Kabanata 13

"Palabasin niyo ako dito!" hinampas ko ng hinampas ang pinto.

Wala nang lumalabas na luha sa mga mata ko. Pagod na ako at hindi pa rin maalis ang pait at galit sa puso ko. Paano nila nagawa ito sa sarili nilang anak?

Grief does not lessen over time, it just gets more familiar. I learned to live with the constant dull ache and a sadness so profound that I cannot give it a name.

Grief bleeds into every aspect of my life, demanding to be felt. Parang sapak iyon sa akin eh. The people who let me down are the one I am supposed to trust- and they are my family.

"Palabasin niyo ako!" garalgal na ang boses kong sigaw.

Ikinulong nila ako sa bakanteng maid's room. Hindi ko alam kung ilang araw na akong nandito. I lost count.

Walang orasan at tanging kama lang ang nandito. Iyong kama ay may mahabang kadena- kadenang nakatali sa paa ko. Para hindi ako tuluyang makaalis.

Pakiramdam ko, ginawa nila akong aso, hindi anak nila. Hindi ko alam kung paano nila nasisikmurang gawin ito sa akin.

Wala b