CHAPTER TWENTY

WALANG akong ibang maramdaman kundi tension. Lalo pa at kaharap ko ang pamilya ko. Pamilya na lumapastangan sa ‘kin. Pamilya na trumaidor sa akin. Hindi rin biro ang pagiging kalmado sa kabila ng galit na nananaig sa puso ko. Bakit ganoon? Bakit ni hindi ko makita sa mga mata nila ang konsensya? Bakit parang wala lang sa kanila ang lahat?

Nanginginig ang kamay ko na itinago ko sa ilalim ng lamesa. Hindi ako makatingin ng diretso sa kanila. Hanggang sa maramdaman ko na lang ang mga kamay ni Maximo na dumampi sa mga kamay ko. Ramdam ko pa ang pag-aalangan niya na gawin iyon.

I looked at him with confusion. Ginalaw niya ang kilay niya na tila ba sinasabi na magiging ayos din ang lahat. Nilakasan ko ang loob ko para tingnan isa isa sa mata ang pamilya ko. I did not come here for nothing.

Kitang kita ko sa mukha ni Mommy ang matinding gulat nang makita niya with her two eyes si Maximo. For I know, iniisip niya na isang matandang lalaki ang pakakasalan ko. Pinahiya siguro siya mismo ng inst