CHAPTER 37

Farewell

Akala ko noon wala ng mas sasakit pa na marinig sa doktor na may blood cancer ako pero hindi ko akalain na may mas maisasakit pa pala ang pag iwan sa lalaking minahal mo ng todo.

Pinilit kong wag umiyak pero habang hinahakbang ko ang mga paa ko palayo sa classroom ay mas lalong bumibigat ang puso ko. Mas lalo akong nasasaktan. Pakiramdam ko ay hindi na ako makahinga.

I wiped my tears as I walk faster in the parking lot. Pero natigilan ako ng makita ko sina Roma, Leley, Mariel, Vaness, Marianne at Niña sa harapan ng sasakyan ko. Para bang kanina pa nila ako iniintay na dumating.

These are the friends I treasured the most. I won't ever forget them.

Habang palapit ay nagulat na lang ako ng mabilis na lumapit sa akin si Roma at isang malakas na sampal ang naramdaman ko sa aking kanang pisngi. Pumaling ang ulo ko. Napapikit ako ng mariin sa hapdi nito,

"Roma