Chapter 8

Naging maganda ang daloy ng umaga ko.

Dahil siguro nailabas ko lahat kay kuya ang iyak ko?

Minsan kasi kailangan natin ng isang tao na dadamay satin. Dahil kahit anong gawin natin pag iyak hindi natin mailalabas lahat ng hinanakit natin pag walang nakikinig o dumadamay sa atin.

Dahil kung mag isa kalang iiyak kulang parin dahil hindi mo mailalabas lahat. Kailangan mo parin ng karamay.

Parang kaliti lang 'yan try mong kalitiin ang sarili mo. Diba? Hindi ka man lang nakiliti? Kaya kahit baliktarin man ang mundo kailangan natin ng isang tao na siyang gagawa ng hindi natin kaya.

Naging maayos na kami ni kuya.

Matapos kong humingi ng tawad ay ganoon din ang ginawa niya sa akin.

---

"Sorry kuya, sorry talaga," hagulgol na iyak ko.

"Shhh, ok lang yan. Sorry din sa lahat," pagpapatahan niya sa akin.

Nang mahimasmasan ay kinausap ko siya, kailangan ko siyang kausapan sa lahat.

"K-Kuya... natatakot po ako," malungkot na saad ko sakanya.

Tinawanan lang niya ko.

Kaya sa inis ko ay hinanap ko ang