CHAPTER THIRTY-TWO

Sa pagpanaw ng kaniyang ina ay hindi na muling bumalik ang dating sigla ng kanilang tahanan. Kahit pa sabihing hindi na kagaya ng dati na lagi siyang minumura, nilalait, binabato ng masasakit na salita ng ama ay hindi na naibalik pa ang dating sigla ng buhay nila.

"No importa si visito al papá,(Hindi naman siguro kalabisan kung bisitahin ko si Papa,)" ani Leonora sa sarili isang araw na nagmumuni-muni siya.

Naisip niya kasi na kahit bali-baliktarin man niya ang mundo ay ito pa rin ang taong pinagkakautangan niya ng buhay kaya naisip niyang ibaba na ang kaniyang pride. Siya na lamang ang magpakumbaba dahil siya ang anak. Wala siya sa mundong ibabaw kung wala ang mga magulang niya. Pumanaw man ang ina niya ay buhay na buhay naman ang ama. Kaya't hindi naman masama kung siya na ang unang lalapit sa ama. Baka sakaling tuluyan na siya nitong mapatawad.

"Baka sakaling sa gagawin kong ito ay magsasalita na ang anak ko," muli ay bulong niya.

But the world is not on her side. Dahil mas lumal