-Rain's point of view-Naiwan ako mag isa ngayon dito sa hotel room. Nagpaalam si Harve sa akin na may aasikasuhin daw siya sa labas. After that call--- mabilis siyang umalis na para bang sobrang importante ang lalakarin niya.Napakibit balikat na lang ako. Ayaw ko pa ba nito? Mag isa ko at makakagala ako sa labas ng mag isa. I can do whatever I wanted to do without somebody forcing me to do this and do that. Hay naku! Kapag kasama ko si Harve, bili dito, bili doon. Kahit nga ayaw ko wala ako nagagawa dahil binabayaraan kaagad nito. Perks nga naman of having a billions in your pocket. Talagang kahit sobrang mahal, eh, kayang kaya nilang bilhin. Kahit nga nangingiwi na ako sa presyo, wala pa rin akong choice. Kahit sabihin kong hindi ko naman kailangan iyon. Kahit nga sinamangutan o kagalutan ko siya--- walang effect. Sa apat na araw na pananatili namin dito, it's worth the place and the hotel naman, hindi nga lang sa kasama dahil sobrang nakaka-annoy. Kung gaano siya kakulit doon,
-Rain's point of view-"Where have you been?" Nakamata pa rin ako sa kanya habang ito naman ay nangingiting nakatitig sa akin. "Anong ginagawa mo dito? Sinong kasama mo?""Relax, Rainy, I am here with a friend. Sinamahan ko siya sa isang business venture niya.""Bakit wala akong balita sa 'yo? It's been what?" Tanong ko at hinila ito paalis ng tower. Naghanap ako ng malapit na pwedeng maupuan. And when we're all set. Hinarap ko na naman ito."Two months, Rainy. It's been two months.""Ang daya mo. You didn't even said you were leaving that time." Inirapan ko siya kunwari."Bakit namiss mo ako?" Tukso nito at mahinang tumawa. "Knowing you--- hindi mo ako namiss. More on, nakahinga ka dahil walang nangungulit sa 'yo." Napakagat labi ako at kunwari ay napaisip. "Ay... pinag isipan pa talaga."Tumawa ako at mahinang hinampas ang braso nito. He's Jeronel. He's a friend and my suitor. Kahit sabihin kong kaibigan lang ang turing ko sa kanya ay ayos lang daw. Ang importante ay makasama niya l
-Rain's point of view- Akala ko ay magagalit siya sa akin from my revelation. Ayoko sanang sabihin iyon sa kanya pero ayoko din namang maglihim. He's the only person, who was there when I am in my lows. At ayokong magkaroon siya ng sama ng loob sa akin. So, I decided to tell him the truth. Saka, pansamantala lang naman ang kasal na naganap. It will end soon. Nasa isang restaurant kami at kumakain. He's smiling but I know something is off. Iba ang ngiti nito sa madalas kong makita. At ayoko ng ngiting nakikita ko ngayon. Isang ngiti na alam kong pilit. And I don't like the fact na kailangan niyang pekehin ang kanyang ngiti sa harap ko."Hey," mahinang tawag ko dito. Guiklt is eating me. "I'm sorry kung ngayon ko lang sinasbi sa 'yo ito. I just didn't remember you. Magulo ang lahat kaya wala ako sa tamang pag iisip. Please---" He cut me off"Just eat, Rainy. May oras para pag usapan ang mga ganyan bagay. For now, kumain ka muna at magpakabusog. You're starving, right? Ayaw mo naman
"Saan ka galing?" Napaigtad ako pagkasara ko ng pintuan. Ini-expect ko na ang galit niya pero hindi ko pala napaghandaan. "I said, saan ka galing?""Eh...""Saan ka galing." Napakamot ako ng aking ulo at dahan dahang humarap sa kanya. Nasa sofa ito at prenteng nakaupo. Seryoso ang kanyang mukha. Ni hindi mo kakikitaan ng kabaitan. "Don't make me repeat myself, again and again, Rain. Tatanungin ulit kita and I want an honest answer. Saan ka galing?" Napalunok ako at kinalma ang aking sarili. Hindi dapat ako matakot sa kanya dahil nagpaalam naman akong aalis ako. I message him earlier kaya wala talaga dapat akong ikabahala. "Wala ka kasi kanina, so, naisipan kong gumala. Nag ikot ikot sa mall diyan sa malapit. I texted you. Hindi mo ba natanggap?" Taas noo na akong naglakad papunta sa may kama at naupo doon. "Did you read my reply?" Napatanga ako dahil wala naman akong natanggap. Mabilis kong inilabas ang selpon sa loob ng aking bag. And that's when I saw messages and even missed ca
Panay ang dasal ko sa Diyos, na sana ay ayos lang ang mga anak ko. Na sana walang nangyaring masama sa kanila."How does it happen, Harve?" Hind8 mapakaling tanong ko habang lulan kami ng private plane. Hindi ko na inalam pa kung paano at saan niya kinuha ang eroplanong kinalululanan namin. Ang importante sa akin ngayon ay ang makita at malamang ayos lang ang mga anak ko." Hindi ko din alam. Hindi naging specific si Mom sa nangyari sa dalawa. Ang sinabi lang nila ay dinala nila ang dalawa sa hospital." Pari ito ay galatang nag aalala at kinakabahan. Panay din ang galaw nito sa kanyang upuan.Para na akong mababaliw sa kakaisip kung napaano ang mga anak ko. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na iniwan sila tapos ito pa ang mangyayari." I should've let them stay. Sana sinama ko na lang sila. Hindi sana mangyayari ito." Puno ng pagsisisi ang boses ko. Napahilamos pa ako ng aking mukha dahil sobramg frustrated na ako. We even contacted his parents pero hindi na sila sumasagot. Kaya mas n
Hindi naman masyadong delikado ang lagay ng dalawa. Buti na lang daw at konting tubig lang ang nainom ng isa, but Eros got more fluids. Mas matagal kasi ito sa tubig. Thank God at nakita sila agad bago sila lumubog sa tubig. Laking pasasalamat ko sa katulong na sumagip sa kanila. I got to thank her last time. Sinadya ko siyang puntahan sa bahay ng mga magulang ni Harve. But of course, sinigurado kong wala doon ang mga magulang niya. Gaya ng kuwento ng nagbabantay sa kanila. Iniwan lang daw nila saglit. At pagbalik daw nila, nagsisigawan na ang iba habang nililigtas ng isa ang dalawa. Tig isa sila ng yaya pero wala silang dalawa. Ang isa kumuha daw ng merienda ng mga bata at ang isa biglaan daw nanakit ang tiyan kaya tumakbo papuntang banyo. Binilinan daw naman nito ang dalawa, pero aksidente is aksidente. Sa totoo lang, hindi ko alam kung kanino ako magagalit. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. Pero in the end, mas minabuti kong sisihin na lang ang sarili kaysa sa mga yaya nil
A phone call waked me up from a weird dream.Inabot ko ang selpon ko sa ilalim ng aking unan. Pagtingin ko, nagtaka ako. I never put my ringtone on sound. Laging nakavibrate or silent ang phone ko. That way, hindi ako maistorbo. Saka parang natutulele kasi ang tainga ko kapag may naririnig akong tunog na tawag. I love music, though."Who set the f*cking disturbing ringtone?" Yamot na yamot kong saad at tinignan kung sino ang tumatawag. Nang makita ko kung sino--- agad ko iyong sinagot."Hey, what's up? Namiss mo ako?" Pumupungay na naupo ako sa kama. "Sorry about that. Yeah, nakauwi na ako. Biglaan kasi and it's an emergency." Naalala ko na naman ang mga anak ko. "Yeah and they are okay now. Don't worry. I'm sorry talaga." It's Jero, who called. Akala niya nasa Paris pa rin ako. Gusto niyang magkita kami ulit. Bumaba na ako ng kama habang nakikinig sa sinasabi nito. Ang kaninang inis ko ay napalitan na ng sigla."What is taking you so long to go home?" Tanong ko at napanguso sa kanya
"Nasaan si daddy, mommy?" Tanong ni Nero sa akin. Aalis na dapat kami after lunch papunta kina papa. Kahapon pa sana kami nakarating kung hindi lang naantala dahil sa malakas na ulan. So, napagpasyahan namin or rather ako, na magstay muna sa isang hotel. Ordinaryong hotel lang sana but we ended up in a luxurious hotel. Perks of being a billionaire."May pinuntahan lang..." sagot ko. Ang totoo niyan ay hindi ko alam kung saang lupalop ng mundo nagtungo si Harve. After nang nangyari kaninang umaga ay hindi pa ito bumabalik pagkaalis niya."Pero hapon na mommy. Lolo Pa is waiting for us. Baka po mag alala siya sa atin." May pag aalalang saad ni Eros na nakaupo sa may sofa. Kanina pa kasi sila nakabihis at hinihintay ang pagdating ng daddy nila."Natawagan ko na ang Lolo Pa niyo na medyo magagabihan tayo. Let's wait for your daddy first. Pabalik na 'yon.""Okay po, mommy." Sagot nilang dalawa sa akin at itinutok na ang mga mata sa pinapanood nilang movie cartoon.Napabuntong hininga na la