Chapter: Nineteen

Yaz POV

Tatlong taon na ang nakalipas pero hanggang ngayon sariwa pa rin sa alaala ko ang mga nangyari..ang akala ko kaya ko nang mabuhay ng hindi iniisip ang nangyari nong gabing yun..

Ngayong nabanggit uli siya sa akin ni Cleo hindi ko maiwasang masaktan at maalala ang malungkot na nangyari nong gabing yun..

Nanghihinang napa tingin ako sa mga kamay ko,mayroong dalawang taong nawala dahil sa mga kamay na to..ang dalawang taong yun ay mga taong subrang malapit sa puso ko..

Ang mommy ni Cleo,at si Yaya Jean..bakit kailangan sa mga bisig ko pa sila mawala..sa mga kamay ko..

Mula non nagkaroon ako ng trauma,hindi ko kayang makipag yakapan..ni minsan wala akong hinahayaang may yumakap sa akin. Dahil everytime na mangyayari yun naaalala ko ang nangyari,ang mga taong nawala habang kulong sila sa mga bisig ko..

Matapos ang ang pag uusap namin ni Cleo kanina sa rooftop hindi ko maiwasang mabahala. Ngayong alam kong itinago ni Uncle ang pagkawala ni Yaya Jean..

Ano pang mga bagay ang i