Chapter 27

Chapter 27

I thought those fucking nights were enough to drain my tears. Hindi pala.

May ilalabas pa pala.

Sinalubong ko ang madilim na bahagi ng field kahit ramdam ko pa rin ang mga nag babadyang mga luha sa aking mata.

How ironic. Dapat sana'y sa maliwag ako mag punta at hindi sa dilim dahil mas ligtas iyon pero ewan ko ba. I feel like I'm safer here. I feel like the darkness can save me... at least from the judgment of people's eyes when they see how puffy my eyes are, right now. 

I don't exactly get it, but the darkness kind of comforts me. Like it can shield me from anything.

From anyone. 

Iniisip ko palang na makakasalubong ko ang mga kakilala or worst, mga kaibigan ko pa, hindi na agad ako mapanatag.

Nahinto ako sa isang tabi. May kalayuan ito sa maliwanag na sakop ng field ngunit di