Chapter 41

I fled swiftly from the hospital towards a destinationless spot by the roadside as my tears streamed down my face. Onlookers gazed at me, yet I paid no heed to their perceptions.

My sight grew hazy from the tears I shed, but I pressed on with my shattered heart. I am uncertain where my feet will lead me.

T-This can’t be! Kung kailan mahal na mahal ko na si Jervis saka niya kami iniwan? Kung kailan nagkaroon na kami ng anak? Kung kailan tumaas na ang pag-asa kong makita siya saka niya kami iiwan? You are so unfair, Jervis! You are! Mang-iiwan ka! Wala kang pinagkaiba sa mommy ko! You left me with your son!

Napaupo ako sa harap ng church kung saan walang tao na magmamasid sa akin. Nanghihina na ang buong katawan ko. Biglang nandilim ang paligid and I just found myself bathing in the rain. Sumabay na rin ang luha ko sa galit ng ulan sa pagbugnos niya.

The rain fell harder on my whole body, each drop like a bullet hitting my head. Sinuntok ko ang dibdib ko dahil sumisikip ito.

Kulang na