Chapter Thirteen: Parusa

Hindi niya maiwasan ang hindi mamangha habang minamasdan ang paligid ng kanilang dinadaanan. Bawat bahagi ng lupain ay natataniman ng mga punong niyog, na sa dami ay halos hindi na makikita ang araw. Tanging sinag nalang ang tumatagos sa mga nagyayabong na mga dahon.

She look forward, hindi naman makitid ang daan na kanilang tinatahak, magkakasya doon kahit anong sasakyan kaso lang baku-bako iyon at maputik, meron pa ngang mga bahagi na malalalim at napondohan na ng tubig. Hindi nga advisable na magdala doon ng sasakyan.

Bakit hindi man lang nito magawang ayusin ang daan?

Ipinagkibit niya iyon ng balikat, wala na siyang pakialam doon. Because after this, hinding-hindi na siya muling aapak doon.

Sabi nito, gusto lang siya nitong ipakikilala sa mga tauhan nito, kaya pagkatapos siya makilala ng lahat ay wala na siyang obligasyon doon. Isa pa ano naman ang gagawin niya doon kung babalik siya? Eh, wala naman siyang kaalam-alam sa mga niyugan at koprasan!

Halos