Chapter 7.2

Kahit masakit ang kaniyang ulo ay nagawa niya pa ring nakauwi. Mabuti na lang din at hindi siya nadisgrasya, kahit papano ay masasabi niyang swerte pa rin siya. Pagkatapat nga niya sa kanilang gate ay napansin niyang hindi iyon bukas at wala doon ang kanilang guard. Magbubusina sana siya kaso naisip niyang bumaba na lamang ng kotse at maglakad. Wala siyang pakialam kung nkaharang ang kotse niya sa gate. Bahala sila.

Ilang sandali pa nga ay nakapasok na siya sa loob ng bakuran nila kung saan ay napansin niya ang ilang mobile car na nakaparada doon. Bigla siyang nakaramdam ng kaba, idagdag pa na wala sa gate ang gwardiya nila. May nangyari ba? Nagtatakbo siya papasok ng bahay nila sa sobrang kaba at pagkatapos ay bumungad sa kaniya ang kaniyang mga kapatid na nakapaikot sa kanilang sala kasama ang ilang naka- unipormeng pulis. Naroon din ang kaniyang daddy.

Ang lahat ng mata ay natuon sa kaniya ng mga oras na iyon. Bakas sa mga mukha ng mga ito ang gulat nang makita siya. Kaagad namang