Chapter 22

Nakatingin ako sa kawalan habang patuloy pa rin akong umiiyak. Lumipas ang isang araw at hanggang ngayon ay nakakulong pa rin ako sa kwartong ito. Hindi ko alam kung nasaan ako dahil napapaligiran lang ng mga puno at damo ang bahay na kinatatayuan ng kwarto na ito.

Hindi ko alam kung nasaan si Kale ngayon dahil paggising ko ay wala na siya sa tabi ko. Mas mabuti pa nga sigurong wala siya dahil kapag nakikita ko lang ang pagmumukha niya ay mas lalo lang nadadagdagan ang pagkamuhi ko sa kanya.

I tried to find my bag pero hindi ko mahanap kung nasaan ito. Malamang ay itinago ni Kale iyon dahil kasama doon ang cellphone ko.

I want to contact Ash and my family para malaman nila kung nasaan ako pero pati ang natitira kong pag-asa ay nawala na rin dahil sa kagagawan ng demonyong iyon.

Huminto ako sa pag-iyak nang biglang bumukas ang pintuan ng kwarto na naka-lock at pumasok doon ang lalakeng dahilan ng paghihirap ko ngayon.

May dala siyang tray ng pagkain at kaagad niya iyong inilapag sa bed