Chapter 02

2. Magical Royalty Academy

Mabilis akong nag ayos ng sarili ko. Hindi ko maintindihan kung ano ba ang dapat kong maramdaman.

Galit? Inis? Bakit hindi manlang sila nagpaalam? Why did they leave me here trying to find every pieces of the reason wht the hell am I here?!

Lumabas ako ng silid na tinutuluyan ko. This is weird.

They sent me into this weird place? Naglolokohan ba kami?

Agad kong hinarangan ang isang babae na dadaan sana sa harapan ko.

"Where the hell is the Principal's office?" I asked.

Natigilan siya at sandaling natulala. I even noticed how her lips trembled. Tsk! Nerd.

"Y-you mean, Headmaster?"

Kumunot ang noo ko pero hindi na ako nagsalita pa. I just nodded. Principal, Director or Headmaster or whatsoever, all I need is to get out of this place and go back home!

Anong paki ko ba kung ampon ako? They still love me afterall.

"Labas ka lang ng building na ito, makikita mo ang office niya sa Golden Arc. Second floor."

Hindi na ako nagpasalamat at basta na lang siya nilampasan. I am not the type of person who utters sorry and thank you that easily.

Walang emosyon ang mukha ko. But deep inside me is a whirling flood of emotions.

No one can leave me behind.

Just like this.

With no explanation, with no definite reason.

Narating ko ang sinasabi ng nerd na nakausap ko at agad kumatok.

"Come in," I heard a voice says so I did.

"Bring me out of here." I commanded. Natigilan naman ang dalawang tao na nandoon.

The 'Headmaster' the nerd talking about is a guy who's just few years older than me. Ito ba ang head ng school na ito?

He clasped his hands and leaned in his desk.

"Why?"

Nakita ko ang pangalan na nakalagay sa desk niya. Cedric Davidson.

"Mr. Davidson, my parents transfered me here without my consent. They just left me like that, without even a valid reason. Isa pa, why would I study here if I'm currently studying in another school? This school is weird!"

I was taken a back when he smirked at me. So he has the guts?

I'm learning to hate every pits of this place.

"Ms. Gallegos," napamaang ako sa kaniya nang banggitin ang pangalan ko. How'd he know me? Hindi ako nagpakilala. "Whether you like it or not, you are an official student of this school right the moment you stepped inside. At sa pagkakaalala ko, hindi ka itrinansfer ng magulang mo nang hindi mo alam. Can't you remember?"

Para akong natuklaw ng ahas sa sinabi niya. What is he trying to say?

"Tinanong ka ng magulang mo sa harap ko mismo and you didn't hesitate to say yes. So alin doon ang sinasabi mong inilipat ka nila nang hindi mo alam?"

Nanghihina akong napaupo sa sahig.

Wala akong maalala.

Ni hindi ko alam kung paano kami nakarating dito.

Para akong nauupos na kandila.

Pinaglalaruan ba talaga nila ako?

Tumayo si Headmaster at yumukod sa harapan ko para magkapantay kami.

"May dahilan kung bakit ka nandito, Scarrlet." Malumanay ang boses niya.

Sandali akong natulala sa sahig. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko.

"May mga bagay na magbabago sa buhay mo habang nandito ka. Gawin mong paraan iyon para mahanap ang mga dahilan kung bakit ka napunta dito. Kung bakit sa dinami dami ng taong nandito sa buong mundo, ikaw ang napili na makapasok sa paaralang ito."

Tumingin ako sa kanya nang sa wakas ay nagkaroon ako ng lakas ng loob. Parang sandali akong tinakasan ng bait ko.

He gave me a tight smile as he pats my shoulder.

"Hindi pangkaraniwan ang masasaksihan mo dito. Lalong dadami ang tanong sa isipan mo, pero sana matanggap mo na bahagi ka ng mundong ito. Paglabas mo sa pintuan ng silid ko mamaya, magbubukas ang panibagong pinto kung saan matutunghayan mo ang mga bagay na hindi nakikita ng lahat."

Ano bang sinasabi niya?

"Welcome to Magical Royalty Academy, Scarrlet Gallegos."

Para akong nakalutang habang naglalakad.

Is everything for real?

Sa mental ba ako ipinadala ng mga magulang ko?

"Tabii!!"

Hindi ako halos nakagalaw dahil sa nakikita ko. Normal ba ito?

Isang malaking pusa ang babangga sa akin?!

"Ayy!" halos masubsob ako sa dibdib ng kung sino man ang humila sa akin para gumilid.

"Sinabi kasing tumabi!"

N-nagsasalita ang pusa?

"Okay ka lang, Miss?"

Napalunok ako, at agad na tumango tango.

"S-salamat."

Hindi ako ito.

Mabilis akong tumakbo palayo sa kaniya, sa kanila.

Kailangan kong makapag isip.

Hindi ito ang Scarrlet na kilala ko..

Pabagsak akong humiga sa kama at isinubsob ang mukha sa unan.

Paglabas ko sa opisina ng Headmaster kanina ay nagkalat ang mga estudyanteng gumagamit ng kapangyarihan.

May biglang mawawala at lilitaw. May nagbabatuhan ng kung anu-anong hindi pangkaraniwan na nilalang. May malaking pusa na nagsasalita.

Umupo ako at ginulo ang buhok. "Nakakainis!"

Saang lupalop ba ako ng mundo napunta? May ganito ba talaga?

Hindi ko yata makakaya ito. Mababaliw ako sa mga nakikita ko!

Tumihaya ako sa kama at pinakatitigan ang kisame.

Pero ang hindi ko maintindihan ay ang sinabi ni Headmaster.

Gising ako nang mapunta kami dito. Nakausap niya si Mommy at Daddy, at kinausap din niya ako ng maigi tungkol sa pag aaral ko dito.

Patunay ang I.D. na ibinigay niya sa akin na nakausap niya ako kaninang umaga.

Pero bakit hindi ko matandaan? Bakit kahit anong pilit kong paghahanap sa utak ko ay walang lumalabas kahit isang detalye manlang?

At kung nagpaalam nga sina Mommy, bakit pa siya nag iwan ng sulat? Kung nakausap ko naman talaga sila, bakit kailangan niyang pang ipaliwanag sa sulat na iniwan niya?

Naguguluhan ako!

"Scarrlet, matapang ka, okay? Bulakbol ka nga noong nandiyan ang parents mo, ngayon pa ba na wala sa tabi mo?"

Pagkausap ko sa sarili ko.

Tama. Kung hindi naman ako makakaalis dito at makakabalik sa bahay namin, gagawin ko na lang lahat ng makakaya ko para masanay sa lugar na ito.

Gagawin ko na lang kung ano ang madalas kong gawin sa mundo ko noon.

Ang huwag pakialaman ang kahit na sino.

Morning. But before my alarm could even ring, nakamulat na ang mga mata ko. It feels empty without my parents' around though I know I shouldn't be acting like a baby anymore.

That's just not me.

I stared at myself in the mirror when I finished taking a bath.

Hindi ko napansin na nagbabago ang kulay ng aking buhok, Mom always ordered me to dye it blonde. But my original hair is a shade of blonde that's close to off-white.

I just pursed my lips.

Wala na akong panahon para isipin pa iyon.

Hindi din ako sanay na walang cellphone o kahit laptop manlang. Ipinaliwanag sa akin kahapon na bawal iyon dito. Hindi din naman gagana kahit pa maipasok dahil nasa ibang dimension kami.

Dimension, my ass. Naglolokohan yata kami dito.

I am living in 20th century at sasabihin nila na napunta ako sa ibang dimension?

But then, how would I explain all the not-so-normal things I've seen yesterday?

Isinuot ko na ang uniform na ipinadala sa akin kagabi. Mini skirt and a long sleeve, wow.

Remind me to wear my high-heeled boots. Hindi ako sanay sa ganitong uniform because I am used to slacks and pants.

I rolled my eyes as I had a glimpse of my cold green orbs.

Some says that it's blue, then some thinks it's actually gray. But if you'll look closely, it's moss green.

Kaya alam ko kapag nakatingin sa akin ang kausap ko o hindi.

I grab my bag and went to the cafeteria. Kagabi pa ako walang kain at masama akong magalit kapag gutom.

Hey boy

Make' em whistle like

a missile bomb, bomb

Every time I show up, blow up uh

I walk like a Queen once I get out. Yes, wala man ako ng mga bagay na ipinapakita nila ngayon sakin, but still, I am the Scarrlet who can make the stumble like a loser.

Ramdam ko ang tingin nila sa akin. May ilang natitigalan, meron din naman na walang pakialam.

But do I care? No.

You're so beautiful

I can't forget you

Your eyes still

make my heart flutter, boom, boom

Pagpasok ko sa cafeteria ay sumalubong sa akin ang maingay na paligid. I tilted my head but did not mind the surroundings.

Hindi ko alam kung bakit pagpasok ko ay biglang tumahimik ang paligid.

Mga pawang nakamaang lang sa akin, at tunog ng boots ko ang naririnig ko. I sighed. Damn, I hate attention too much.

24, 365

I only wanna be with you

During the day and at night

I want you like this, ooh, ooh

Mahaba ang pila sa counter, but once they saw me, biglang nahawi iyon. The hell is wrong with this place?

"Transferee siya, hindi ba? Bakit siya nakasali sa Diamond?"

I almost turn my head towards the gossiping people about me but I decided not to.

Anong big deal?

Ahhh.. Ngayon ko lang napansin na naiiba ang uniform ko sa kanila. Pero bakit?

I just shrugged my shoulders and ordered my food.

Papunta na sana ako sa bakanteng upuan sa di kalayuan nang may bumangga sa akin.

"What the!"

"S-sorry!"

Muntik matapon ang hawak kong tray, mabuti na lang, mahigpit ang hawak ko. Sinamaan ko ng tingin ang babaeng bumangga sa akin, but I still wore my poker face.

Every guy checks me out every day

They all think they can get me

I don't want a lot of things

I want your heart

Cut out your heart and show me

Confidently, sometimes chic, chic

So hot, so hot

I sighed when I saw that it's the nerd from yesterday.

"S-sorry. Hindi ko s-sinasadya..."

I just frowned and walk passed by her.

Pero nagulat ako nang makaupo ako ay sumunod siya sa akin.

"You are the new student right?"

May kinang sa mata niya habang nakatingin sa brooch ko. It's a golden wing located at my left collar.

Napansin ko na pareho kami ng suot na uniform and the brooch. That called my interest upon her.

"Why are we wearing the same uniform?" I managed to asked.

Pumahalumbaba siya at nakangiting tumitig sa akin. Hindi ako kumportable pero hindi ko pinahalata. This nerd is slowly getting into my nerves.

Make me not know what to do

Softly call out to me

Like a whistle in my ear

"Before I answer your question, my name is Jana Rivera, 18 and my charm is water element." nakangiti niyang sabi. Hindi ba mawawala ang malawak na ngiting iyan sa labi niya?

Inabot niya ang kamay niya and I lazily took it.

"So, you are Scarrlet, right?"

Kumunot ang noo ko. I can't recall that I told her my name.

"Usap usapan ka kasi sa school the moment you stepped in. Madami ang nagtataka kung bakit ka napasama sa Diamond."

Nainis ako when she grab a hand of my fries. Wala ba siyang pera pambili at pagkain ko ang kinakain niya?

"What's the big deal about that?"

Hindi kababakasan ng interest ang boses ko but frankly, kating kati na akong malaman ang tungkol sa weirdong eskwelahan na ito, at maging sa mga weirdong mag aaral na ito.

Well, I'm a student here now but that doesn't mean I am included.

"Diamond class composes the most intelligent and powerful students among the school. Mahirap ang makapasok sa klase natin, dugo at pawis ang kailangan mong ipuhunan bago ka makasali. But you, napili ka without a word. Kaya madami anv nagtataka at naiinggit sayo."

So this nerd is intelligent and powerful, huh? Kudos to her.

Don't pass me by

If you can't forget

me either, whoa

My heart for you is fire

My heart is beating so fast

You can hear it closer and closer

Sumandal ako sa upuan ko. This conversation really caught me up..

"So nakasali ako without me knowing? Without me putting much effort?"

Tumango tango naman siya habang punong puno ang bibig ng fries ko. I just rolled my eyes to ease my irritation.

"I don't even know why I am here."

Natigilan din siya sa pagkain at hindi alam ang sasabihin.

Napamaang ako when this time, ininom niya naman ang juice ko. My gosh?

Natahimik ang kaninang maingay na cafeteria. I don't know why but I felt goosebumps in my body.

Lumaki naman ang ngisi ni Jana sa akin.

"Classmates natin sila." turo niya sa entrance.

Ayaw ko man pero napilitan akong tumingin doon para malaman kung sino ang tinuturo niya.

Naglalakad sila na parang walang ibang tao sa paligid. Head held up high with an authoritive auras.

I just tilted my head as I examined them and smirk. They are trying way too much to have that cold expression.

I just stand up and decided to go. Natigilan ang mga nandoon at nakuha ko din ang atensyon ng mga bagong dating dahil sa nilikhang ingay ng upuan ko.

"Diamonds! Here!"

Mukhang naiiba si Jana sa mga kasamahan niya. They eyed me like a hawk found its prey but I just raised my eyebrow.

Parang masyadong big deal ang ginawa ko dahil parang may tension na namuo sa loob ng cafeteria.

Lumapit naman sila sa table namin.

"What are you doing here, Jana?" said the bitchy girl with her hair tightly and ponytailed up high.

"She's our new classmate." malaki pa din ang ngiti ni Jana.

Hindi niya ba nararamdaman na ayaw ko sa classmates niya? Or namin, perhaps?

Hold up

Don't say anything

Just whistle to my heart

That sound makes

my heart flutter boom, boom

Magsasalita pa sana ang isang lalaki when someone entered the cafeteria again. Do they love grand entrances that much?

I just rolled my eyes again and grab my things.

"Hey, newbie!"

Umikot ako para tingnan sila.

"Hindi mo manlang ba kami kikilalanin?" asked the girl.

I smirked at that.

"No, and I don't care about you."

When I turn around towards the exit, may nakaharang na isang lalaki. He's just standing few steps away from me. Everyone gasps when they saw him.

The air in this place seems to be colder.

"Move away." I ordered him. Ayaw ko sa lahat ay ang hinaharangan ang dadaanan ko.

Mas lalong nagulat ang mga nasa paligid namin.

Thoughts are boring

Feelings are shh

Every day all day

Only stay by my side, zoom, zoom

He took steps towards me until he's just few inches away. Nakasuksok ang kamay niya sa bulsa at nakatitig sa akin na parang matutunaw ako kapag ginawa niya iyon.

I 'tsk-ed' and frowned.

Lahat na lang ba ng tao dito ay iinisin ako?

Uh I'm always stylin'

I'm chic but in front of you, darlin'

It's getting hot like a desert island

The more I get to know you, the more my heart rings

Stop hesitating, come over to me

Boy, it's checkmate now

I win this game (Uh-huh)

I choose you, I'll hug you harder

Before someone

takes you away (Uh)

"What?"

He smirked and walks again towards me. Akala ko lalampasan niya ako, pero nang matapat sa tenga ko ay tumigil siya.

"I am pleased to meet you, Gallegos."

I hope we won't just

pass by like the wind

No need for many words

Now just take me

to your side, ooh

So everyone in here really knows me? I'm quite popular now without me knowing.

I smirked too.

"But I am not very pleased to meet anyone of you."

I said with a lazy very cold tone.

No one or perhaps, nothing will ever make me interested in this place.

Sumasabay lang ako sa pagbabago sa buhay ko, pero hindi ibig sabihin na gugustuhin ko na din iyon.

No one can order me around what I will do. Or rather, no one can dictate me what I should be.

I will never bow down. I will never tremble like a coward like those who sees you or who sees me.

Umalis ako sa lugar na iyon, leaving everyone gaped at me.

Take note of what I can do without the charm y'all saying.

*****

Marie Mendoza