Akira's POV."Wendy, nasaan si Celestine?" tanong ko dito habang pababa ako ng hagdan.Napahinto sya sa paglalakad at may hawak pang baking pan. Ano na naman kaya ang gagawin ng mga ito."Ate, nandoon sa kusina kasama si Yaya Minda" sagot nito at nginitian ako bago maglakad papasok sa kusina.Yes, nandito na kami sa bahay namin ni Thunder. 2 weeks had passed already at masaya naman kami at walang problema.Thunder is more caring and loving than before. And yes if you're curious, tabi kami natutulog but it doesn't mean we're that okay. I still don't trust him.Lalo na't nalaman ko kay Shannon (sekretarya ni Thunder) na nagpunta na naman pala ang malanding babaeng nagngangalan na Ella sa opisina nito kahapon.But Thunder said na kaya lang naman nagpupunta ito dahil ito ang pinagbigyan nya ng project as an architect. Kinulit daw kasi sya nito kaya pinagbigyan nya na and he also said na tapos na sila. Maybe for him but not for her. I know her."Mommy!" sigaw ni Celestine habang papalapit
Akira's POV"Ay ate ang ganda mo sobra" sabi ni Wendy. She helped me zip my gown dahil hindi ko ito abot at nasa likod ito."Thank you" sabi ko. "Ikaw na muna ang bahala kay Celestine ah, biglaan kasi ang lakad namin ng kuya mo" sabi ko."Ako pa ba ate? Atsaka hindi naman mahirap alagaan si Celestine" sabi nito. "O sya ate, tapusin mo na ang retouch mo at baka magalit pa si Kuya Thunder sa tagal mo" sabi nito. Tumawa naman ako.Nung maiwan ako mag isa ay sinimulan ko na ang pagpa final touch ng make up ko.Sobrang biglaan kaya naman itong black dress ko na lang ang sinuot ko.Nang maisuot ko na ang heels ko ay bumaba na ko.Pababa na ko ng hagdan at nakita kong tumingin sakin si Thunder.He's looking at me as if I'm the most beautiful woman he had ever seen.I smiled at him and he smiled back."You look stunning" sabi nya.Hinampas ko naman sya ng mahina."Kailan ka pa naging bolero?""I'm serious" sabi nya."Whatever! Tara na nga, late na tayo. Nakakahiya kay Mr. Tan" sabi ko.Tumang
Akira's POV."Gina, pakilipat naman yung appointment ni Mrs. Garcia sakin ng Wednesday. Hindi ko na talaga kaya ang pagod" sabi ko."Sige ma'am ako na pong bahala, gusto nyo na po bang umuwi?" tanong sakin nito."May tatapusin lang akong report tas uuwi na din ako, gusto ko ng humiga sa kama" sabi ko.Magse 7 pm na pero tambak pa din ang papeles sa table to.Almost 1 week na kaming ganito. Parehas kaming sobrang busy ni Thunder kaya hindi na namin nagagawang makapag usap after nung nangyari samin.Minsan late syang umuuwi at maabutan nya na tulog na ko, minsan naman ako ang late at sya naman ang tulog. Sa umaga naman, parehas kaming nagmamadaling pumasok.Nagka problema kasi sa expansion ng branch ng S&M sa Korea and since kami ang namamahala doon kaya inaasikaso naming pilit.Kagabi umalis si Thunder papuntang Korea. One stop flight lang naman yun kaya 6 hours lang ang biyahe nya dahil private jet ang gamit nya.I received a phone call from Thunder kaninang lunch at sinabi nyang pauw
Akira's POV.Bago ako bumaba ng sasakyan ni Cloud ay kinalma ko muna ang sarili ko.Okay lang si Thunder. Okay lang sya. Nasa hospital sya at nagpapagamot lang. Yun ang paulit ulit kong sinasabi iyon sa isip ko para tumigil ang pag iyak ko.Binuksan na ni Cloud ang pintuan ng kotse."Let's go Aki, tara na we have to check if he's here" sabi ni Cloud sakin.Tumango ako at lumabas na ng sasakyan.Sa labas pa lang ng hospital ay nagkakagulo na ang mga tao at mga reporters.Nakita ko si Shannon na ini interview. Sya ang unang nakarating dito samin dahil inutos ko sa kanya na ipadala ang mga guards ni Thunder para maiwasan ang pagkakagulo ng mga tao.Nakita kong hirap na hirap ang mga bodyguards ni Thunder dahil sa dami ng reporters."Are you the secretary of Mr. Montenegro? Anong sitwasyos sa loob? Nandoon ba sya sa mga survivor?" tanong ng isang reporter.Nakita kong napatingin sakin si Shannon."Ma'am Akira" tawag sakin nito. Sinenyasan nya ang mga bodyguards na tulungan kaming makadaa
Akira's POV.Pagpasok ko pa lang sa bahay dahil kakauwi ko lang galing opisina ay sumalampak ako sa couch.I felt tired dahil pinilit kong tapusin na ang mga trabaho ko so that Thunder, Celestine and I can go out tomorrow. Aabsent talaga ako at pipilitin ko na lang na umabsent si Thunder bukas."Wendy, ang kuya mo nasa kwarto na ba?" tanong ko kay Wendy ng dumaan ito sa harapan ko.Tulog na si Celestine dahil 10pm na din ako nakauwi."Ay ate, wala pa po" sabi nito. "Ate, akyat na ko, matutulog na din ako""Sige" sagot ko.Late na kong umuwi pero mas late pa din sya. Ilang araw na syang ganito. Isang buwan na ang lumipas matapos ang aksidente nya. Naging maayos naman kami. Mas masaya unlike 5 years ago. But lately ginagabi ng uwi si Thunder at ang aga naman kung umalis. Kinukutuban ako sa hindi ko malamang dahilan.Ano ka ba Akira? Don't think like that! Thunder loves you! You should trust him.Huminga ako ng malalim para mawala ang mga bagay bagay na gumugulo sa isip ko.But I can't s
Akira's POV.Halos 4 na araw na ang nakalipas simula ng umuwi kami dito ng anak ko sa rest house na lihim kong binili dito sa baguio.Halos araw araw ding umiiyak si Celestine saying how much she misses her cheating father. Hindi nya pa rin kasi alam ang totoo. Ang sinabi ko lang ay may business trip ang daddy nya sa ibang bansa for a month. I know how much it is hurting her but I just can't go back home and pretend that we are a happy family.Muli na namang tumunog ang cellphone ko, akala ko ay si Thunder na naman ang tumatawag sakin dahil nakailang missed call na ito. I don't want to talk to him.Tiningnan ko ang caller ID ibang number ang tumatawag kaya sinagot ko."Hello" sabi ko.Walang sumagot agad sa kabilang linya kaya nag init ang ulo ko."Hoy kung nangpa prank call ka, wag ako ha! Wala ako sa mood makipaglokohan sayo" sigaw ko.Ibaba ko na sana ang tawag ng"Where are you?"Halos maibagsak ko ang cellphone ko dahil lang sa narinig ko ang boses nya. Pinabilis nya at the same
Akira's POV.Nakikisabay yata ang tugtog sa pagiging emosyonal ko ngayon.I can't help but remember Thunder while I was listening to this song.🎶I can't remember when you weren't thereWhen I didn't care for anyone but youI swear we've been through everything there isCan't imagine anything we've missedCan't imagine anything the two of us can't doI've always been lonely ever since nung bata ako, wala akong kapatid kaya nasanay akong mag isa. I don't have any friends, si Sanya lang at madalas sa school lang kami nagkikita dahil hindi naman kami magkapitbahay.And then Thunder came, masyado akong natuwa na finally may kaibigan na ko although lagi syang cold. I smiled bitterly because of the memories.Through the yearsYou've never let me downYou turned my life aroundThe sweetest days I've foundI've found with youThrough the yearsI've never been afraidI've loved the life we've madeAnd I'm so glad I stayedRight here with youThrough the yearsAnd even though lagi syang nakasim
Akira's POV."Mommy, you look wonderful!" pagpuri sakin ni Celestine."Talaga? Ang ganda ng mommy mo no? Syempre ako ang make up artist" sabi ni Sanya. I smiled at both them."You two look gorgeous today" sabi ko."Really mommy?" tanong sakin ni Celestine kaya tumango ako.Bumukas ang pinto at iniluwa nito si Mom, Dad, Mama Sunshine, Papa Saros at Cloud."Okay, ilalabas ko na muna tong bulinggit natin para makapag ready na" sabi ni Sanya before carrying Celestine out while waving to my parents."Akira, napakaganda mo anak" sabi ni Mama Sunshine sakin before she hugged me."My eldest son is one lucky man to have you hija, napaka swerte namin" sabi naman sakin ni Papa Saros tapping my shoulder.Pakiramdam ko ay naiiyak ako pero pinigilan ko ang sarili ko dahil magagalit sakin si Sanya."Thank you, thank you po sa warm welcome nyo" sabi ko.They both smiled at me."I knew it, tama na ipinakasal namin kayo. We knew it na kayo talaga" sabi ni Dad sakin before hugging me tightly. "It's my d