Kabanata 20

Abot-abot ang aking kaba. Inilabas niya ang magkabilang kamay sa bulsa at tumayo nang tuwid. Hindi ko matukoy ang emosyon sa mga mata niya. Dahan-dahan siyang naglakad palapit sa ’kin habang ako naman ay pinipigilan ang mga paa na maglakad paalis. Napatingin ako sa kuwelyo niya nang may makita akong bahid ng lipstick doon. Muling dumaan sa isip ko ang nakita ko kanina.

Mapait akong ngumiti.

“Hindi ko alam na nandito ka rin. Kung gusto mo pang mag-enjoy kasama ang mga kaibigan mo, okay lang. Sasabay na lang ako sa mga kaibigan ko mamaya. Naituro mo na rin naman sa ’kin ang paraan para makapasok sa penthouse mo” Gusto kong pasalamatan ang sarili dahil hindi ako nautal.

Hinintay ko ang sagot niya ngunit nanatili lamang ang mga mata niya sa ’kin. Yumuko ako konti at akmang tatalikuran siya nang bigla siyang nagsalita.

“Umiyak ka?”

Mabilis kong pinahid ang mga mata para matiyak kung may bahid pa rin ba ng mga luha.

Wala naman.

“Your eyes are red. Umiyak ka” hindi na patanong ang hul