulo niya ay lal
Kabanata 59 Memory My grandmother once told me, "Always choose the one that calms your heart and not the one that gives butterflies." I was too young to understand then but now I know why. Because in times when the world becomes too loud, I'd only go to him and he'll make it all go away. I always felt safe with him. Na kahit wala siyang sabihin sa 'kin ay ayos lang. Na kahit sulyap lang ang ibigay niya sa 'kin ay kumakalma na ang kalooban ako. Kuntento na ako roon. Gaya ngayon... Inangat ko ang tingin ko upang tingnan muli si Kiel at nagtama ang mga mata namin. Hindi ko alam kung anong ibibigay ko sa kaniya kaya awkward akong ngumiti ngunit hindi niya iyon sinuklian ng kahit na ano. T
Kabanata 60 Dare "So, why are you still here? He doesn't even remember you," panunuya sa 'kin ni Eleanor nang lapitan niya ako. Tiningnan ko lang ulit ito mula ulo hanggang paa at nginitian siya. "Sa ating dalawa, ikaw ang walang karapatan manatili rito, Eleanor. Alam mo 'yan," kaswal na sagot ko sa kaniya kahit ang totoo ay gusto ko nang sampalin ito dahil sa kakapalan ng pagmumukha niya. Saan siya kumukuha ng kapal ng mukha magpakita sa
Kabanata 61 Madness "What do you want, Acel? This is not you. Hindi mo kayang pumatay," tila pangungumbinsi niya sa 'kin kaya halos humalakhak ako. I know what he's trying to do. Inililihis niya ang utak ko sa tunay na balak ko ngayon. Nahagip pa ng mga mata ko ang paglapit sa kaniya ni Enrique Lim habang nasa likuran nito ang mga tauhan niya, nakatutok lahat ng baril nila sa 'kin, ngunit wala akong maramdamang kahit na ano. Na kahit alam kong puwede akong mamatay ngayon din dito ay hindi man lang ako nakaramdam ng kahit kaunting takot. Tanging labis na galit lamang na kahit ang puso ko ay isinisigaw iyon. Sana ay naririnig nila. "You don't know me, Calix. You don't know anything about me gaya ng kung paano ako sa'yo. Hindi mo alam na kayang-kaya kong pasabugin 'yang bungo mo ngayon din," mariin na sagot ko sa kaniya at mas i
Kabanata 62 My wound is slowly hurting my whole being. Unti-unti na akong nanghihina dahil dito at wala man lang magawa upang gamutin ito. Nanuyo na ang mga dugo roon maging ang nasa damit ko. Pakiramdam ko ay anumang-oras, mawawalan na ako ng malay dahil doon. I'm also thirsty and hungry at the same time! Hindi ko na alam kung anong unang mararamdaman. Hindi ko alam kung anong unang iisipin at pagtutuunan ng pansin. Inilibot kong muli ang tingin sa buong kuwarto. It's a small room. Maayos pa ang mga gamit na naroon at malinis ang paligid. Komportable ngunit ramdam na ramdam ko ang pag-iisa nang mga oras na iyon. No one is showing up again mula pa kanina. Nagsisimula na naman akong makarinig ng mga boses sa isip ko at alam kong hindi iyon maganda para sa aking sarili. Pakiramdam ko ay unti-unti akong binabaliw ng sitwasyon ngayon. Maya-maya pa, biglang bumuka
Kabanata 63 "Calix is dead." That was the first thing I heard when I woke up that day from a very long sleep. Mahaba at matagal, dahil iyon ang naging pakiramdam ko nang magising ako. Hindi ko alam kung ano ang una kong mararamdaman nang araw na 'yon; ang pisikal na sakit galing sa mga sugat ko o ang emosyonal na tila sa tuwing iisipin ko ay wala naman akong gaanong maramdaman. Dahil hindi ko maalala ang mga nangyari. Ang tanging huling naaalala ko lamang ay ang niyakap ako ni Kiel nang araw na iyon at tuluyan nang naiyak sa sinabi niya. Pagkatapos no
Kabanata 64 "Mommy, are you feeling okay? Why do you look so sad?" Tiningnan ko ang anak ko dahil sa tanong niyang 'yon. Nakatayo ito sa harapan ko habang may hawak na libro. He's looking at me directly to my eyes. His innocent eyes are so fascinating. Tila tinatawag ako ng mga iyon. Tipid na ngumiti ako sa kaniya at inabot ang mga kamay niya. Hindi pa rin binibitiwan ang librong iyon. "Mommy's fine, Zick. I'm just tired. Don't worry about me," malumanay na sagot ko sa kaniya. Tumango lang ito at hindi na kumibo. Buong akala ko ay iiwan na ako nito ngunit nagulat pa ako nang tahimik na tumabi ito sa 'kin at nagsimulang magbasa. Napangiti ako dahil sa ginawa niya habang pinagmamasdan lamang siya. He's being aware of his surrounding lalo na sa aming mga magulang niya. Noon ko pa ito napapansin