Ang temperatura sa silid ay bumagsak nang ilang bilang.Kahit kailanman ay hindi niya inasahan na si Jenson ay makakaharap ng ganitong hindi patas na trato sa eskwela.Sige. Ayos!Si Jay ay kamukha ni Yama, ang Hari ng Impyerno, nang bigyan niya ang babaeng guro ng isang nakamamatay na titig.“Sa tingin ko ang taong dapat umuwi upang magpahinga ay ikaw,” malamig na sabi ni Jay, nilabas ang kaniyang telepono upang may tawagan.Ang babaeng guro ay mukhang natutuwa, sa sandaling ang lalaki ay natakot sa kaniyang mga salita at ngayon ay mayroong hinihingian ng tulong upang preserbahin ang lugar ni Jenson sa eskwela.Gayunpaman, sa sumunod na sandali, nakatanggap siya ng isang hindi inaasahang tawag mula sa direktor.Sumusulyap sa kalmado at mapagmataas na itsura ni Jay, hindi mapakali ang kaniyang puso. Ang kamay na nakahawak sa kaniyang telepono ay nagsimulang magpawis.Ang kaniyang mayabang na paraan ng pagsasalita ay agad na naging isang mahinhin at magalang na paraan. “Direktor, mayroo
Sa Xinxin Kindergarten ng City North.Sa sandaling dumating si Jenson sa kindergarten, nakatanggap siya ng mainit na pagsalubong mula sa kaniyang guro at mga kapwa estudyante.“Robbie, nagdala ako ng bagong laruan ngayong araw. Gusto mo bang makipaglaro sa akin?”“Robbie, laro tayo?”...Napanganga si Jenson sa mga cute na bata at tumango sa kanila.Ang katauhan ni Robbie ay kanais-nais, at si Jenson ay lubos na nasisiyahan para sa kaniya.Nais ni Jenson malaman kung alin sa mga bata ay ang kaniyang kapatid, si Zetty. Dahil hindi pa niya nakikilala si Zetty, gusto niya itong makita.“Robbie, umiiyak ang kapatid mo.” Nang bigla, isang bata ang lumapit at hinila si Jenson patungo sa mga lagayan ng bulaklak sa kindergarten.Nang marinig niya iyon, isang bakas ng pag-aalala ang lumitaw sa mukha ni Jenson.Ano’ng nagpaiyak sa kaniya?Palagi niyang sinusubukan na pigilang umiyak, tulad ng tinuro sa kaniya ng kaniyang Daddy: ang tunay na lalaki ay hindi umiiyak sa maliliit na mga bagay!Kaya,
Si Jenson ay natigilan nang sandali. Kung ito ay ibang tao na may kaparehong katauhan tulad ni Zetty, agad na mamaliitin ni Jenson ang taong iyon. Gayunpaman, hindi mapigilan ni Jenson na maramdaman na nakatutuwa ang kaniyang kapatid.Ang magkapatid ay dumating sa silid-aralan, at ang guro ay nagpasa ng mga papel upang mapagguhitan at mga lapit sa lahat ng mga bata. Gumuhit si Jenson ng isang larawan ng kaniyang mommy. Marahil ito ay dahil sa mas tahimik na katauhan ni Jenson, kaya ang kaniyang talento sa pagguhit ay lumalagpas pa kina Robbie at Zetty.Habang namamanghang nakatingin sa walang palyang guhit ng kaniyang Kuya ng kanilang Mommy, nakiusap si Zetty kay Jenson, “Kuya, ang ganda ng pagkaguhit mo kay Mommy. Pwede mo rin ba akong guhitan?”Tumango si Jenson. “Uh-huh.”Nang kolektahin ang kanilang mga ginawa, ang guro ay lubos na nagulat nang makita ang guhit ni Jenson. “Robbie, ang laki ng iginaling mo.”Bilang premyo, binigyan ng guro si “Robbie” ng isang dagdag na pakete ng Or
Tumalon si Josephine mula sa sofa sa gulat. Hinawakan niya nang walang babala ang mga pisngi ni Robbie, hinihimas at kinukurot ang mga ito. “Sandali lang, ito ba talaga ang hindi nagtitiwala at mapang-uyam na si Jenson?”Si Robbie ay hindi mukhang naiinis o galit sa panghahawak ni Josephine. Sa halip, nagpakita siya ng inosenteng ngiti sa kaniya.Napahiyaw si Josephine sa gulat, “Jay, sigurado akong nadakip na ang anak mo.”Binatukan ni Jay si Josephine at malamig siyang sinabihan,” Tumigil ka na sa kababasa ng mga nobela mo na ‘yan. Ang mga bagay na sinasabi mo ay mas nagiging kakaiba.”Kahit na hindi halatang sumasang-ayon sina Lolo’t Lola sa paghihinala ni Josephine, pakiramdam din nila na may nagdakip sa kanilang apo.Habang sila ay kumakain, naglagay sina Lolo’t Lola ng maraming pagkain sa mangkok ni Robbie ngunit hindi man lang tumanggi ang bata. Sa halip, magalang siyang nagpasalamat sa dalawang matanda. “Salamat, Lolo. Salamat, Lola.”Kahit na si “Jenson” ay kumikilos ng cute a
Walang alinlangang tumanggi si Jay. “Papa, mayroon na siyang bagong pamilya at sarili niyang mga anak. Hindi niya magagawang ibigay kay Jenson ang buo niyang pagmamahal. Pakiusap ‘wag mo sabihin kay Jenson na siya ang kaniyang ina. ‘Wag mo siyang paasahin para lamang masaktan siya.”Ang matandang lalaki ay tumingin sa galit na mukha ng kaniyang anak at nagpumilit, “Jay, kahit na ayaw mo sa kaniya, siya pa rin ang ina ni Jenson. Ang pagmamahal sa pagitan ng mag-ina kahit kailan ay hindi mapuputol. Bakit hindi mo buksan ang puso mo at hayaan silang makilala ang isa’t isa? Para kay Jenson.”Nang umalis si Jay sa study room ng matanda, siya ay mas nahihilo.Gabing-gabi na noong umalis sila sa bahay nina Lolo’t Lola. Naglakad si Jay palabas ng villa, karga si Robbie sa isang braso. Nasisiyahang kumaway si Robbie kina Lolo at Lola. “Paalam, Lolo. Paalam, Lola. Paalam, Tita Josephine.”Pagkatapos magpaalam, niyakap ni Robbie ang kaniyang Daddy. ‘Ang lakas naman ni Daddy. Kaya niya akong buhat
Pakiramdam ni Jay ay nakarinig siya ng isang malaking biro, ang malamig at gwapo niyang mukha ay naninigas sa lamig.‘Si Rose, isang magaling na estudyante si First Academy?’‘Tumingin dapat muna siya sa salamin bago magsabi ng ganoong mga kalokohan. Ang bawat estudyante sa First Academy ay isang bukod-tanging tao.‘Paano niya nagawang magsinungaling nang ganoon kay Jenson?’“Jenson,” nagsalita si Jay sa isang mahinang tinig, “Kahit na siya ay nakapagtapos sa First Academy, ang kaalaman at kakayahan niya bilang isang propesyonal ay hindi umaayon sa mga bagay na hinahanap ng Grand Asia. Hindi siya pwedeng kuhain ni Daddy kasi hindi ito magiging patas sa ibang mga kandidato.”Si Jay ay nadismaya sa walang hiyang mga kasinungalingan ni Rose, ngunit nag-aalinlangan pa rin siyang siraan si Rose sa harap ni “Jenson”.Ito ang kaniyang paraan ng pagprotekta sa kaniyang anak--ayaw niyang siya ang makasira ng magandang imahe ng kaniyang mommy sa kaniyang puso.Si Robbie ay mayroong malaking tiwa
Hindi niya sinasadyang paiyakin ang kaniyang Mommy ngunit pumayag siya kay Robbie na kumbinsihin ang kaniyang mommy na mag-apply sa Grand Asia.Hindi masyadong sigurado si Jenson kung paano ito simulan kaya sinubukan niya bigyan si Mommy ng maliit na pahiwatig gamit ang kaniyang ginuhit na larawan, tila sinusubukang sabihin kung gaano niya kailangan ang kaniyang Mommy.Umaasa siya na maiintindihan ng kaniyang Mommy ang mensahe sa likod ng larawan at uudyukin siya na tanggapin ang pagyaya na magtrabaho sa Grand Asia.Sa sandaling iyon, sinubukan siyang tawagan ni Jay. Tumingin si Rose sa hindi pamilyar na numero sa kaniyang telepono at hindi ito pinansin.“Mommy, ‘yong selpon mo!” Sabi ni Jenson, lumapit upang ibigay ang telepono sa kaniyang Mommy.Ang hindi makilalang numero ay pamilyar kay Jenson. Alam na niya kung sino ang tumatawag sa kabilang linya. Ito ay isang tawag mula sa kaniyang Daddy.Matulunging kinuha ni Jenson ang selpon ni Rose at ibinigay ito sa kaniya. Dahil ayaw niyan
Ang pag-aapply ni Rose sa isang pwesto sa ilalim ng kaniyang pangangalaga ay mukhang nangangahulugan na hindi pa siya handa na tigilan ang kaniyang mga dating kalokohan.“Sige. Tandaan mong magtungo sa Human Resources Department sa headquarters ng Grand Asia, alas gis ng umaga. Sisiguraduhin ko na ang mga magtatanong sa ‘yo sa Human Resources Department ay bibigyan ka ng engrandeng pagsalubong.” Ngumisi si Jay at binigyang-diin ang salitang “engrande”.Nararamdaman ni Rose ang mabigat na pagmamaliit ni Jay sa kabilang linya. “Maraming salamat, Ginoong Ares!” Kahit na natatakot siya sa kung ano ang maaaring mangyari, nanatili pa rin siyang matatag.Pagkatapos niyang putulin ang linya, naglagay si Rose ng kaunting makeup.Kahit na ito ay kakaunti at natural na makeup lamang, ang mala-porselana niyang puting kutis at malambot na mukha ay nababalot ng maliit na kumot ng pulbos na tila pinagmumukha siyang matinong tao. Kasama pa ang kaniyang buhok na nakatali at ang kaniyang kulay lilang pa