RAINIER'S POV
Napailing ang kaharap niyang kaibigan, matapos niyang mai- kwento rito ang kanyang ginawa.
"You're unbelievable!" bulalas nito. "Akalain ko bang gagawin mo iyon? Just to make sure, na makikita mo kung safe ba s'ya o hindi? Whoa! Really? I didn't know you, yet, man! Mukhang ang dami mo ng ginagawang hindi ko alam, ah! Don't tell me na walang personal na reason iyan? Because, I won't believe, man!" ani Direk.
"Masama ba ang tumulong sa way na alam ko? Isa pa, good thing na ginawa ko rin iyon, dahil kung hindi? Malamang na nag tagumpay na iyong hayop na iyon. At isa pa, malinaw na evidence din ang footage. Hindi ka na mahihirapan na mag hanap ng bagong collection mo, para sa mga aligasyon sa walang hiyang negosyante na iyon." aniya na muling tumayo, at sumilip sa isang pintong salamin ng emergency room, kung saan nasa loob pa ang dalaga, at kasalu
KATE'S POV Medyo malakas na ang katawan ni Kate ng lumipas ang tatlong araw. Nakatakda na rin s'yang lumabas ng hospital ngayong araw. At laking pasasalamat niya, na kahit paano ay hindi naman s'ya iniwan ng binatang si Rainier, kahit pa nga sobrang abala nito sa mga ginagawa. Nahihiya na s'ya rito, ngunit hindi naman niya mapigil na patuloy itong tumulong sa kanya. Ibayong saya rin ang nararamdaman niya, matapos nitong sabihin sa kanya na responsibilidad na s'ya nito. Hindi man tama, ngunit hindi mapigil ng puso niya ang umasa, para sa damdamin nito, kahit pa nga alam niya na may ibang laman na ang puso ng binata. Ngayong araw ang schedule ng labas ni Kate. Lumabas naman sandali si Rainier, upang ayusin ang kanyang paglabas. Laking pasalamat niya na kahit ibang tao pa ito sa kanya, ay nag papakita ng pagpapahalaga sa kanya. Hindi naman niya p'wedeng pag alalahanin ang kanyang mga magulang na na
KATE'S POV Pakiramdam niya ay masakit ang kanyang buong katawan at ulo, nang bumalik ang malay ng dalaga. Pakiramdam yata niya ay nahampas s'ya ng isang matigas na bagay, sa sobrang pananakit ng katawan. Dahan- dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, ngunit ang maputing kisame ang bumungad sa kanya. Nang tangkain niyang itaas ang kanyang kamay, ay napigil iyon dahil sa nakatali ito sa likuran niya. Saka lamang muling nanumbalik sa kanya ang mga nakaraang nangyari, ng makitang nasa isang hindi pamilyar na lugar s'ya. Iba ang k'wartong kinaroroonan niya. Parang abandonado ito, at mukhang matagal ng walang nakatira. May ilang mga sapot- sapot sa kisame, at walang kahit na anong kagamitan ang naroon. Bigla niyang sinipat ang kanyang sarili, at natuklasang naka higa lamang s'ya sa sahig na may saping karton. Kaya pala matigas ang pakiramdam niya, at nahirapan s'yang gumalaw. Nang ilibot niya ang kanyan
RAINIER'S POV Habang nasa loob s'ya sa kanyang k'warto at nakatayong naka harap sa malaking salamin. Malaya niyang natatanaw ang kabuuan ng view ng buong ka- maynilaan. Maliwanag at tila ba mga christmass light ang paligid na sinabayan pa ng maaliwalas na kalangitan na puno ng bituin. Mula sa ikalimang palapag ng unit niya, para na lamang mga mumunting alitaptap ang nasa kanyang tanawin sa ibaba. Ngunit hindi mapawi ang kanyang lungkot at labis na pag aalalang nararamdaman ng mga sandaling iyon. Hindi maalis sa laman ng kanyang isipan, ang mukha ng dalagang si Kate, na tila ba humihingi ng saklolo. Hanggang sa ngayon na sumapit na muli ang gabi, ay hindi pa ito natatagpuan, buhat ng mawala ito kahapon ng umaga. Labis na ang pag aalala niya, at wala naman s'yang magawa dahil walang maka trace, kung nasaan na ito sa ngayon. H
KATE'S POV "What happened?" tanong ni Rainier sa kanya sa kabilang linya. Bakas sa tinig nito ang labis na pag-aalala. At kung marahil nakikita niya ito, ay tiyak na gulat na gulat ito. "Huh! Pasensya na po. Wala na po kasi akong ibang alam na matatawagan kasi kayo lang po ang pwede kong makontak na alam ko. Pasensya na po sa abala. Kagabi pa po kasi kami sumubok tumawag, pero hindi ninyo nasagot?" mahabang sabi ni Kate. "Yeh! And I'm sorry about last night. But where are you? A- are you safe? Your abductors called just earlier. And then now-" hindi na nito natapos ang gustong sabihin ng muling magsalita ang dalaga. "I am fine and safe now, sir. I just called to ask for help. It's a very far province, nakatakas ako sa kanila kahapon pa. Mabuti at may mabubuting loob na nakakita sa akin rito." "
Nagkatinginan ang tatlong magkakaharap sa sinabi ni mang Serio. Hindi nila alam ang gustong ipahiwatig ng ginoo. "Ang mabiti pa ay imisin ko na muna itong mga pinagkainan natin. Doon na muna kayo sa labas." biglang nasabi na lamang ng ginang matapos ang mahabang katahimikan. Walang imik na tumayo ang isa nilang kaharap na si Manoy at nagtungo sa may labas ng bahay at naupo sa silong ng lilim ng puno ng mangga. Walang salita na lumapit si mang Serio sa asawa nito at nag usapa ang mga ito ng mahina lamang. Matapos ay napansin niya na tila nag alala ang ginang at napasulyap pa sa kanya. 'Ano kaya ang pinag uusapan nila? Ako ba?' bulong niya sa sarili matapos makita na muli itong sumulyap ng tingin sa kanya. Nakita niya ng bahagyang tumango ang ginang at saka nito itinuon muli ang atensyon sa ginagawa.
RAINIER POV "Kate?" agad na bungad tawag niya sa tarangkahan pa lamang ng bahay na itinuro sa kanila ng isang napagtanungan. Agad naman na sumalubong si mang Serio. "Ikaw ba ang taong susundo kay ms. Kate?" tanong nito agad ng tuluyan silang magkaharap. "Opo! Ako nga po, dito po ang itinuro sa amin na address." magalang na sagot dito ni Rainier. "Kung ganoon, ikaw si mr. Rainier Marco?" naninigurong tanong muli ng matanda. "Opo! Ako po. Nasaan po si Kate? Maari ko po ba siyang makita?" hiling ng lalaki. "Narito ako!" agad naman na sagot ng dalaga na naglalakad palapit habang kasunod ito ni mang Maria. "Kate!" bulalas nito na mabilis na inilang hakbang lang ang pagitan nila at niyapos siya ng mahigpit. Bahagyang nanlaki ang mata ni
KATE'S POV Hindi pa rin makapaniwala ang dalaga habang nakangangang nakatitig sa lalaking buong tibay na nakatayo sa gitna ng mga lalaking naghambalang sa paligid nito. Hindi niya sukat akalain na marunong pala ito pagdating sa mga self deffence. Sino ang mag- aakala na ang isang lalaking mukhang walang buto pagdating sa pakikipaglaban, ay heto at walang kagalos galos na nakatayo sa kanilang harapan. Maging ang mga pulis na nasa paligid nila ay hindi rin inasahan na magiging ganoon ang resulta ng mga ito. Nagawa nitong talunin ang ilang bilang ng tao na nag iisa lang at wala ni isa man sa nasa paligid nito ang nagtangka na tumulong sa binata. Halos mapasinghap ang dalaga sa bawat ginagawa nitong paghataw, ngunit hindi niya inasahan na magwawagi ito. Habang nagkanya kanya ng layo ang mga lalaking tinalo ng binata, ay
Nanlilisik ang mga mata sa galit ni Cassandra habang nakatitig kay Kate. "I really didn't expect from you, na isa ka rin palang ahas na kaibigan. Ang akala ko kakampi kita pero patalikod ka rin pala kung lumaban. Bakit hindi mo ba kaya na harapin ako ng harapan, ha? At may gana ka pang magtago sa anino ng lalaking iyan. Oh pity you! Kahit kailan talaga wala kang sariling paninindigan. Palagi ka na lang naka depende sa iba." Kawawa ka naman pala. Now I realize, kung gaano ka talaga kahinang tao." At tumingin pa ito na tila naawa sa kanya bago naging muling mabangis ang anyo na tumitig sa kanya. "I'm sorry, Cass, pero wala akong alam na ginawang mali sa iyo. Ginawa ko na ang lahat ng gusto mo. Sorry kung hindi man iyon naging sapat para sa iyo. Pero ang sabihin mo na backfighter ako, mukhang nagkakamali ka yata. Dahil kung gusto ko man na maging ganoon sa iyo, sana hindi na umabot pa sa ganito. Pero dahi