CHAPTER 41

HILLARY'S POV

Nakatulala lang ako buong byahe pauli namin sa rest house. Hindi lang talaga mawala sa isip ko ang mukha ni baby Railey kanina.

I am not expecting these things to happen. Siguro nga ganoon talaga ang buhay na sobrang daming bagay na hindi natin inaasahan pero nangyayari. And we can not do anything about it. We can just accept the fact and the reality for our own peace of minds.

Hindi namn nagtagal ay natanaw ko na ang board sign ng beach pero nagtaka ako nang biglang huminto sa pagmamaneho ang katabi kaya naman binalingan ko ito ng tingin.

I know and I am aware that Juanito is staring at me from the moment when we leave the orphan. Pabalik-balik ang tingin nito kanina sa akin at sa daan pero hindi ko na kang pinansin dahil busy ako at ang aking magulong utak.

“What?” I asked when he is just staring at me. Speechless.

“Are you okay?”

I know that it is a sincere question lalo na at nakikita ko talaga sa mga mata nitong nag-aalaa siya... o assuming lang talaga ako?

“Yes, I'